Św. Patryk
Św. Patryk, biskup, urodził się w Brytanii w 385 roku. Nosił celtyckie imię Sucat. Kiedy miał 16 lat, korsarze porwali go do Irlandii. Przez 6 lat był tam pasterzem owiec. Z tej to okazji nauczył się języka irlandzkiego. Na przypadkowym statku udało mu się zbiec do północnej Francji. Tam kształcił się w dwóch najgłośniejszych wówczas szkołach misyjnych: w Erinsi i w Auxerre. Podjął studium przygotowujące go do pracy na misjach. Był uczniem św. Germana z Auxerre. Przez jakiś czas przebywał w Italii i w koloniach mniszych na wyspach Morza Tyrreńskiego. W tym czasie zmarł w Irlandii, wysłany tam na misje przez papieża św. Celestyna I, biskup, św. Palladiusz. Postanowiono na jego miejsce wysłać Patryka. Na biskupa wyświęcił go papież w roku 432 i wysłał go do Irlandii. Patryk zastał w Irlandii małe grupy chrześcijan, ale stanowiły one wyspy w morzu pogaństwa. Krajem rządzili naczelnicy szczepów i znakomitych rodzin. Kapłani pogańscy zażywali wielkiej powagi. Patryk swoim umiarem i podarkami zdołał większość z nich pozyskać dla wiary. Obchodził poszczególne rejony Zielonej Wyspy, wstępując najpierw do ich władców i prosząc o zezwolenie na głoszenie Ewangelii. W Armagh założył swoją stolicę, skąd czynił wypady na cały kraj. Bywały wypadki, że przeszkadzano mu w jego misji; bywały też na jego życie zamachy. Na ogół jednak praca jego miała ton spokojny. Spotykał się z życzliwością tak poszczególnych władców, jak i miejscowej ludności. Aby sobie nie zrażać władców niektórych grup etnicznych, dla poszczególnych szczepów ustanawiał biskupów. Kapłanów, których zadaniem było niesienie im pomocy, podobnie jak to uczynił św. Augustyn i św. German, zobowiązał do życia wspólnego na wzór klasztorów. Do liturgii wprowadził obrządek, jaki wówczas był powszechnie przyjęty w Galii (we Francji). Do nawrócenia całej wyspy św. Patryk potrzebował wielu ludzi. Misjonarze na jego apele zgłaszali się tłumnie. Największą wszakże pomocą byli dla niego mnisi. Z nich to tworzył ośrodki duszpasterskie. Tak więc w Irlandii powstał jedyny w swoim rodzaju zwyczaj, że opaci byli biskupami, a mnisi w klasztorach ich wikariuszami. W tej pracy okazał się dla Patryka mężem opatrznościowym św. Kieran. Według podania św. Patryk miał wręczyć św. Kieranowi dzwon, którym tenże zwoływał mnichów i wiernych na wspólne pacierze liturgiczne. To było także osobliwością Irlandii. Zwyczaj dzwonienia rozpowszechnili mnisi irlandzcy po całej Europie. Ostatnie dni swojego życia spędził św. Patryk w zaciszu klasztornym, oddany modlitwie i ascezie. Utrudzony pracą apostolską oddał duszę Panu 17 marca 461 w Armagh (Ulster, Północna Irlandia), które to miasto stało się odtąd stolicą prymasów irlandzkich. Patryk przeżył ok. 76 lat, w tym ok. 40 lat w Irlandii. Irlandia czci go więc jako swojego apostoła, ojca i patrona. Jest także patronem fryzjerów, kowali, górników, upadłych na duchu oraz opiekunem zwierząt domowych. W ikonografii Święty przedstawiany jest w biskupim stroju. Jego atrybutem jest liść koniczyny - dla podkreślenia, że Patryk rozpoczynał ewangelizowanie od wykładania prawdy o Trójcy Przenajświętszej, a także wąż.
Św. Gertruda
Święta dziewica i ksieni (ok.626-659). Urodziła się około roku 626 w Landen, jako córka majordoma Austrazji św. Pepina z Landen (zwanego również Starszym) i św. Itty (Idubergi). Jej rodzeństwem byli św. Begga z Andenne i Grimoald I Starszy. Gdy jej ojciec zmarł w 640 roku, św. Itta za namową biskupa Maestricht św. Amanda, ufundowała podwójny klasztor w Nivelles, oparty na regule benedyktyńskiej, a Gertruda po złożeniu ślubów zakonnych została pierwszą ksienią. Kolegiata w Nivelles. Po śmierci matki w 652 roku św. Gertruda powierzyła władzę w klasztorze kilku pobożnym siostrom, a sama więcej czasu poświęcała modlitwie, umartwieniom i lekturze pobożnych ksiąg. W wieku 32 lat była tak osłabiona postami i brakiem snu, że w grudniu 658 roku zrezygnowała całkowicie z zarządzania opactwem, mianując swoją następczynią Wulfetrudę. Św. Gertruda zmarła w czasie słuchania Mszy Świętej, 17 marca 659 roku, mając 33 lata. Została pochowana w samej włosiennicy, tak jak sobie tego życzyła, w kościele p.w. św. Piotra (jednym z trzech kościołów Nivelles). Kościół został rozbudowany w VII wieku, ponieważ nie mieścił przybywających oddać cześć Świętej pielgrzymów. W 1046 roku cesarz Henryk III ufundował nowy kościół, relikwie znajdują się w sarkofagu, w którym znajdują się również szczątki poprzedniego relikwiarza, zniszczonego w czasie nalotu bombowego w 1940 roku. W Polsce kult św. Gertrudy rozpropagowała w XI wieku żona Mieszka II, Rycheza. Jej siostra była ksienią w klasztorze w Nivelles. Patronka: Landen, Nivelles, podróżujących, ogrodników, umierających. Wzywana do obrony przed plagą szczurów i myszy polnych.