Stygmatyczka włoska Teresa Musco żyła w latach 1943-1976. Zmarła w wieku 33 lat tak jak wcześniej zapowiadała. Dzięki Bożenie która zaoferowała się przetłumaczyć historię życia Teresy, chcemy przybliżyć czytelnikom tą jakże mało znaną osobę a bardzo podobną do ojca Pio. Była to niezwykła osoba żyjąca tak nie dawno a w Polsce nikt nic o niej nie pisze. Katolickie tygodniki się nie rozpisują nic na jej temat
ROZDZIAL II BLIŻEJ DO KRZYŻA
1. “BĘDZIESZ JAK JA!”
Było to 1go listopada 1950 roku. Teresa właśnie poszła do koscioła. Zanim zaczęła się Msza Św czcigodny Kapłan podszedł do niej i poprosił: “Dziecko, polecam ci, byś modliła się za dusze w czyśccu cierpiące za które nikt się nie modli.” Teresa zapytała kapłana jak się nazywa. “Jestem Ojciec Pio”, odpowiedział uśmiechając się. “Jezus poprosił mnie bym podał ci tą wiadomość, pewnego dnia zostaniesz tak jak ja. Popatrz…” Z tymi słowami wyciągnął swoje ręce i pokazał jej Stygmaty.
Następnie pobłogosławił ją i odszedł. Było to oświadczenie jej odległego ukrzyżowania i nikt nie był bardziej odpowiedni by jej to zakomunikować, jak sam Ojciec Pio z Pietrelciny. On nosił na swoim ciele 5 Stygmatów Chrystusa przez 50 lat. Mała Teresa nie była bynajmniej przestraszona tą przepowiednią. Przeciwnie, nieustannie prosiła Jezusa by pozwolił by stało się to wkrótce.
Kilka miesięcy później, 11go lipca, Madonna powiedziała jej, “Moje dziecko, będziesz musiała dużo cierpieć, będziesz musiała iść od szpitala do szpitala, od jednego lekarza do drugiego i nikt nie będzie w stanie pomóc ci wyleczyć się z choroby którą Pan Bóg ci ześle. Te cierpienia są potrzebne, ponieważ grzechy świata są ogromne. Za wiele ludzi przebija serce Mojego Syna. Jeśli się nie nawrócą i nie będą żałować, Bóg ześle na ziemię wielką zemstę i katastrofy. Módl się i czyń pokutę.”
Teresa obiecała zrobić wszystko i skłonna była na wszystkie cierpienia jakiekolwiek Bóg by nie zesłał. Nie musiała długo czekać. Zaczęło się kolką, wysoką temperaturą, a jedno kolano zaczęło puchnąć do takich rozmiarów, że doctor zdecydował od razu operacje, ale bez skutku. Rok później, bez zmian, kolka, spuchniete kolana, wysoka temperatura i przeogromny ból, tak że czasem wyła z bólu. Sąsiedzi narzekali na te krzyki, a nadomiar tego dostała zapalenia lewego płuca.
Czas mijał, była w kilku szpitalach i przeszła około 117 operacji, ciało jej wyglądało prawie jak sito gdyż miała dziury, rany i blizny na całym ciele.
1go sierpnia 1952 roku Teresa była w “głębokim śnie.” Znalazła się na ciernistej drodze. Tam spotkała ukrzyżowanego Jezusa, który zapytał, “ Mała córko, czy pomożesz mi nieść krzyż przez chwile?” “Tak”, odpowiedziała niezwłocznie. W tym samym momencie poczuła się schwytana przez żołnierzy, którzy rozciągneli ją na krzyżu i przybili ją do niego.
Z tego “snu” Teresa zbudziła się całkiem wyczerpana i wtedy zauważyła bolące rany na swoich rękach, na stopach i sercu.
Na początku poczuła przerażenie; potem zastanawiała się, jak Jezus mógł wybrać ją; takiego nikogo, biedne proste wiejskie dziecko. Czuła się zupełnie nie warta tego, całkowite “nic”.
Ale Jezus wytłumaczył, “Córko, wolę wybrać tych skromnych, cichych i pokornych!”
Jak pisze Św Paweł; “Bóg wybiera słabych i cichych by doprowadzić do upadku potężnych i wyniosłych.” (Kol 1.1,2)
Niepokalana Maria podała dwa powody dla ofiary i pokuty Teresy; ofiara za kapłanów i pokuta za grzechy przeciw czystości, które ślą tyle ludzi do piekła.
