Św. Polikarp
Św. Polikarp należy do Ojców Apostolskich. Mianem tym od XVII w. określa się świętych pisarzy kościelnych, którzy żyli jeszcze w czasach apostolskich i od nich przekazali nam pewne treści. Ojcowie ci są bezpośrednim łącznikiem pomiędzy uczniami Chrystusa a chrześcijaństwem lat późniejszych. Do Ojców tych zwykło się zaliczać wśród innych: św. Klemensa I Rzymskiego, papieża (+ 97), św. Ignacego z Antiochii (+ 110-117), św. Papiasza (w. II) i św. Polikarpa (+ ok. 156). Od Ojców Apostolskich należy odróżnić Ojców Kościoła, czyli tych świętych, którzy żyli w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, a swoją wiedzą i pismami przyczynili się do wyjaśnienia wiary i jej obrony przeciwko błędom. Jako datę graniczną dla Ojców Kościoła na Zachodzie zwykło się podawać rok 636, czyli śmierć św. Izydora z Sewilli, a na Wschodzie rok ok. 749, czyli śmierć św. Jana Damasceńskiego. Od Ojców Kościoła odróżniamy wreszcie doktorów Kościoła, którzy żyli w różnych czasach, a wyróżniali się niezwykłą wiedzą i obroną wiary. Ostatnim świętym, który otrzymał ten zaszczytny tytuł, był św. Alfons Liguori (+ 1787). Wg św. Ireneusza (+ 202), Polikarp był uczniem św. Jana Ewangelisty. Tertulian i św. Hieronim przekazali nam informację, że św. Jan Apostoł ustanowił swojego ucznia, św. Polikarpa, biskupem w Smyrnie, w Małej Azji. Około roku 107 św. Ignacy z Antiochii, napisał piękny list do św. Polikarpa, kiedy był wieziony okrętem do Rzymu, by tam ponieść śmierć męczeńską, i zatrzymał się w Troadzie. W liście tym św. Ignacy oddaje św. Polikarpowi najwyższe pochwały, kiedy go nazywa: dobrym pasterzem, niezłomnym w wierze i mężnym atletą Chrystusa. Takim był faktycznie. W Rzymie z papieżem Anicetem w 155 r. prowadził rozmowy ustalające termin obchodzenia Wielkanocy. Według relacji pierwszego historyka Kościoła, Euzebiusza z Cezarei Palestyńskiej, św. Polikarp miał rządzić Kościołem w Smyrnie około 60 lat i ukoronować życie śmiercią męczeńską. Miał ponad 86 lat, kiedy oskarżono go o lekceważenie pogańskiej religii i jej obrzędów, jak też zwyczajów. Oskarżono go przed namiestnikiem (prokonsulem) rzymskim, Stacjuszem Kodratosem. Na oskarżenia Polikarp odpowiedział: "Osiemdziesiąt sześć lat służę Chrystusowi, nigdy nie wyrządził mi krzywdy, jakżebym mógł bluźnić memu Królowi i Zbawcy?" Kiedy zaś sędzia grodził Świętemu, że go każe spalić żywcem, św. Polikarp odparł: "Ogniem grozisz, który płonie przez chwilę i wkrótce zgaśnie, bo nie znasz ognia sądu, który przyjdzie, i kary wiecznej". Stacjusz skazał Polikarpa na śmierć przez spalenie na stosie. Gdy zaś płomienie nie chciały się imać męczennika, zginął od pchnięcia puginału. Działo się to na stadionie w Smyrnie pomiędzy rokiem 155 a 169. Polikarp pozostawił po sobie cenny list do Filipian - świadectwo tradycji apostolskiej. Innym ważnym pomnikiem literatury starochrześcijańskiej jest opis jego męki (Martyrium Policarpi). W ikonografii św. Polikarp przedstawiany jest jako męczennik lub jako biskup.
Św. Izabela Francuska
Św. Izabela Francuska, dziewica. Do historii Kościoła weszła jako założycielka klarysek francuskich, nazywanych potocznie od jej imienia - izabeliankami. Ikonografia ukazuje bł. Izabelę w habicie, z koroną na głowie, jako niewiastę rozdającą ubogim jałmużnę. Miała należeć do zakonu trynitarzy, ale rodzina franciszkańska uznaje ją za członkinię II zakonu św. Franciszka. Jej żywot oraz cuda za jej wstawiennictwem spisała ksieni klasztoru w Longchamp, a wcześniej dama dworu francuskiego Agnieszka d'Harcourt. Izabela urodziła się ok. 1225 r. w Paryżu, jako córka króla Ludwika VIII i św. Blanki Kastylijskiej. Otrzymała surowe wychowanie, a także zamiłowanie do modlitwy i zachowywania czystości obyczajów. Już od najmłodszych lat pragnęła oddać się na wyłączną służbę Bożą, toteż - pomimo, że nalegał na nią nawet papież Innocenty IV - nie zgodziła się poślubić Konrada, syna cesarza Fryderyka II. Odrzucała również inne oferty matrymonialne. Wiodła pobożny żywot, pod kierownictwem duchowym franciszkanów, poświęcając się lekturze Pisma Świętego i żywotów świętych, a także modlitwie i dziełom miłosierdzia na rzecz najuboższych. Wiele chorowała, ale swoje cierpienia znosiła z pokorą i poddaniem się woli Bożej. Była jedną z sióstr następcy tronu - Ludwika IX: wspólnie z nim ufundowała później klasztor, przy którym zamieszkała. Potem sprowadziła tam klaryski z Reims i - przy pomocy św. Bonawentury - ułożyła dla tego klasztoru regułę, którą przyjęły także inne wspólnoty klarysek francuskich. Zmarła 23 lutego w 1270 r. w Longchamp, a pochowano ją w habicie zakonnym w przyklasztornym kościele, który został później zniszczony podczas rewolucji francuskiej. Część jej relikwii znalazła się w Paryżu, a część w katedrze w Meaux. Lokalny kult rozszerzył na cały Kościół w 1696 r. papież Innocenty XII.
Bł. Stefan Wincenty Frelichowski
Bł. Stefan Wincenty Frelichowski urodził się w 1913 r. w Chełmży. W 1927 r. wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego. Pełnił funkcje drużynowego i zastępowego, a także komendanta Starszoharcerskiego Zrzeszenia Kleryków ZHP. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1937 r. Gdy Niemcy wkroczyli do Polski we wrześniu 1939 r. był wikariuszem parafii Najświętszej Maryi Panny w Toruniu. Już 11 września został aresztowany i więziony w kilku obozach. Mimo zakazu władz obozowych, prowadził pracę duszpasterską, rozdzielał Komunię św. Gdy zezwolono na przesyłanie paczek, zorganizował obozowe Caritas. Przedzierał się też do chorych na tyfus, by spowiadać ich i udzielać im sakramentów. Zmarł w obozie w Dachau 23 lutego 1945 r. na tyfus, którym zaraził się od współwięźniów. Jan Paweł II ogłosił ks. Frelichowskiego błogosławionym 7 czerwca 1999 roku w Toruniu podczas pielgrzymki do Ojczyzny. 22.02.2003 roku bł. Stefan Wincenty został ogłoszony patronem harcerstwa polskiego.