Św. Wincenty Ferreriusz
Wincenty urodził się ok. 1350 r. w Walencji (Hiszpania). Mając 17 lat wstąpił do dominikanów. W rok potem złożył śluby zakonne. Studiował w Walencji, w Barcelonie i w Leridzie. Otrzymał święcenia kapłańskie w wieku 25 lat. Podjął surową dyscyplinę życia duchowego, którego piękne świadectwo pozostawił w traktacie De vita spiritali. Oddał się najpierw nauczaniu filozofii i teologii, zajmując się również (w latach 1380-1390) wieloma sprawami państwowymi i kościelnymi na polecenie kardynała legata Piotra de Luna oraz Jana I, króla Aragonii. W tym czasie poświęcił się także kaznodziejstwu, najpierw na dworze papieża w Awinionie, a później w południowej Francji i we Włoszech. Posługę tę pełnił aż do roku 1399. Wtedy nastąpił nagły zwrot w życiu św. Ferreriusza. W czasie choroby, która wydawała się beznadziejna, pojawili mu się św. Dominik i św. Franciszek, uzdrowili go i polecili głosić Ewangelię po świecie. Napisał natychmiast list do Benedykta XIII z prośbą o konieczne do nowej misji upoważnienia. Po ich otrzymaniu oddał się wyłącznie kaznodziejstwu wędrownemu. Podjął w ten sposób wielką misję, przemierzając Europę i wzywając do pokuty. Obdarzony darami Ducha Świętego oraz zaopatrzony w apostolskie pełnomocnictwa, przemawiał na placach, bo żadne kościoły nie mogły pomieścić gromadzących się tłumów. Swoją charyzmą budził zachwyt, ale i sprzeciw. Pracował na rzecz jedności podzielonego przez schizmę Kościoła. Szła za nim sława wielkich cudów. Obok rzesz wielbicieli miał Wincenty także swoich zawziętych wrogów. Zarzucano mu demagogię, ogłupianie ludu, wprost nawet opętanie. Zarzuty przeciwko wielkiemu kaznodziei wysuwano nawet na "soborze" w Pizie (1409) i na soborze w Konstancji (1415). Wincenty był również spowiednikiem antypapieża Benedykta XII, ale opuścił go, kiedy nie udało mu się nakłonić go do rezygnacji. Zmarł 5 kwietnia 1419 r. w Vannes we Francji, wracając z misji podjętej w Anglii, gdzie przebywał na zaproszenie króla. Jego pogrzeb był wielką manifestacją. Przez trzy dni jego zwłoki były wystawione w katedrze, zanim je złożono między chórem a głównym ołtarzem. Niebawem też odbył się proces kanoniczny sługi Bożego. Komisja papieska przebadała 873 cuda. Papież Kalikst III 29 czerwca 1455 zezwolił na jego kult, a papież Pius II w trzy lata potem dokonał jego formalnej kanonizacji (1458). Jego relikwie zostały w czasie rewolucji francuskiej (1789-1794) sprofanowane, ale nie zniszczone. Znajdują się w katedrze w Vannes, a częściowo również w Walencji. Wincenty Ferreriusz zostawił po sobie kilka drobnych pism, m.in. Traktat przeciwko schizmie, Traktat przeciwko Żydom, Traktat dla tych, którzy cierpią pokusy przeciwko wierze.