“Córko Moja”, powiedziała, “ofiarój wszystko co masz by cierpieć za kapłanów, ponieważ już wcale nie rozumią Woli Bożej…”
Innego razu, Jezus powiedział Teresie o “obrzydliwym, przyprawiającym o mdłości pokarmie”jakim są dla niego. Tym “ obrzydliwym, przyprawiającym o mdłości” pokarmem są nieczyści, a “niesmacznym pokarmem” letni, połowicznie ludzie.
1go listopada 1952 roku podczas modlitwy w kościele Teresa zobaczyła filar i stojącego na nim Ojca Św, którego utrzymywał w pozycji pionowej złoty łańcuch. Ten filar symbolizujący Kościół kołysał się niepewnie z jednej strony w drugą wtedy Teresa usłyszała prośbę; “Czy jesteś skłonna być wsparciem tego filaru w czasach niepoprawnych?” Pytanie to spowodowało ze zimny dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie, ale odpowiedziała bez wahania; “Niech się stanie Twoja wola!”
Kilka lat później, Teresa widziała we śnie wielu ludzi przeklinających, krzywoprzysiegających; z ich oczu, uszu i ust wystrzeliwał gorący ogień który od razu zamieniał się w węże. “Po tym śnie,” pisała Teresa, “ byłam calkowicie przerażona na myśl że mój ojciec może stać się, w oczach Boga, jak ci ludzie, jeśli będzie kontynuował to okropne przeklinanie. Więc powiedziałam ojcu o tym śnie.” Sen ten miał taki efekt na ojca, że przez jakiś czas mniej przeklinał. Teresa cierpiała za kapłanów,za Kościół, za dusze zmarłych, za nieczystych i bluźnierców i za nich się modliła.
Czy może takie małe ludzkie stworzenie zrobić tyle dobra dla tak wielu ludzi? Tak; to jest właśnie intencją Boga. Pokora, przeciętność, zanurzona w modlitwie i cierpieniu jest jak atom, który posiada niespożytą energię w sobie, ogromną , wspaniałą energię.
2. “JA, ZAWSZE W OFIERZE”
Teresa miała 10 lat, kiedy Madonna podyktowała jej przepiękny program na życie, składający się z 5-ciu punktów:
Bóg jedyny jako cel
Jezus jako model
Maryja jako przewodnik
Aniołowie jako doradcy
Ja, zawsze w ofierze.
Wybitny nauczyciel teologii napisał o tym programie: “Nie można wypunktować bardziej perfekcyjnego programu na to jak żyć niż ten; jest on bezdyskusyjnie poza zasięgiem zrozumienia 10cio letniego dziecka.” (P.G.Roschini.)
W tym momencie, jak również w wielu innych rzeczach, które pisała w dzienniczku pod przewodnictwem Madonny, Teresa przewyższyła swój stan wieku w niezwykły sposób. Jest to jasne światło z wysoka i mistyczna głębokość myśli, która daje jej słowa supernaturalnego mistycyzmu. Zaczęła także mówić nieznanym językiem, który ekspert języka semickiego określa jako aramejski z Nazaretu.
Teresa kontynouwała swój program bez ustanku:”Ja zawsze w ofierze.” Ciąg ofiar kontynuował się okropnymi bólami. Bóle fizyczne które dręczyły jej wątłe ciało często doprowadzały ją do krawędzi grobu. Miewała straszne bóle głowy, które były tak dotkliwe, że prawie ponad ludzką wytrzymałość. Jedyną deskę ratunku lekarz widział w radioterapii. Rezultatem czego było ostre zapalenie zatok w czaszce czołowej.
Niedługo potem, pierwszego dnia 1954 roku ujawniły się wady wątroby, tak że lekarz wykrzyknął; “Masz wątrobę jak wol!” i nakazał bolesną kurację. Następnie jej temperatura wzrosła tak wysoko , że doktor mierzył ją aż czterema termometrami. Wszystkie one wzrosły do limitu.
Przy końcu listopada, tego samego roku rozwinął się u niej przenikliwy ból brzucha. Zawołano doktora, który zdiagnozował ostre zapalenie wyrostka robaczkowego i od razu zabrano ją do szpitala.
Zaledwie miesiąc później, kiedy rodzina zasiadła przy kominku, Teresa zemdlała. Tym razem doktor nie wiedział co było przyczyną i nalegał by zabrano ją do Cywilnego Szpitala w Caserta. Doktor osobiście poszedł do burmistrza nakazując jemu pokrycie kosztów szpitala. Udało mu się to jedynie pod groźbą podania go do sądu. Teresę przyjęto.
