Bł.Karol - król
Karol był synem św. Kanuta IV, króla Danii. Po śmierci ojca wychowywał się na dworze swojego dziadka, Roberta II, hrabiego Flandrii. Po śmierci dziadka, a następnie stryja Balwina został władcą tej ziemi. Odznaczył się mądrością, miłosierdziem i świętością. Do historii przeszedł jako Karol Dobry. Został zamordowany przez przeciwników w Brugii 1127 roku. Wyniesiony na ołtarze jako błogosławiony. Karol urodził się ok. 1083 roku, jako syn Kanuta IV Świętego, króla Danii) i Adelajdy, córki hrabiego Roberta I. Ojciec Karola został zamordowany w 1086 r. Po tym wydarzeniu, Karol wraz z matką, uciekli z Danii i udali się do Flandrii. Następne lata Karol spędził na dworze swojego dziadka Roberta I i wuja Roberta II. W 1092 r. jego matka wyjechała do południowej Italii, gdzie poślubiła księcia Apulii, Rogera Borsę. W 1096 r. Karol towarzyszył swojemu wujowi podczas I krucjaty. Po powrocie brał udział w walkach z Anglikami. W 1111 r. zmarł Robert II i nowym hrabią został jego syn, a cioteczny brat Karola, Baldwin VII Hapkin. Karol, wiele lat odeń starszy, stał się jednym z jego najbliższych doradców. Baldwin odwdzięczył mu się aranżując w 1118 r. jego małżeństwo z Małgorzatą de Clermont, córką hrabiego Renalda II de Clermont i Adeli de Vermandois. We wrześniu 1118 Baldwin VII został ciężko ranny podczas wojny z królem Anglii Henrykiem I, popierając sprawę pretendenta, Wilhelma Clito. Baldwin nie posiadający własnych dzieci wyznaczył Karola jako swojego następcę. W 1119 r. zmarł z ran odniesionych w bitwie. Karol został hrabią, ale temu wyborowi sprzeciwiła się wdowa po Robercie II, Klemencja Burgundzka, która poparła innego krewniaka swojego zmarłego syna, Wilhelma z Ypres. Karol przezwyciężył jednak wszystkie przeszkody i utwierdził swoją władzę nad Flandrią. Karol po objęciu władzy nad Flandrią wycofał się z popierania sprawy Wilhelma Clito. Nie poparł go także podczas jego drugiej rebelii w 1123 r. Karol rządził swoim hrabstwem w sposób pokojowy. Zyskał szacunek i popularność dzięki swojej uprzejmości i szczodrości względem ubogich. Podczas klęski głodu w latach 1126-1127 osobiście nadzorował dystrybucję chleba. Przeciwdziałał również ukrywaniu zboża i sprzedawaniu go później po zawyżonych cenach. Te działania spowodowały, że ludzie zamieszani w ten proceder zdecydowali się zamordować Karola, co nastąpiło 2 marca 1127 r. w kościele św. Donatiana w Brugii. Po śmierci Karola hrabią Flandrii został Wilhelm Clito. Zabójstwo popularnego hrabiego potraktowano jako wielki skandal. Rychło Karol zaczął być czczony jako święty i męczennik. W 1883 r. został beatyfikowany przez papieża Leona XIII. Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 2 marca. W ikonografii bł. Karol przedstawiany jest w stroju królewskim. Atrybutem jego jest korona.
Św. Ceda
Święty Ceda (Ceada, Chad), biskup Mercji, opat w benedyktyńskim opactwie w Lastingham. Był bratem poprzedniego i, jak on, pochodził z Nortumbrii. Podobna była też jego formacja. W opactwie benedyktyńskim Lastingham objął po swym bracie rządy. Potem z powodu nalegań króla Oswy został biskupem Yorku. Nie zasiadał na tej stolicy długo. Gdy wysunięto wątpliwości co do ważności sakry, udzielonej w obrządku iroszkockim, usunął się do Lastingham. Arcybiskup Teodor wezwał go później do objęcia biskupstwa Mercji, ale zażądał, by powtórnie przyjął święcenia per omnes gradus. Stolicę swą ulokował w Lichfield. Tam też wybudował katedrę, a dla kleru ustanowił życie wspólne. Zmarł w r. 672 na skutek epidemii, która grasowała w okolicy. Jego kult rozprzestrzenił się bezzwłocznie, natomiast jego portret uwiecznił w swej Historii Beda. Wspomnienie obchodzono 2 marca. Przypisywanie mu Księgi św. Chada nie jest uzasadnione. Ewangeliarz pochodzi bowiem z VIII lub IX w.
Bł. Henry Suzo
Błogosławiony Henry Suzo urodził się w 1300r w Konstancji w Niemczech. Tam wstąpił do Dominikańskiego klasztor w wieku trzynastu i odbył studia teologiczne. W 1327r stał się nauczycielem Teologii a w 1334r zaczął wygłaszać kazanie. W 1343r został wysłany do klasztoru w Diessenhofen. Błogosławiony Henry jest rozpoznany jako szczególny mistyk, który uważał siebie za sługę Wiecznej Mądrości Która stała się Człowiekiem. Praktykował surowy tryb życia i doświadczał wizji i objawień, co było przyczyną gorzkich prześladowania i poważnych oszczerstw wobec niego.Pomógł w przywracaniu ścisłych religijnych regól w dominikańskich klasztorach dla kobiet w Katherinentahl i Töss. Jeden ze zwierzchników tych klasztorów zachował większość jego listów przez co sporządził historię jego życia, które później zredagował i opublikował. Jako kaznodzieja był wysoce szanowany w wielu szwajcarskich i holenderskich miastach. Przez 150 lat nie było żadnej książki medytacjnej najczęściej czytanej w języku niemieckim niż jego "Mała Książka Wiecznej Mądrości”. Błogosławiony Henry przetłumaczył tę pracę na łacinę dodając do niej swoje przemyślenia. Umarł w 1366r. Około 250 lat później, w 1613r pracownicy w starym klasztorze w Ulm odkryli, że ciało Henrego Suzo zostało doskonale zakonserwowane i emituje miłą woń. Niestety niekatolickie władze miasta zamkneły grobowiec. Bollandists sławny biografista z Francji 19-ego wieku napisał w 1882r, że żaden ślad już po nim nie pozostał. Henry ogłoszony został Błogosławionym w 1831r przez Grzegorza XVI Papieża.