Św. Maria Krescencja Höss
Maria Krescencja Höss urodziła się 20 października 1682 r. w Kaufbeuren w Bawarii jako siódme z ośmiorga dzieci. W 1703 r., mimo trudności ze strony rodziny i wątpliwości przełożonego, została przyjęta do Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego; rok później złożyła śluby. Pomiędzy 1709 a 1741 rokiem pełniła wszystkie najważniejsze posługi. W latach 1726-1741 była mistrzynią nowicjatu; odznaczała się wyjątkowym oddaniem i hojnością. Kiedy w 1741 r. została wybrana przełożoną, odmówiła przyjęcia tej funkcji; została jednak zmuszona do wycofania odmowy. Swoim współsiostrom zalecała troskę o ciszę, rekolekcje i duchowe czytanie, szczególnie Ewangelii. Nauczycielem i Mistrzem ich życia duchowego miał być Chrystus Ukrzyżowany. Siostra Maria była też mądrą i roztropną doradczynią dla wszystkich, którzy zwracali się do niej po pomoc i pociechę, o czym świadczą liczne zachowane listy. Przez trzy lata, kiedy była przełożoną domu w Mayerhoff, okazała się być właściwie jego drugą fundatorką. Nie przyjmowała do wspólnoty wszystkich, którzy tego pragnęli, tłumacząc to słowami: "Bóg chce, by ta wspólnota była bogata w cnotę, a nie w dobra doczesne". Głównymi punktami jej programu odnowy domu były: nieograniczone zaufanie do Bożej Opatrzności, gotowość do pełnienia aktów służących życiu wspólnemu, umiłowanie milczenia oraz nabożeństwo do Jezusa Ukrzyżowanego, Eucharystii i Matki Najświętszej. Maria Krescencja zmarła w Wielkanoc 1744 r. Jej doczesne szczątki są nadal bardzo czczone w kaplicy jej klasztoru. Beatyfikowana została w 1900 r.; 25 listopada 2001 r. kanonizował ją Jan Paweł II.
Bł. Julianna z Mont Cornillon
Julianna urodziła się w 1192 r. w Retinne koło Liege. Po śmierci rodziców została oddana do konwentu sióstr augustianek w Cornillon. Mając 15 lat wstąpiła do tej zakonnej wspólnoty. Podczas pobytu w klasztorze doznawała wizji mistycznych. Pod ich wpływem, już jako przełożona, wystąpiła do miejscowego biskupa o wprowadzenie święta Bożego Ciała. Po raz pierwszy obchodzono to święto w 1247 r. w Liege. Miejscowy archidiakon, Jakub Pantaleon, był szczególnym orędownikiem nabożeństwa do Ciała i Krwi Chrystusa. Kiedy został papieżem, przyjmując imię Urbana IV, wprowadził święto Bożego Ciała jako obowiązujące w całym Kościele. Bł. Julianna nie doczekała tego faktu. Usunięta z funkcji przełożonej spędziła resztę życia jako rekluza - pustelnica zamurowana w swej celi. Zmarła w dniu, który przepowiedziała: 5 kwietnia 1258 r.
Św. Katarzyna Thomas
Katarzyna Thomas urodziła się 1 maja 1533 r. w Valldemossa na Majorce. W młodym wieku straciła rodziców; wychowali ją krewni. Musiała pracować jako służąca i pasterka - jej dzieciństwo trudno zaliczyć do udanych. Pochodziła ze wsi, dlatego nie mogła spełnić swojego marzenia - by oddać swe życie Bogu i zostać zakonnicą. Dopiero po kilku próbach przyjęto ją do klasztoru augustianek św. Marii Magdaleny w Palmie. Jej świętość nie pozostała zbyt długo nieznana. Miała częste wizje św. Antoniego z Padwy, św. Katarzyny Aleksandryjskiej i aniołów. Otrzymała też dar proroctwa. Chociaż bardzo starała się, aby jej nadzwyczajne dary nie uniemożliwiały codziennej posługi, ostatnie lata życia spędziła w ekstazie. Zmarła 5 kwietnia 1574 r. w Palma de Mallorca. Jej kult jest szczególnie żywy w Valldemossa - na ścianach wielu domów i murach widnieją ceramiczne, kolorowe kafle ze scenami z jej życia i prośbą o jej wstawiennictwo. Beatyfikowana została w 1792 r. przez Piusa VI. Kanonizował ją w 1930 r. papież Pius XI.