Objawienia - Zofia Nosko - Orędzia Zbawienia II

piątek, 31 lipca 2009 22:42

 

“Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie,

wszystko badajcie, a co szlachetne zachowujcie.” (Tes. 5, 19-21)

WIELKI ZAPOMNIANY

Tłumaczenie z włoskiego

Na prawach manuskryptu.

“Wysławiam Cię Ojcze, Panie Nieba i ziemi,

że zakryłeś te rzeczy

przed mądrymi i roztropnymi,

a objawiłeś je prostaczkom” (Św. Łukasz 10.21)

Wstęp

Te Orędzia otrzymała i spisała na rozkaz swojego spowiednika pokorna Siostra, której posłannictwem było “modlić się za tych, którzy się nie modlą”. Zwłaszcza miała wynagrodzić wszelkie zaniedbania względem Jezusa obecnego w Eucharystii przez kapłanów i osoby poświęcone Bogu...

“Beze Mnie nic nie możecie” - powiedział Pan Jezus - i to może być mottem tych Orędzi...

Jest to przepiękne Dzieło dla rozważań przez osoby poświęcone Bogu,

ale także dla osób świeckich,

które pragną modlić się i wynagradzać za tych, którzy się nie modlą.

“...Chcę aby prędko poznali oni najgorętsze pragnienia swego Boga. Gdybyś mogła przemówić i napisać do serca każdego kapłana! - powtórzyć im w Moim Imieniu, żeby wrócili... Chłód i obojętność przeszkadzają im uznać to oddalenie się ode Mnie. Tylu z nich uważa się nawet na drodze do świętości, a są od niej tak dalecy! Poklaski i uczucia stworzeń zaspokajają ich pragnienia i sądzą, że wszystko jest dobrze. A dusze by spieszyły za nimi i słuchały ich, gdyby ich życie było budujące i oderwane od wszystkiego, a przeżywane ze Mną u stopni ołtarza.

Ileż to osób wyniesionych do godności w Kościele, stworzyło w swym otoczeniu istny raj wygód. Nie mogą oni usłyszeć Mego zmartwionego głosu i jęku dusz potrzebujących. Wszystko dla nich jest za ciężkie i męczące: pokłon, przyklęknięcie, chwila adoracji, choćby myślą. Długie spoczynki w światowym łóżku miękkim i delikatnym, posiłek wyszukany, a pracy jak najmniej. Nie mogą już zostać między nimi, raczej obok nich. Lecz mało uznaje swe ujemne strony. Wszystko zdaje się być ludzkim powodzeniem, apostolstwem pozbawionym Bożej łaski... Wszystko budują beze Mnie. Co za straszna pustka, a triumf dla szatana!

Ich ostatnie spotkanie ze Mną - rozważ, płacząc nad nimi - “Nie znam Ciebie!” A takich jest nieskończona liczba. Wspomną o nich od czasu do czasu w jakiej gazecie, na zjeździe...

Ale dla Mnie oni już nie istnieją!

Są to ich najwyższe braki: marnują swe powołanie ciągłym szukaniem siebie. Choć pracują niby to dla Mojej chwały, ale chcą być zadowoleni we wszystkim i cieszyć się z powodzenia.

A teren dusz pozostaje twardy i niepłodny. Brakuje łez gorącej modlitwy i krwi cierpienia, walki i upokorzenia... dusze ci powierzone świadomie i rozważnie ranią Moje Serce...: są to morderstwa, zabójstwa, kradzieże..., a nade wszystko nieczystość, bałwochwalstwo własnego ciała. Winy te są bez liczby! Zwłaszcza nocą triumfuje nieprzyjaciel. Zbyt wcześnie młode dusze są w to wciągnięte.

Przejmij się tymi nieskończonymi udrękami twojego Boga... Rozważaj to! Mało ludzi jest wolnych od tej okropnej oznaki nieczystości. Cała nauka ludzka, choć może nie wprost dąży do tego: rozszerzyć po całej ziemi te grzechy nieczyste, które coraz bardziej obrażają moją sprawiedliwość.