W przeciągu krótkiego czasu była trzy razy w szpitalu w Caserta. To właśnie tutaj przeszła większość z tych 117 operacji chirurgicznych na swoim wątłym ciele. Igły były wkłówane w jej kolana dla testów i analiz,z ostateczną diagnozą “gruźlica kości”. Dano jej gips i użyto różnych kuracji , ale bez znacznych rezultatów.
Dwa lata później, w 1957, znowu przyjęto Teresę do szpitala w Caserta. Tym razem nie było nadziei na żadną kurację, lekarz tymi słowami zwrócił się do matki Teresy; “Twojej córce zostało tylko kilka tygodni życia.” To zadecydowało, że matka zabrała ją do domu. Kiedy wyszli ze szpitala Teresa wskazała na niedaleko stojącą figurke Madonny mowiąc: “Nie umrę, przyjdę Cię odwiedzić!”
Pomimo wszystkich jej dolegliwości, Teresa była w stanie nadrobić zajęcia w roku szkolnym 1954-55 perfekcyjnie. Pani nauczycielka przychodziła do niej, uczyła ją i poprawiała lekcje, kiedy ona leżała w łóżku. Szkolne koleżanki często ją odwiedzały. Nauczycielka zaś dziwiła się tej małej odważnej dziewczynce i była pełna pochwał dla tej małej męczennicy. Jednakże, te właśnie pochwały sprawiły że jej koleżanki stały się zazdrosne.
3. MIŁOŚĆ MA ZAWSZE KSZTAŁT KRZYŻA
Najgorsze cierpienia nie zawsze są te fizyczne, ale te które niosą znak złej woli i złośliwości, pogardy i obojętności, szczególnie demoralizujące jeśli zadane przez osoby najbliższe i najukochańsze.
Mała Teresa miała większy udział niż powinna w boleściach tego typu i jej gorzkie łzy lane były z tego właśnie powodu. Było to fizyczne i psychiczne znęcanie się jej ojca. Kiedykolwiek usłyszał on o jej kolejnej chorobie, krzyczał i przeklinał ją. Raz nawet poszedł tak daleko, że powiedział jej po prostu, “ Jeżeli o mnie chodzi, to możesz umrzeć. Nie mam dla ciebie żadnych pieniędzy.”
Kiedy lekarz zażądał natychmiastowego jej pójścia do szpitala w Caserta, ojciec nie pozwolił jej. Mówił,że nie może sobie na to pozwolić, ale Teresa została przyjęta. Kiedy jako biedna, słaba istota, nękana bólem, wróciła do domu była zależna od opieki i pielęgnacji matki.
Od momentu kiedy wróciła do domu ojciec traktował ją w najbardziej nieczuły i bezduszny sposób. “Jesteś leniwa, obciążeniem dla mnie i hańbą dla rodziny. Jestem zmęczony mając cię przedemną cały dzień; wyjdź za mąż i precz z mojej drogi! Nie zawracaj sobie głowy codzienną Komunią, ja nie chcę widzieć żadnego księdza w moim domu już nigdy więcej. Irytujesz mnie tym!”
Możemy sobie tylko wyobrazić jaką boleść te słowa sprawiały Teresie, jako, że w codziennej Komunii Św zawsze odnajdowała pocieszenie. Nic nie odpowiedziała, tylko płakała gorzkimi łzami i modliła się, jednakże od tego czasu zrezygnowała z codziennej Komunii Św, którą ksiądz zawsze jej przynosił.
Inne upokorzenie miało właśnie się wydarzyć; takie, które zdarza się tylko niewielu świętym, którzy stali się jego przedmiotem, egzorcyzmu, jak osobie opętanej.
“Tak to się wydarzyło.”
Pewnego dnia pewna pani przyszła do niej z wizytą, Madonna dała Teresie możliwość wglądu do najgłębszej części duszy osób którzy ją odwiedzali. Pani ta zauważyła, że Teresa była w stanie poznać całe jej życie oraz próbowała dać jej dobrą poradę. Nie zauważyła tego jednak, że była to pmoc niebios dla jej własnego dobra. Oczywiście, że nie. Widziała to jako robotę diabła i myślała że Teresa była opętana. Powiedziała jej ojcu:”Twoja córka jest opętana! To jest dzieło nekromancji!”
