Św. Maria Bernadetta Soubirous
Św. Maria Bernadetta Soubirous, dziewica, zakonnica, urodziła się 7 stycznia 1844 r. w Lourdes jako najstarsza z rodzeństwa. Była córką ubogiego młynarza. W dwa dni po urodzeniu otrzymała Chrzest święty, a na nim imiona Maria Bernadetta. Kiedy miała 11 lat, przyjęła ją do siebie krewna, u której pasała owce. Po trzech latach wróciła do rodzinnego Lourdes, aby przygotować się do I Komunii Świętej. I wtedy - 11 lutego 1858 r. - po raz pierwszy Bernadecie objawiła się Matka Boża nad rzeką Gave, w pobliżu groty Massabielle. Wezwała ją do modlitwy różańcowej oraz do czynów pokutnych w intencji nawrócenia grzeszników. W ciągu pół roku Matka Boża objawiła się Świętej 18 razy. Wizje te dały początek słynnemu sanktuarium w Lourdes. W roku 1862 biskup diecezji Tarbes, Laurence, do której należało Lourdes, ogłosił dekret o prawdziwości objawień. W tym samym roku zapadła na obustronne zapalenie płuc. Wyzdrowiała, ale postanowiła wstąpić do zakonu. Chciała się po prostu ukryć, by ujść oczu ciekawych. Dzięki pośrednictwu biskupa z Nevers, Forcade, wstąpiła tamże do sióstr "Od Miłości i Nauczania Chrześcijańskiego". Pożegnała się więc z rodziną i z ukochaną grotą Massabielską. Schorowanej powierzono funkcję infirmerki i zakrystianki. Dopiero 22 września 1878 roku złożyła śluby wieczyste. Zmarła 16 kwietnia 1879 r., mając 35 lat. Kościół nie wyniósł Bernadetty na ołtarze ze względu na głośne objawienia Maryi, ale ze względu na osobistą świętość Bernadetty. Cierpiała wiele na astmę. Doświadczały ją bardzo siostry, gdyż znacznie różniła się od nich wykształceniem i prostymi obyczajami. Sławna w świecie - tu chciała być ostatnia i cieszyła się z wszelkich upokorzeń. Zwykła powtarzać: "O Jezu, daj mi swój krzyż... Skoro nie mogę przelać swojej krwi za grzeszników, chciałabym cierpieć dla ichzbawienia". Na najwyższą pochwałę zasługuje to, że podczas gdy Lourdes i jej imię było na ustach całego świata, kiedy tysięczne tłumy codziennie nawiedzały to święte miejsce, sama Bernadetta żyła w ukryciu, nie dawała żadnych wywiadów, uważając po prostu, że jej misja się skończyła, a rozpoczęła swoją misję Matka Boża. W czasie procesu kanonizacyjnego (1919) stwierdzono, że ciało Bernadetty mimo upływu czasu pozostało nienaruszone. W 1925 roku (rok święty) papież Pius XI ogłosił Marię Bernadettę błogosławioną w obecności ostatniego z jej braci, a w roku 1933 tenże papież zaliczył ją uroczyście w poczet świętych.