Proszę cię, wynagradzaj, wynagradzaj za to! Ofiaruj Mi swe ciało, przyjmując moją Mękę w każdej chwili, trzeba nawet poszarpania fizycznego... Poddaj się temu wynagradzając, milcząc i pozbawiając się najlżejszej ulgi. Nie dbaj też o względy ludzkie. Przyjmuj chętnie upokorzenie, uległość.

Drzwiczki, które Mnie ukrywają w więzieniu eucharystycznym, ukrywają także ciebie od wszelkiego spojrzenia ludzkiego. Oddalaj się coraz bardziej od wszystkiego. Staraj się zwalczać senność i zmęczenie... Są to nędze ludzkiej natury, ale trzeba je znosić z Moją pomocą.

Ukrzyżowanie! Jest to wielka łaska Mego Miłosierdzia.

Gdybyś mogła wyliczyć osoby wierne łasce Chrztu św.: kapłani, zakonnice, wierni... Jakżebyś się przejęła znając ich liczbę: byłaby ona taka mała! Pouczenia szatana oślepiły ich: grzech nie istnieje, trzeba zastosować się do odnowy, trzeba kierować duszami, jak naucza świat... Zaparcie, surowość życia są uznane za niemożliwe, bo osoby są teraz za słabe, delikatne i mają wiele pracy, tak, że to już nie jest potrzebne.

A pokuty i umartwienia... już się o nich zapomniało. A jednak jest to wielkim obowiązkiem i nikt się nie zbawi bez pokuty.

Niech twoim ciągłym pragnieniem będzie: wynagradzać za wszystkich. Ofiaruj się ciągle Ojcu wraz ze Mną. W tym czasie liczba win jest nieskończona. Trwaj ciągle na adoracji, wynagradzając i ofiarując Ojcu Moją Krew Przenajdroższą, Serce Maryi i całą siebie.

Dziś rano w krótkim czasie zrozumiałaś miłość i konanie twego Boga. Pozostań wierną, nie zważaj na sądy ludzkie. Objawię ci się bez miary, bylebym znalazł cię zawsze samą. Bądź sama i oderwana od wszystkiego, umartwiając nawet swe myśli. Jak tylko spełnisz swój obowiązek, udawaj się w miejsce samotne, a jeśli możesz, to do kaplicy.

Gdyby Moi kapłani zrozumieli wartość pokuty i życia umartwionego! Jakże to jest potrzebne, by zbliżyć się do Mnie, zrozumieć Mnie i odpowiedzieć na Moje pragnienia.

Praktykuj to w każdej chwili i niech się to stanie twoim oddechem, Jakże pragnę, byś mogła zrozumieć cierpienia Odkupienia. Jest to wielkim darem móc je pojąć... Rozważaj to ciągle, nakazuję ci to! Staraj się ciągle naśladować Mnie, by prowadzić dalej dzieło Odkupienia. Zadowalaj się małym, uważaj wszystko za pożyczone.

Bądź wdzięczna za upokorzenia, za złe sądy i niezrozumienia, dziękuj za nie. Bolesne łzy mają wartość krwi, która złączona z Moją zbawi wielką ilość dusz.

Marzec 1966

Moja Obecność Eucharystyczna jest darem, którego nigdy nie zrozumiesz dostatecznie.

Z wiarą coraz żywszą, oddawaj się cała za Moich kapłanów.

Ilu ich ginie! Przyjmij wszystkie trudności twego istnienia, byleby oni się zbawili i wrócili do Mego ołtarza... Tyle oziębłości i niewdzięczności jest bardziej bolesne od Mojej Męki i śmierci. W miastach ukrywają się winy księży wśród innych ludzi. Po wsiach wlecze się istnienie... szukając rozrywek tak jak inni. Co za konanie twego Boga... szukałem cię, czekałem na ciebie, byś Mi pomogła. Nie masz już wolnej chwili, istnienie twoje wyniszczyło się w Moim.