Ojciec nie odrzucił tej idei, ale poszedł w końcu do kapłana nakreślając mu ten problem. Ksiądz był bardzo zaskoczony, ale bez zasięgnięcia jakiejkolwiek opinii zgodził się sprawować egzorcyzm. Przyszedł do domu i zaczął egzorcyzmować Belzabuba by uwolnić Teresę. Nie trzeba dodawać, że było to niepotrzebne. Teresa ofiarowała to upokorzenie, jak i wszystkie inne swojemu ukochanemu Jezusowi. Tak zwykła się modlić:”Daj mi siłę by ofiarować Tobie moje ciało, i pozwól mi wylewać moją krew na Twoją cześć i dla zbawienia grzeszników…”
Jezus dał jej cierpienie jak i siłę. Raz po raz pokazał jej Jezus, że najczystsza miłość ma kształt krzyża.
4. MODLITWA, RÓŻANIEC I SAKRAMENTY
Pewnego dnia Teresa usłyszała Jezusa mówiącego jej; “Jeśli rodziny nie będą się razem modlić i regularnie przystępować do Komunii Św, nie będzie między nimi ani prawdziwego pokoju ani prawdziwej miłości. Kiedy dorośniesz poznasz wielu kapłanów. Patrzę na nich jak na najdroższych synów; musisz im powiedzieć i wpoić to ludziom, by przystępowali do Komunii Św tak często jak tylko mogą i modlili się, a szczególnie na Różańcu.”
Teresa sama żyła tym nakazem i modliła się często, odmawiała 15 części Różańca codziennie. Modlitwa była dla niej sposobem na życie. Kilka specjalnych modlitw nauczył ją jej Anioł Stróż, odmawiała je ze szczególną żarliwością. Oto one;
“Ukręć swą koronę cierniową wokół mojej głowy! Ojcze, przebij moje dłonie i stopy Twoimi gwoździami i przeszyj moje serce Twoją lancą! Klęczę przed Tobą, aby czuć Twoje biczowanie i gorycz zdrady Judasza. Zaakceptuj mnie upokorzoną…”
Nastepną modlitwę Anioł Stróż nauczył ją kiedy była w szpitalu w Caserta. (20 Wrzesnia 1955)
“ O mój kochany Jezu, cierpiałeś dla mnie, wylałeś swoją krew dla mnie. Proszę wysłuchaj mojego pragnienia: spraw abym była godna Ciebie, obmyj mnie w swojej krwi, zapal ogień miłości w mojej duszy, O kochany Jezu, pozwól by promienie miłości, które promieniują z ran Twojego ciała, były jak ogniste strzały, pozwól by ich znamię zrobiło ze mnie ukrzyżowaną ofiarę wraz z Tobą. Udziel mi bardziej intensywne pragnienie Ciebie, głębsze podobieństwo do Ciebie, bardziej rozżarzoną miłość; obmyj mnie do czysta z niedoskonałości które posiadam i uczyń mnie bardziej doskonałą dla nieba.”
Każde cierpienie, udręka i modlitwa była ofiarą za kapłanów i za Kościół, tak bardzo, że uważała dzień za “stracony”, jeśli minął on bez modlitwy za kapłanów. Kapelan szpitala w Caserta szybko zauważył, że Teresa nie była zwykłą ofiarą. Raz, kiedy była w intensywnej agonii, kapelan zapytał ją, “ Za kogo ofiarowujesz swój ból?” Teresa odpowiedziała, “Za wszystkich kapłanów, biskupów i Papieża, by zostali świętymi.” Innego razu kiedy była w extremalnym bólu, kapelan (który dobrze ją rozumiał i nawet zachęcał tak bardzo jak mógł), patrzył na jej agonię i zapytał; “Teresa, co mówisz Jezusowi?” Teresa, pomimo bólu, zdobyła się na uśmiech i odpowiedziała, “mówię Mu; Jezu, Panie, z Twoją pomocą chciałabym przemienić mój ból w ołtarz, na którym ja sama mogę być ofiarą za braci…”
Co za odpowiedź od ledwie 14to- letniej osoby!
Kilka lat później została wzięta na stół operacyjny przywiązana do niego, włożono jej igłę głęboko w kolano by zrobić test. “Dosłownie, czułam tą igłę w sercu, jakby ktoś wiercił nią dziurę,” pisała później Teresa. Ten stół z przywiązanym do niego jej ciałem musiał być jak ołtarz boleści!
