Św. Matylda
Św. Matylda urodziła się w 895 r. w Westfalii. Była córką księcia saskiego Teodoryka i Reinhildy - pochodzącej z duńskiego rodu królewskiego. Matylda kształciła się i młode lata spędziła w klasztorze benedyktynek w Herford pod okiem babki - ksieni klasztoru. Lata tu spędzone będzie zawsze zaliczać do najpiękniejszych w życiu. Tu także zasmakowała w modlitwie i w służbie Bożej. Mając 14 lat, w 909 r., poślubiła Henryka Ptasznika, który w trzy lata potem został księciem Saksonii, a w roku 919 królem Niemiec. Znany jest w historii pod imieniem Henryka I (919-936). Życie królowej upływało w spokoju. Mąż dał jej zupełnie wolną rękę w czynieniu dobra. Dla Bożej chwały i dla dobra ubogich nie żałowała pieniędzy. Św. Matylda dała Henrykowi I pięcioro dzieci: Ottona, późniejszego cesarza Niemiec (Otton I Wielki, 962-973); Gerbergę, która wyszła za księcia Lotaryngii, a potem za króla Francji, Ludwika IV; Henryka I, późniejszego księcia Bawarii; Jadwigę i św. Brunona I, od roku 953 arcybiskupa Kolonii. Z mężem swoim przeżyła św. Matylda jako wzorowa małżonka 25 lat. Po śmierci męża musiała patrzeć na wojnę domową, jaka wybuchła o tron pomiędzy Ottonem a Henrykiem. Zwycięzcą został Otton, a Henryk w rekompensatę otrzymał księstwo bawarskie. Nowy jednak cesarz wiele przykrości wyrządził matce, oskarżając ją o to, że jest zbyt rozrzutna na cele religijne. Sam jednak szafował państwowym majątkiem bez miary, gdyż prowadził stale wojny: najpierw z bratem swoim, Henrykiem, potem z papieżem, z królem Czech i ze Słowianami na Wschodzie. Św. Matylda cierpiała nad tym wszystkim. Popierała jednak syna w założeniu metropolii w Magdeburgu w roku 960 i zależnych od niej biskupstw: w Braniborze (Brandenburg), w Hobolinie (Hawelbergu) i w Oldenburgu, które były położone między Łabą, a Odrą na terenach słowiańskich. Cesarzowi przyświecała myśl polityczna, by po prostu biskupstwa te były ośrodkami germanizacji. Królowej natomiast przyświecała myśl pozyskania Słowian dla wiary świętej. Pod koniec życia św. Matylda oddała się wyłącznie modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Codziennie przy swoim stole gościła ubogich, widząc w nich samego Pana Jezusa. Hojnie wspomagała kościoły i klasztory ze swoich osobistych majętności. Wystawiła dwa duże opactwa: benedyktynów w Northausen i benedyktynek w Kwedlinburgu. Dlatego ikonografia często przedstawia Świętą z kościołem i klasztorem w ręce. Ostatnie lata spędziła w opactwie w Kwedlinburgu. Tam też przeszła do wieczności 14 marca 968 roku w wieku 73 lat. Pochowano ją obok męża w Kwedlinburgu w kaplicy zamkowej. Od roku 1539 kościół ten jest w ręku protestantów. Katolicy w roku 1858 wystawili ku czci św. Matyldy nowy kościół. Pierwszy życiorys królowej ukazał się już w wieku X - a więc tuż po śmierci Świętej. Drugi życiorys polecił napisać św. Henryk II, cesarz niemiecki.
Św. Łazarz
Św. Łazarz, biskup (+ I w.). Brat Marii i Marty. Mieszkali razem w Betani, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej. Chrystus darzył ich swoją przyjaźnią i bywał w ich domu. Kiedy Łazarz zmarł i został pochowany, Jezus przybył do Betanii i wskrzesił go (J 11,1-44). Ewangelista Jan opisuje także inny pobyt Jezusa w domu Łazarza na dzień przed Jego wjazdem do Jerozolimy (12,1-11). Według starej tradycji wschodniej Łazarz po Zesłaniu Ducha Świętego udał się na Cypr i tam był biskupem. Średniowieczna legenda opowiada o skazaniu świętego rodzeństwa z Betanii na wygnanie. Umieszczono ich na statku bez steru, który odepchnięto od brzegu. Po wielu miesiącach tułaczki przybyli oni do Marsylii. Łazarz był w niej pierwszym biskupem. Niektóre kalendarze wspominają Łazarza pod datą 17 grudnia, jednak marcowa data ma uzasadnienie w tradycji, bowiem w IV wieku właśnie wtedy urządzano procesje z Jerozolimy do Betanii na pamiątkę wskrzeszenia Łazarza. Św. Łazarz jest patronem rzeźników, grabarzy, trędowatych, leprozoriów i żebraków. W ikonografii ukazuje się św. Łazarza najczęściej w scenie wskrzeszenia oraz na uczcie w Betanii
Św. Ewa z Liège
Św. Ewa. Nie każda Ewa obchodzi imieniny w Wigilię Bożego Narodzenia. W wykazach świętych Pańskich figurują także inne niewiasty, które nosiły to imię. Błogosławiona Ewa z Liège - przyjaciółka św. Julianny Cornillon, której zawdzięczamy ustanowienie uroczystości Bożego Ciała - była jedną z promotorek tego święta. Urodziła się około 1205-1210 r. w okolicach Liège i już od wczesnej młodości łączyły ją serdeczne więzy z Julianną. A musiała się wyróżniać wyjątkowym usposobieniem do modlitwy, kontemplacji i wyrzeczeń, skoro zdołała pozyskać zgodę na status rekluzy, czyli „zamurowanej”. Osoby, które obierały taki styl życia, zamieszkiwały w pustelni przylegającej do świątyni, albo chóru kościelnego. Ewa znalazła swoją pustelnię przy kolegiacie św. Marcina w Liège, do której przygarnęła prześladowaną Juliannę. Utrzymywała ścisłe kontakty z kanonikami kolegiaty św. Marcina, m in. Janem z Lozanny i Jakubem Pantaleonem z Troyes. Ten drugi został wkrótce archidiakonem w Leodium, a później legatem papieskim, biskupem Verdun, patriarchą Jerozolimy; wreszcie - papieżem Urbanem IV. To właśnie Ewie przestał Urban IV odpis swojej słynnej bulli "Transiturus", sporządzonej przez samego św. Tomasza z Akwinu, zezwalającej na rozpowszechnianie oficjum na święto Bożego Ciała. Od Hugona z Saint-cher wyjednała Ewa zgodę na rozszerzanie tego święta, także na Polskę, co nastąpiło w 1258 r. Po śmierci Julianny kontynuowała starania o ustanowienie święta Bożego Ciała, modląc się o to nieustannie w swojej rekluzji. Kiedy zmarła jej grób w kolegiacie St. Martin w Liège stał się miejscem kultu, zaaprobowanego dopiero przez Leona XIII. Wcześniej, w 1622 r., urzędowo rozpoznano relikwie Ewy. które złożono pod ołtarzem Najświętszego Sakramentu.