Bł. Jan da Pietro
Bł. Jan (Guido lub Guidolino) da Pietro urodził się około 1400 roku w Castello Vecchio w Mugello (Toskania). W młodym wieku uczył się malarstwa we Florencji. Kiedy w wieku 20 lat odczuł powołanie do życia zakonnego, wstąpił do zreformowanego konwentu dominikanów w Fiesole, który niedawno wybudował bł. Jan Dominici. Około 1420 roku otrzymał od niego habit oraz to samo imię. Śluby złożył około 1425 roku. Po otrzymaniu święceń kapłańskich był dwa razy wikariuszem swojego konwentu, a następnie jego przeorem. Wiernie wypełniał swoje obowiązki zakonne, a w swoich dziełach malarskich przekazywał braciom i wiernym Boże tajemnice, które kontemplował na modlitwie i w czasie studium świętej prawdy. Wezwany do Rzymu przez papieża Eugeniusza IV, wymalował dwie kaplice w kościele św. Piotra i w Pałacu Watykańskim. Na polecenie papieża Mikołaja V przyozdobił jego prywatną kaplicę i prywatny apartament (1445-1449). Pracował także wKortonie, w konwencie św. Dominika (1438 r.) i w katedrze w Orvieto (1447 r.). Gdy zawakowało biskupstwo florenckie, Eugeniusz IV zaproponowano jego objęcie Janowi. Brat Jan błagał papieża, aby nie musiał przyjmować tego obowiązku. "Był nie mniej znakomitym malarzem, jak i miniaturzystą, i niezwykle przykładnym mnichem" - zapisał Giorgio Vasari. Jego głównym źródłem natchnienia było Pismo Święte. Był człowiekiem prostym i uczciwym, ubogim i pokornym. Także jego malarstwo jest pełne kontemplacji Bożego piękna, a zarazem proste. Ze względu na to, że umiał połączyć cnotliwe życie ze sztuką, otrzymał przydomekBeato Angelico - anielski. Szeroko rozeszła się sława jego świętości i talentu. Zmarł w Rzymie 18 lutego 1455 roku, w konwencie Santa Maria sopra Minerva, gdzie do dzisiaj nad posadzką bazyliki znajduje się jego grób z marmurową podobizną. Beatyfikowany został przez Jana Pawła II w 1982 roku. W Polsce jest patronem historyków sztuki.
Św. Konstancja
Św. Konstancja, córka cesarza, wdowa (+ IV w) przyszła na świat ok. 315-318 roku jako córka Konstantyna I Wielkiego i Flawii Maksymy Fausty. Cesarz Konstantyn odegrał po swym nawróceniu doniosłą rolę w umocnieniu pierwotnego chrześcijaństwa; na Wschodzie został nawet włączony później w poczet świętych. Prowadził on bowiem politykę przychylną Kościołowi, a w 313 roku ogłosił edykt wolnościowy, zwany mediolańskim. W 325 roku zwołał sobór nicejski, a pięć lat później zaprowadził wypoczynek niedzielny. Ale godzi się także przypomnieć, że św. Helenie - jego matce, a babce Konstantyny - przypisywano odnalezienie Krzyża św. Podania związały los Konstantyny (czy, jak kto woli - Konstancji) z dziewicami Attyką i Artemią, a także męczennikami Janem i Pawłem. Ale, tak naprawdę, niewiele o niej wiadomo. Nie prowadziła, ponoć, przykładnego życia, a jednak w legendach oraz wierze ludu przetrwała jako święta dziewica. W rzeczywistości, do chwili przyjęcia chrztu, miała być kobietą wyjątkowo ambitną, pozbawioną skrupułów i dopiero, kiedy została ochrzczona, zmieniła swe postępowanie. Zgodnie z wolą rodziców poślubiła Hannibaliana, jednego ze swoich kuzynów; kiedy w 337 roku zmarł, przebywała w Rzymie, gdzie ufundowała bazylikę ku czci św. Agnieszki. Nie stroniła także od aktywności politycznej: za jej przyczyną została zachowana ciągłość dynastii konstantyńskiej, zagrożona uzurpatorskimi dążeniami samozwańczego cesarza Magnencjusza. Zdołała bowiem nakłonić dowódcę rzymskiego Wetraniona do przyjęcia korony cesarskiej, przekazanej następnie Konstantynowi II. W 351 roku wyszła za mąż za swego kolejnego kuzyna - cesarza.Gallusa i przeniosła się do Antiochii. Zmarła w 354 roku w Coenon Gallicanon w Bitynii, a pochowano ją w Rzymie przy Via Nomentana, gdzie wzniesiono mauzoleum. W XIII wieku papież Aleksander IV wystawił ku jej czci ołtarz.
Św. Teotoniusz
Św. Teotoniusz urodził się ok. 1080 r. w Ganfei w Hiszpanii. Był siostrzeńcem biskupa Kresconiusza z Coimbry w Portugalii. Tam też zdobył wykształcenie i został archiprezbiterem Viseu. Okazał się być zdolnym kaznodzieją, wiodącym życie święte i surowe. Porzucił godność archiprezbitera, aby móc udać się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Po powrocie, na nowo podjął pracę w Viseu. Kiedy królowa i jej mąż przekonywali go do przyjęcia biskupstwa, Teotoniusz coraz częściej myślał o odejściu od świata. W każdy piątek Teotoniusz miał zwyczaj odprawiać uroczystą Mszę w intencji dusz cierpiących w czyśćcu. Po Mszy odbywała się procesja na cmentarz, w której brało udział bardzo wielu mieszkańców; zbierane w tym czasie jałmużny Teotoniusz przeznaczał na pomoc ubogim. Teotoniusz potrafił jednak napiętnować błędy i grzechy. Nawet najpotężniejsi czuli przed nim respekt. Kiedy owdowiała królowa oraz hrabia Ferdynand (których związek wywoływał skandal) pojawili się na jednym z jego kazań, Teotoniusz w ostrych słowach, w oczywisty sposób skierowanych do nich, potępił ten stan; obydwoje się nawrócili. Kiedy innym razem ubierał szaty, by odprawić uroczystą Mszę o Najświętszej Dziewicy, dostał wiadomość od obecnej w kościele królowej, która prosiła, by skrócił celebrację. Teotoniusz odpowiedział, że składa Ofiarę, by uczcić Monarchę, nad którym nie ma ważniejszej osoby na ziemi i że królowa może śmiało wyjść z kościoła lub w nim pozostać. Po powrocie z powtórnej pielgrzymki do Ziemi Świętej, przyłączył się do Tellusa, który w Coimbrze ufundował nowy klasztor augustianów. Został jego przeorem. Był wielce szanowany przez króla Alfonsa Portugalskiego i królową Matyldę, która nie szczędziła kosztowności, by obdarować klasztor. Teotoniusz nieugięcie walczył o dokładne i rzetelne odmawianie codziennego oficjum - nigdy nie pozwalał, by modlić się pospiesznie albo niewyraźnie. Orędownictwu Teotoniusza król przypisywał zwycięstwo nad wrogami i powrót do zdrowia; w ramach wdzięczności zgodził się na prośbę Teotoniusza i uwolnił wszystkich uwięzionych przez siebie chrześcijan mozarabskich. Teotoniusz zmarł w 1166 r. Do dziś jego kult w Hiszpanii jest żywy.