Najpiękniejszą rzeczą było, że Teresa nie tylko była w stanie się uśmiechać, ale wyglądała na szczęśliwą. Nie zamknęła swojego bólu w smutku rozpaczy. Nie, jak Św Piotr napisał do pierwszych Chrześcian:”Umiłowani … cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały. (1 Piotr 4.13) Św Piotr wołał, “Pełen jestem pociechy, opływam w radość w każdym ucisku!” (2Kor 7.4)
Słowa Apostoła zabrzmiały echem pomiędzy najbardziej gorzkimi agoniami. Jak napisane jest w dzienniczku Teresy; “Sama myśl na miłość Jezusa i o zbawianiu dusz zamieniała całe moje cierpienie w Jego.” A w innym punkcie: “Nie wiem dlaczego; ale kiedy jestem w głębokim cierpieniu nie jestem smutna, czuję nawet radość w mojej duszy i czuję że wznosi się ona wyżej i wyżej…”
5. MIŁOŚĆ LUDZKA
Czas kwitnięcia młodzieży przypada na wiek okolo 14 lat i potrzeba kochania drugiej osoby, jak i potrzeba bycia kochanym jest rzeczą naturalną w tym wieku. “Jesteśmy stworzeniami Bożymi a Bóg jest miłością” (1 Jan 4.8)
W wieku 14 lat Teresa poznała chłopca równego sobie wiekiem, nazywał się Tonino. Był on wybitnie dobrym i uprzejmym chłopcem, z szerokim zakresem zrozumienia duchowego i prawdziwie czystą, piekną duszą; podobną do Teresy. Nie ma się czemu dziwić, że zostali sobą zauroczeni. Rozumieli się w rzadki, piękny, mistyczny sposób. Milość Boża była rzeczą najważniejszą w ich życiu. Pewnego dnia Tonino powiedział Teresie; “Teresa, jeśli Jezus zechciałby byśmy ofiarowali Mu naszą miłość, zrobilibyśmy to, nawet gdyby to kosztowało nas własne życie!” Teresa odpowiedziała, “Tak… ale jeśli Pan życzyłby sobie byśmy się pobrali i mieli rodzinę?” “Wtedy zrobimy to co Bóg od nas zechce,” odpowiedział Tonino.
Pewnego dnia, kiedy Teresa była chora i troszkę przygnębiona Tonino odwiedził ją mówiąc, “Teresa, ja także czuję głęboki żal w mojej duszy. Jak okropnie jest, kiedy wszystko zaczyna staczać się w dół w jednym momencie… Najlepiej o tym nie mysleć. Ty musisz cierpieć argumenty twojego ojca, a ja muszę cierpieć właśnie w mojej rodzinie. Włóżmy nasze dłonie w dłonie Jezusowe; tylko On może nas poprowadzić prawdziwą drogą przez ten świat. Bądź dzielna i trzymaj się Jezusowego krzyża!” Tak mówił Tonino. Była to mowa pełna inspiracji, karmiona modlitwą i codziennym uczęszczaniem na Mszę Św, gdzie spotykał się z Teresą.
Ojciec Teresy zauważył że interesowali się sobą, wpadł w gniew i krzyczał; “Chcę byście się pobrali!” Biedna dziewczyna odpowiedziała, “nie jestem pewna czy moim powołaniem jest małżeństwo.” Ojciec wybuchnął; “to kłamstwo, jesteś hipokrytką! Chcę byś wyszła za mąż, jeśli nie to powinnaś opuścić ten dom w trumnie. Albo opuścisz dom mężatką, albo w trumnie!”
Pan, który splata sieci losu, pociągnął za sznurki w odpowiednim momencie. Niedługo potem, oboje Teresa i Tonino mieli takie same sny. Śniło im się że Tonino został potrącony przez furgonetkę. Sen spełnił się z każdym detalem. Rankiem 8go maja 1959 roku, Tonino i Teresa razem poszli na Mszę Św. Po Mszy Św razem odmówili Różaniec Św; wszystkie 15 części. W drodze powrotnej mijała ich furgonetka, której nie zadziałały hamulce i potrąciła Tonino.
Teresa widziała Madonnę zabierającą duszę anielskiego chłopca w zwyż. Bóg sam zadecydował…
Teresa była przygnębiona tą stratą, ale jej wewnętrzna perspektywa ukazała się jasno; “Moja miłość”, pisała, “należy teraz w całości i tylko do Chrystusa. Bardziej niż kiedykolwiek, wiem że jest to jedyna wieczna miłość.”