Niech ciągłym twym westchnieniem będzie: Powrót Naszych kapłanów! Mój Kościół odżyje tylko wtedy, kiedy jego przedstawiciele otoczą Mój Ołtarz. Ileż to razy powtarzałem to wezwanie! Proszę, byś ofiarowała się ze Mną cała Ojcu, a także z Matką Naszą i wszystkimi świętymi, by kapłani powrócili i znowu wierzyli, nie żądam niczego innego. Chcę, by uważali Mnie za swego Brata, na wygnaniu wraz z nimi, za swą Ucieczkę i Wzmocnienie w goryczach apostolstwa. Ofiaruj się cała z żywą wiarą, nie mierząc nigdy swych ofiar i cierpień...

Rozważ ile kosztowało Jezusa zbawienie: konanie, łzy gorzkie i Krew aż do ostatniej kropli. Któż Mnie wówczas podtrzymał i zrozumiał Mnie, tak znieważonego i wzgardzonego? Rozważ serce i wolę twego Zbawiciela. Głowa Jego, ta Stolica Boskiej Mądrości, spuszczona ku ziemi w zupełnym upokorzeniu!

Oczy Najświętsze, światłość wszechświata, zamknięte na wszystko, nie patrzące nawet na swą Matkę. Usta skrzywione, lecz otwarte, by powtarzać: Przebaczam wam i kocham nad miarę!

Ręce wyciągnięte, zawsze pragnące przez wszystkie wieki obejmować Moich kapłanów. Nogi przybite nieruchomo w uległości i posłuszeństwie.

Dusze nie tyle zbawia się czynem, co zgodą na śmierć, by inni mieli życie. Tak masz spędzać twe dnie: z głową schylona ku ziemi... Wszyscy, mający autorytet, niech postępują z tobą jak chcą: nie istniejesz dla nikogo. Oczy są zagasłe, a nie tylko zamknięte na wszystko co cię otacza: miejsca, praca, osoby. Tylko wtedy nie stracisz zjednoczenia ze swym Zbawcą. Usta niech zawsze będą prędkie do tłumaczenia i pomocy. Milczenie niech będzie całkowite, bo umarły nie mówi, a ty wiesz o tym.

Trwaj pod ciągłą opieką twej Matki, powierzaj wszystko Jej Niepokalanemu Sercu, wzywaj Jej i dokonuj razem...

Spędzając ile tylko można czasu przy Tabernakulum, nauczą się naśladować Mnie uznając, że już nie potrzebują środków ludzkich: książek, pism i rozmów.

Od lat przygotowuję cię, oczyszczam, wyniszczam... Moje wezwanie miłosierne powinno dojść do wszystkich serc, ale nieprzyjaciel przeszkadza w drodze... Powinnaś oczyścić te drogi swoją krwią i łzami, którym Moja moc nada wartość.

Idź za Mną z pokornym sercem dziecka i gorącym pragnieniem kochania Mnie, i posiadania, jak Moja współodkupicielka tego biednego świata. Oto posłannictwo ci powierzone: Rozważ, czy był znany od kogo Zbawiciel ukryty w cieniu swej Matki?

A jednak najboleśniejsze Odkupienie dokonywało się każdej chwili w tym domku Nazaretańskim, by zakończyć się na Kalwarii. Zaczęło się ono od Jej pokornego T A K, pełnego heroizmu. Razem z Nią, w zupełnym ukryciu, odnów się z Jezusem w Eucharystii, odnawiaj Jego dzieło Odkupienia. Kiedyś ludzie poznają jego wartość!

Ofiaruj Mi swoją nicość, Ufaj, nawet wtedy gdy rozproszenia i pokusy zdają się oddalać ciebie ode Mnie. Odnawiaj ciągle swoje oddanie się, choćby cię to bardzo kosztowało. Odnawiaj jako wynagrodzenie za obojętność Moich drogich kapłanów.

9.III.1966

Twój biedny umysł nie może pojąć win, wciąż popełnianych na ziemi: są to grzechy młodych, grzechy starszych, ukryte i jawne - ileż ich jest!

Okrzyk: Ukrzyżuj! - jest ciągły. A Moi kapłani biorą w tym udział! w pierwszym szeregu jest tyle dusz Mi poświęconych, które żałują, że poszły za Mną.

Zachowaj milczenie, jak tylko możesz ze wszystkimi, a myśl o twej nicości niech będzie twą ucieczką. Odnawiam w tobie Moją Mękę za Kościół i kapłanów.