Święty Benedykt Józef Labre
Benedykt Józef Labre urodził się w roku 1748 w Amettes w północnej Francji. Był on najstarszym spomiędzy piętnaściorga dzieci majętnych i pobożnych małżonków Jana Labre i jego żony Małgorzaty z domu Grandsire. Ponieważ mały Benedykt posiadał niezwykłe zdolności, przeto zajął się jego wychowaniem wuj jego, pleban w Erinie, który go kształcił w potrzebnych wiadomościach i religii. Doszedłszy lat 16, stracił młody Józef ochotę do dalszych studiów. Nie pomagały ani napomnienia, ani prośby. - Benedykt jedno tylko miał życzenie, tj. poświęcić się w klasztorze Bogu i modlitwie. Trzy razy prosił trapistów o przyjęcie, ale nie przychylono się do jego żądania, gdyż był zbyt młody i słabowity, wstąpił przeto do nowicjatu Kartuzów, ale i u nich nie zagrzał miejsca z powodu choroby. Widząc, że jego zamiar do klasztoru nie zgadza się z wolą Boską, odbył pielgrzymkę do Loretto, do grobu świętego Franciszka, a później do Rzymu, po czym postanowił zwiedzić wszystkie miejsca słynące z cudów. Podróże odbywał pieszo, w lichej odzieży, zawsze samotnie, pogrążony w rozpamiętywaniach i modlitwie; sypiał zwykle na gołej ziemi. Jałmużny, jakie otrzymywał (chociaż nigdy nie żebrał), przyjmował wdzięcznie, datki pośledniejsze zatrzymywał dla siebie, a lepsze dawał biednym. Nadprzyrodzonymi darami przez Boga uposażony, wszędzie, gdzie się tylko pojawił, czynił wiele dobrego. Tu pocieszał strapionych, ówdzie leczył chorych, indziej udzielał rad zbawiennych, albo dla dobroczyńców wypraszał u Boga szczególna łaskę. Od roku 1770 do 1776 zwiedził wszystkie świętością słynące miejsca we Włoszech, Niemczech, Francji, Hiszpanii i Szwajcarii, a potem na dobre osiadł w Rzymie, czyniąc tylko rokrocznie wycieczkę do Loretto. W Rzymie mieszkał przez lat kilka w ruinach Koloseum, rzymskiego amfiteatru, dopóki konieczność nie zmusiła go do szukania przytułku w szpitalu. Życie jego było dla wszystkich, którzy go znali, wzorem żywej wiary, dziecięcej ufności w Bogu, najczystszej miłości bliźniego, najpokorniejszego posłuszeństwa, zupełnego ubóstwa, zaparcia się i niepokalanej czystości. Podziwiano zwłaszcza jego nabożeństwo do sakramentu Ołtarza św. W kościołach, które zwiedzał podczas swych pielgrzymek, widywano go od brzasku rannego aż do wieczora, niekiedy nawet późno w noc klęczącego przed wielkim ołtarzem. W Rzymie pomimo mnóstwa kościołów nie pominął prawie ani jednego czterdziestogodzinnego nabożeństwa i spędzał na klęczkach 6 do 8 godzin dziennie. Pobożna jego postawa i zachowanie budowało obecnych: oczy jego ciągle wpatrzone były w Hostię Przenajświętszą, a na wybladłej i wyschłej twarzy jego wykwitał rumieniec uniesienia i radości. Podczas procesu kanonizacyjnego wielu świadków zeznawało, że widzieli w nim więcej podobieństwa do zachwyconego anioła, aniżeli do modlącego się człowieka. W czasie tych długotrwałych i kornych modłów tak hamował gorącość serca, że nigdy nie zwracał na siebie uwagi głośną rozmową z Jezusem, rzewnym płaczem, westchnieniami, całowaniem posadzki, lub innymi oznakami wewnętrznego wzruszenia. Wtedy tylko, gdy nie miał świadków, dawał folgę rozczuleniu serca, a kilku duchownych, którzy go podpatrzyli, zeznało, że szczerość jego nabożeństwa uczyniła na nich wielkie wrażenie i była dla nich jakby żywym wyrzutem ich własnej oziębłości. W ostatnich dwu latach mimo największych wysileń nie mógł już wskutek choroby i osłabienia spędzać tylu godzin przed Najświętszym Sakramentem, ale wskutek cudownego zrządzenia Boga widziano go w tym czasie w kościele klęczącego, chociaż leżał w szpitalu bezwładny na łożu boleści. Cudowne to zjawisko stwierdziło wielu naocznych świadków przysięgą. W Wielki Tydzień roku 1783 przyjął po raz ostatni Komunię świętą w kościele św. Ignacego, z budującą pobożnością powlókł się jeszcze do kościoła Matki Boskiejdei monti, do której miał osobliwsze nabożeństwo, i zemdlał. Zaniesiono go do sąsiedniego domu, gdzie mu pewien kapłan dał ostatnie namaszczenie Olejem św. Przy słowach: "Święta Maryjo, módl się za niego!" przeniosła się dusza jego do lepszego świata. Wieść, iż "Święty umarł", rozeszła się po całym mieście lotem błyskawicy. Natłok ludu cisnącego się do jego grobu był tak niesłychany, że przy jego zwłokach, złożonych w kościele Najświętszej Maryi Panny dei monti, straż wojskowa przez dwa miesiące musiała przestrzegać porządku. Liczne cuda, a mianowicie nawrócenia zatwardziałych grzeszników, spowodowały w końcu najwyższe władze duchowne do zajęcia się sprawą jego kanonizacji.