Niedługo potem dwóch młodzieńców pojawiło się na scenie. Pierwszy miał możliwość spotkać się z Teresą kilka razy. Podczas karnawału, jego frywolny charakter, tak bardzo maskowany wcześniej, ukazał się jawnie. Teresa doszła do wniosku, że nie ma on smaku i jest pełen pogardy, także było to ich ostatnie spotkanie. Nie wiedziała nic o tym drugim, za którego ojciec chciał by wyszła za mąż, ponieważ był bardzo bogaty. Po powtórzeniu swojego życzenia po raz trzeci, Teresa odpowiedziała mu otwarcie;”Ja nie chcę wychodzić za mąż!” Rozwścieczony ojciec wrzeszczał w furii; “Jeśli nie zmienisz zdania, możesz zapomnieć, że jestem twoim ojcem. Nie będziesz należeć do tej rodziny.”
6. POŚWIĘCONE DZIEWICTWO
Od miłości człowieka do miłości Boga, od miłości podzielonej (1 Kor 7.32) do niepodzielnej, czystej i całkowitej miłości: Teresa przeszła z fazy miłości podzielonej i była gotowa by ofiarować swoje życie w dziewictwie na całe życie.
Jej konsekracja dziewictwa odbyła się w dziwny sposób; 15go października 1963 roku o godz. 13.30 Teresa była sama w domu. Ktoś zapukał do drzwi, a kiedy Teresa otwarła je stał tam zakonnik, który przyszedł by podać jej Komunie Św. Było pewne, że był to Ojciec Pio z Pietrelciny, który spotkał się z Teresą już kilka razy. Po Komunii Św Teresa i zakonnik modlili się razem. Następnie zapytał on, “dziecko, czy chcesz konsekracji twojego dziewictwa dla Najświętszej Madonny?” “Tak” odpowiedziała Teresa.
Następnie zakonnik podyktował jej te słowa, które Teresa zapisała w swoim dzienniczku; “O, najdroższy Jezu, popatrz na swoją sługę u szczytu szczęścia. Dziękuję Ci za wybranie mnie pokornej. Daję Ci moją przysięgę, że zawsze będę Tobie służyć, ciałem i duszą w czystym dziewictwie. Pozwól mi być umarłą na sprawy świata. Nie należę już do siebie, należę do Ciebie. Wolałabym raczej stracić moje życie niż być Tobie niewierną. Święta Maryjo, Matko Chrystusa, proszę czuwaj nade mną i strzeż mojego dziewictwa i uchroń mnie od jakiejkolwiek skazy. Święta Gemmo, Święta Tereso, Święta Mario Goretti, proszę kochane siostry, pomóżcie mi być wierną mojemu Bogu i mojej przysiędze oraz dajcie mi trochę miłości którą macie, dla Jezusa!”
Tydzień później ten sam zakonnik podyktował jej drugą modlitwę, która jest jasnym i idealnym programem życia dla dziewicy konsekrowanej, oddanej Bogu. Teresa zapisała ten nakaz w taki sposób; “Jezu, zanim ujrzę Cię w niebie, będę żyła moim życiem tutaj na ziemi jako hostia miłości. Jak Hostia w Tabernakulum, chcę być cała biała i czysta, pomiędzy ołtarzem i niebem, razem z Tobą i poświęcona dla Twojej Chwały.
Jak hostia w ręku kapłana, tak będę w rękach moich przełożonych. Chcę być hostią ofiarną i nieść każdy krzyż, jakąkolwiek postać czy formę przybierze. Amen!”
Pewnego dnia Teresa wzięła się na odwagę i powiedziała otwarcie ojcu;”Jest bezużytecznym mówić ludziom by mnie śledzili by wiedzieć czy przyjęłam Komunię Św. Ja chcę przyjmować Komunię Św.!” To mowiąc, wysłała kogoś po kapłana. Kiedy przyszedł, podał Teresie Komunię Św, co uczyniło ją bardzo szcześliwą, ale ojciec zareagował na to w diabelski sposób; posunął się tak daleko, że zczął przysięgać i przeklinać Madonnę. To zabolało Teresę głęboko, tak głęboko że powiedziała ojcu; “Wyprowadzam się z tego domu!” “Boże,” odpowiedział on, “to jest dokladnie to co chcę byś zrobiła! Zrobisz mi tym wielki zaszczyt.”