16.IX.1967

Duch światowy jest ruiną duchowieństwa

Jego głęboka pokora (?), oderwanie od wszystkiego i ubóstwo jego mieszkania było wyrzutem dla szukających wygody księży. Jego jedynym pragnieniem było być blisko Mnie we dnie i w nocy. Najwięksi grzesznicy widzieli w nim odbicie Mnie Samego. A jakie były owoce tego? Powoli, nawet kamienie, których się dotykał, wzruszały się, mówiły i nawracały. Takich chcę mieć Moich kapłanów, bo ich po to wybrałem.

Módl się w tej intencji i ofiaruj ciągle Ojcu, by kapłani powrócili do Mnie. Nie będą się wtedy czuli sami, bo Ja im wystarczę.

23.X.1963

Im będziesz wierniejsza temu, by Mnie nigdy nie opuszczać, tym więcej będę nawracał kapłanów.

24.X.1963

Gdybyś widziała duszę, nawet nędzną, po Komunii Św.!

Znika wszelki cień grzechu, a Moje Miłosierdzie dokonuje dzieła jej uświęcenia. Wtedy Ja czynię cię godną Siebie, dlaczegóż Mi nie ufasz bez miary?

Mogę cię uczynić zdolną do przyjęcia największych łask. Wierz tylko i ufaj. Buduję Moje wielkie dzieła na nicości. Ufaj Mi więc zawsze.

30.XI.1963

Pragnij szczerze być wzgardzoną i oskarżoną. Wtedy będąc wolną od wszelkiej myśli o sobie, nawet od przywiązania do stworzeń, będziesz stale do Mego rozporządzenia. Polecam ci, obiecaj Mi, że każdą, nawet najmniejszą czynność, będziesz spełniać z miłości ku Mnie. Niech cię nie przestrasza twoja nędza: bo im więcej ufności będziesz miała we Mnie tym bliższy będę tobie i dokonam Mego dzieła.

Wigilia Niepokalanego Poczęcia - 1963

Odnów z większą wiarą swą ofiarę: żyj tak, jakby nikt nie istniał dokoła ciebie.

Jakże bym chciał, by kapłani byli bliższymi Mnie i bardziej wewnętrznymi! Byliby lepszymi, gdyby modlili się więcej. Chcę ich nie w samochodach, w pociągach i na salach, ale oczekuję ich u Mych stóp. Nie ustawaj cierpieć za nich.

Wigilia Bożego Narodzenia

Niech cię nie zraża nienawiść i twardość tych, którzy Mnie tak obrazili. Pragnij coraz bardziej tego chleba (wzgardzenia i poniżenia), a staniesz się w ich oczach drogą wiodącą do Mnie.

Bądź żywą cząstką Mnie Samego, ofiarowaną każdej chwili na ołtarzu, na którym Ja jestem zawsze krzyżowany na nowo dla zbawienia was, was wszystkich.

Pozwól, bym podzielał z tobą wszystko: Moje cierpienia i miłość niezmierną ku Ojcu, wynagradzając za tyle obojętności, zwłaszcza Moich kapłanów. Ofiaruj się cała, z duszą i ciałem. Tej Świętej Nocy ofiaruj Mi Moich kapłanów. Spełnię twe pragnienia, tylko bądź Mi bliską. Każda chwila spędzona przeze Mnie na Ołtarzu jest nowym Odkupieniem. Zrozum tę tajemnicę nieskończonego miłosierdzia, która oddala największe kary. Czcij Mnie i żyj ze Mną w kościołach, zwłaszcza w tych, w których nikt nie dba o szacunek dla Mnie obecnego w Najświętszej Eucharystii, nie dba o Mnie tam, gdzie jestem sam i opuszczony. Za Moich kapłanów staraj się być jednym ze Mną w Hostii i na Krzyżu. Szukaj zawsze ostatniego miejsca, milcz we wszelkich utrapieniach i czyń wszystko z miłości i dla wynagrodzenia.

27.II.1964

Zrozum Moje nieskończone miłosierdzie w oddaniu całej Mej Krwi i ciągłym ponawianiem tego na Ołtarzu. Niewielu, bardzo niewielu czuje to, rozumie i o tym myśli.