Nauka moralna
Święty Benedykt Józef Labre przystępował w każdym tygodniu dwa do trzech razy do Komunii św., stosując się jak najpunktualniej w tym względzie do wskazówek i rozkazów swego spowiednika. Sposobił się zaś do tego świętego aktu tą metodą:
1) Nasamprzód oczyszczał w sakramencie pokuty św. swoje sumienie z wszelkiej zmazy grzechu, wzbudzał w sobie szczery żal i pragnienie coraz większej doskonałości. Potem klękał przed Najświętszym Sakramentem i wyobrażał sobie, że jest jednym z owych dziesięciu trędowatych, których Pan Jezus wyleczył, i dziękował obecnemu w św. Hostii Zbawicielowi za pełne miłości ustanowienie sakramentu pokuty, za odebraną z ust spowiednika naukę i udzielenie rozgrzeszenia. Ponowiwszy obietnicę poprawy, przyrzekał uroczyście wytrwać w powziętym zamiarze. Nie chodził zwykle do Komunii w dzień odprawionej spowiedzi, lecz dopiero nazajutrz, a czynił to dlatego, aby się tym lepiej przygotować do tego świętego aktu. W wigilię dnia Komunii św. starał się ożywić w swym sercu pokorę i tęsknotę do Boga. Zważmy przeto, w jaki sposób powinniśmy się przygotowywać do godnego przyjęcia miłosiernego Zbawiciela, przed którego sądem rychlej czy później staniemy, który się do nas zniża, aby być naszym przyjacielem, lekarzem, pocieszycielem, szafarzem łask obfitych, a nawet posileniem naszym.
2) Gdy go spowiednik pytał, w jaki sposób Bogu dziękuje po Komunii za doznaną łaskę, tak mu odpowiedział: "Nasamprzód ożywiam w sobie wiarę w rzeczywistą, osobistą obecność Jezusa w udzielonym mi chlebie żywota wiecznego i wielbię Go z pokorą i czcią, na jaką tylko zdobyć się zdołam. Potem błagam aniołów św. i Najświętszą Pannę, ażeby mi pomogli w tym akcie czci i uwielbienia. Następnie porównuję dostojność i majestat Boskiego gościa ze swoją nędzą, nicością i grzesznością i nie mogę wyjść z podziwienia, jak Pan wszechpotężny mógł się do mnie zniżyć i tak dalece mnie umiłować. - Dalej ofiaruję Mu za przyczyną Najświętszej Maryi Panny, apostołów i wszystkich Świętych duszę, serce, wszystkie siły, jako też dobre przedsięwzięcia swoje. Wreszcie błagam Go o łaskę dla siebie i całego Kościoła wojującego i cierpiącego, mówiąc: "Jezu, pozwól mi umrzeć dla siebie, a żyć w Tobie. Cokolwiek mnie spotka, to od Ciebie przyjmę. Walczyć będę z sobą, a pójdę za Tobą. Ucieknę od siebie, aby się schronić pod skrzydła Twoje. Obym tylko okazał się godnym Twej opieki! Spraw łaskawie, abym sobie nie wierzył, a Tobie zaufał; abym się bał Ciebie i należał do Twych wybrańców. Niechaj w niczym nie znajduję upodobania, jak tylko w Tobie, niechaj oko Twe święte rozpali w mym sercu miłość ku Tobie. Wołaj na mnie, abym Ciebie oglądał, Ciebie posiadł na wieki wieków".
Modlitwa
Boże, któryś świętego Benedykta Józefa Labre, Wyznawcę Twojego, przez ćwiczenie się w pokorze i zamiłowanie ubóstwa, z sobą najściślej zjednoczył, daj nam za jego zasługami, abyśmy gardzili tym, co ziemskie, a zawsze to co niebieskie miłowali. Amen.