7. ” PÓJDĘ TAM, GDZIE JEZUS CHCE BYM POSZŁA”
W tym momencie Teresa przypomniała sobie przepowiednie którą Madonna dała jej w roku 1951: “W roku 1968 twoj ojciec zechce byś opuściła dom i rodzinę i mieszkała sama. Wtedy spotkasz twojego ojca duchowego, któremu możesz zaufać i powiedzieć mu wszystko. Spotkasz także brata duchowego…”
2go listopada 1960 roku Anioł Stróż przypomiał jej: “Jezus chce byś opuściła swój dom i twoich bliskich.” I trzy dni później: “Jezus chce byś odeszła, jeśli nie chcesz by zabrał twoich rodziców do siebie!”
Myśl o rozłące bolała, nie była pewna czy jest w stanie to zrobić. “Próbowałam szyć i cerować, ale igła kłuła moje palce…” Ale w końcu zdecydowała. “Chcę całkowitego wyrzeczenia dla Jezusa. On mnie kocha, opuszczę dom i rodzinę, którą kocham. Pójdę, gdzie Jezus chce bym poszła!”
Od jej aktu wyrzeczenia się mineły lata. Lata bólu, który zawiódł Teresę wyżej na drodze Kalwarii. Potem gdy stan jej zdrowia stale się pogarszał, musiała być wzięta znowu do szpitala. Tym razem nie do Caserty, ale do Cardarelli w Neapolu, gdzie musiała poddać się testom, operacjom i experymentom. Ale pomimo starań wszystkich lekarzy, nie byli w stanie znaleźć lekarstwa. Jedyną dobrą rzeczą była niezłomność z jaką Teresa znosiła najbardziej makabryczne cierpienia i ofiarowywała je Jezusowi, jak również ilu ludzi nauczyła odmawiać Różaniec. Mężczyźni i kobiety poprzez nią uczyli się jak się modlić i z nią się modlili. “Było to bardzo wzruszające widzieć jak usilnie się modlili.” PisałaTeresa.
Pomagała innym pacjentom ile tylko była w stanie. Miała dużo czasu w rękach i chciała nauczyć się robić zastrzyki. Doktor pozwolił jej na to. Czasami pracowała od rana do nocy a pacjenci bardzo ją lubili. Dla nich była “doobrą i życzliwą pielęgniarką.” Wykorzystała każdą okazję by udzielać pomocy nie tylko fizycznej ale i duchowej. Przyprowadziła wielu bliżej Boga poprzez swoje słowa i uczynki.
Po 6-ciu miesiącach bólu, jej pobyt w Cardarelli skończył się totalnym naukowym i medycznym fiasco. Doktor który ją leczył, powiedział jej delikatnie; “Drogie dziecko, idź do domu i nie zbaczaj nigdy z drogi!”
Ofiarna ofiara dla zbawienia dusz, naprawdę czuła brzemię tej okropnej sytuacji ale ciągle była w stanie modlić się: “Jezu, wiesz, że gdybym nawet miała tysiąc żyć, poświęciłabym Tobie wszystkie, za Twoich kapłanów!”
Jej szlachetne i heroiczne czyny tylko podkreślały jej ból i problemy, ale przecież sama sobie ich życzyła i nikt nie mógł tego rozumieć!
Stare problemy znowu się zaczęły – ojciec chciał ją znowu egzorcyzmować, ale tym razem nie chciał pomocy kapłanów, ale kogoś ze wszystkich: nekromanty! Ojciec placił mu za jego posiedzenia, podczas których Teresa była bita po twarzy i polewano jej głowę wodą. Teresa powiedziała ojcu, “Jeśli chcesz mi pomóc, kup leki, które doktor przepisał zamiast wyrzucać pieniądze na nekromatów.” Ojciec odpowiedział jej że ona chce “grać damę” i żyć w kieszeni rodziców. Traktował ją gorzej niż wcześniej.
Pewnego ranka, kiedy miała wysoką gorączkę, ojciec wszedł do jej pokoju, napluł jej w twarz i za włosy ściągnął z łóżka. Potem odszedł w pole, gdzie pozostał przez miesiąc nie wracając, tak by nie musiał patrzeć na Teresę. Wrócił do domu ale tylko pod warunkiem, że nie będzie musiał wchodzić do jej pokoju nigdy więcej. Co za sytuacja!
Te wszystkie wydarzenia postawiły Teresę w stan głębokiej depresji z bólami i bezsennością. Chciała zbudzić się “w raju”, tak że wzięła kilka tabletek “Cortisonu”, które nie sprawiły że obudziła się w raju, ale pozwoliły spać przez 26 godzin. Stało się jasne że stan zdrowia Teresy był w takim stanie, że przestała być odpowiedzialna za własne czyny. Jej zdrowie i siły były na najniższym poziomie – czuła się dosłownie jak “wyprana szmata.”
8. “TERESA, IDŹ DO CASERTY!”
Niedługo później Teresa została przyjęta do innej kliniki w Neapolu, gdzie musiała znosić diabelskie intencje lubieżnego doktora. Ta biedna, delikatna dziewczyna musiała zebrać całą swoją siłę by go odeprzeć. Walka ta zakończyła się brzydką sceną: kiedy on próbował przyciągnąć ją do siebie by ją objąć, ona chwyciła dzbanek pełen wody rzuciła go jemu na głowę. Jeśli ktokolwiek ucierpiał, to na pewno ona sama!
Po kolejnym beznadziejnym pobycie w klinice Teresa powróciła do domu. Jednego dnia matka powiedziała jej; “Kiedy skończyłam dzień pracując na polu twój ojciec odmówił mi wejścia do domu; powiedział, że jeśli cię nie wyrzucę, on mnie wyrzuci z domu!”
Sytuacja ta prawie złamała jej serce. Nie pozostawało jej to innego wyjścia, jak opuścić dom i wynająć coś w Caserta. Kiedy modliła się Madonna powiedziała jej: “Odwagi, idź do Caserta. Tam dam ci pomoc i siłę.”
Teresa płakała gorzko aż do wyczerpania. Miała takie dobre zamiary, chciała tego co najlepsze dla rodziny. Zostawić ich było dla niej gorzkim ciosem. 8go stycznia w końcu przeprowadziła się do Caserty. Odprowadzili ją matka wraz z młodszym bratem Pietro.
Jak mogła żyć w Caserta, sama, bez pracy i żadnego dochodu? Bóg zapewnił: spotkała dobrą i pobożną kobietę w Caserta. Teresa nazwała ją “ciocia Antoinette”, która była dla niej jak matka i dała jej tymczasowe zakwaterowanie w swoim domu.
Siostra Teresy była zakonnicą w klasztorze i od niej matka przełożona usłyszała o kłopocie Teresy. Zaprosiła ją i dała jej sumę 100,000 lirow by Teresa miała czym zapłacić za wynajm.
W międzyczasie Teresa pomimo słabego zdrowia była w stanie znaleźć sobie lekką pracę by mieć na życie. Znalazła posadę jako pielęgniarka do dzieci w sąsiednim domu i wypełniała swoje obowiązki wiernie, zawsze wesoła i uśmiechnięta, pomimo gorączek i bólu.
Co wieczór wraz z “Ciocią Antoinette” szły do kościoła na nabożeństwo. Ceniła sobie bardzo tą godzinę spokoju…
Siostra jej Fortuna, miała eskortować chorych pacjentów do Lourdes i zaprosiła Teresę by z nimi pojechała. Teresa była tym uszczęśliwiona.
12go września, pojechali do Lourdes. Jak tylko zajechali Teresa poszła prosto do Groty. Modliła się z łzami płynącymi jej po twarzy, wykąpała się w wodzie i była zdziwiona,że woda była ciepła, kiedy wszyscy inni zauważali jak była lodowato zimna.
Kiedy wykąpała się po raz drugi zdarzyło się coś niezwykłego; jej dwie otwarte rany, jedna na nodze, druga na brzuchu zamknęły się i zagoiły natychmiast.
Spędziła wiele szczęśliwych godzin modląc się i dziękując Madonnie. Te kilka dni w Lourdes minęło bardzo szybko. Niedługo trzeba było wracać z powrotem, Teresa była bardzo smutna z tego powodu, jak rownież inni pielgrzymi.
Ta rzadka, niebiańska perfuma Naszej Pani zdawała się pozostawać, zauważyła Teresa. Po powrocie z Lourdes, zdarzyło się coś nieoczekiwanego; zdrowie Teresy zaczęło kwitnąć znowu. Patrząc na wszystkie przeszłe doświadczenia, nie chciała w to wierzyć, ale musiała przyznać się; Czuję się nową osobą. Mogę chodzić, biegać i nie mieć żadnego bólu, żadnego!”
Ale na jak długo może być to dane duszy ofiarnej? Tylko krótką chwilę!
Ciąg dalszy nastąpi
Tłumaczyła; Bożena