Bądź Mi bliska: twój O. Św. Franciszek myślał we dnie i w nocy o Mojej męce. Ze łzami łączył się ze Mną i pragnął stać się drugim Mną.

Niech wszystko będzie ci obojętne. Dziękuj Mi za upokorzenia i miecz. Myśl zawsze o twoim Bogu wyśmianym i oplutym, i to nie tylko podczas Mej męki, ale ciągle. Zwłaszcza Moi drodzy kapłani to czynią mówiąc całym swym zachowaniem się: poczekaj... mam teraz zebranie, szkołę, wizytę... czekają na mnie... Musi mi się to udać, żeby Kościół i przełożeni byli zadowoleni!... A Ja jestem na końcu, bo inaczej być nie może!...

Dla tylu Msza św. jest ciężarem, a Kościół ciężkim więzieniem. Zrozum Mnie i oddaj się cała, z duszą i ciałem Memu Ojcu, razem ze Mną na Krzyżu, razem ze Mną w Hostii. Niech Moje cierpienie i Moje Rany staną się twoimi. Opuszczenie największe na Ołtarzu stanie się twoje. Wtedy trwać będzie nadal Moje Odkupienie, zwłaszcza dla Moich kapłanów.

Wielki Czwartek 1964

Gdybyś mogła pojąć nieskończone miłosierdzie dla twej duszy! Wszystko było skreślone i obmyte Moją Krwią! Nakazuję ci, byś uczyniła z twego życia, jakie ci jeszcze daję, nieprzerwany akt ofiary ze Mną na Moich Ołtarzach, na których oczekuję tyle dusz, by powróciły do Mnie z wielką wiarą, zwłaszcza dusze kapłańskie.

Dziś Serce Moje pragnęło dać wam największy dar, Siebie Samego. Ofiaruj się wraz ze Mną Ojcu, sercem Mojej i twojej Matki, powtarzaj z wiarą, że zawsze zostaniesz ze Mną na Krzyżu.

Tyle uczyniłem dla ciebie! Proszę cię o to, by odnowiła się wiara wśród wielu, zwłaszcza w Moich kapłanach.

Wielu nie wierzy w Moją Świętą Obecność. Dotykają Mnie, biorą i wyzywają, jakbym był jakąś figurą lub wspomnieniem. Jakże bolesnym jest dla Mnie takie obejście się. Pomóż Mi, ofiaruj Mi wszystko, by uznali, że żyją daleko ode Mnie, choćby nie było widać tych ich uczuć. Jakże pragnę, żeby wierzyli we Mnie i ufali tej Tajemnicy! Jakżebym przemienił ten świat przez nich, gdyby czuli Mnie żywym, zawsze bliskim, zawsze należącym do nich!

Obiecaj, że Mi nie odmówisz niczego, by to Moje pragnienie zostało wysłuchane. Niech twój kościół będzie Moim domem na zawsze, we dnie i w nocy.

I piątek kwietnia 1964

Tak długo jestem z tobą, a jeszcze Mi nie wierzysz?

Ileż to razy powtarzałem ci to!

Gdyby nawet wszyscy zaprzeczali ci, że to nie Ja, powinnaś iść za twym Bogiem, słuchać Go i wierzyć Mu za wszelką cenę.

Gdyby nawet dręczył cię nadal szatan, który się obawia Mego zbliżenia, bo z poznania tej Mojej nieskończonej miłości, tak zapomnianej w Eucharystii, osiągnę powrót tylu dusz, zwłaszcza kapłańskich.

Październik 1965

Schylając się tak do twej nędzy, zachęcam cię, nalegam i wstrząsam, bo jesteś zawsze rozproszona, choć masz chwile świętsze. Uwolniłem cię od wszelkiej odpowiedzialności, żądając w zamian, by wszelkie słowo lub myśl niekonieczna były oddalone.

Zbliżyłaś się do Mnie w tych dniach, usuwając się od wszystkiego co cię otacza, a zbliżając się całą swą biedną istotą do Trójcy Przenajświętszej, śledziłaś tak Najświętszą Ofiarę Mszy Świętej i Moje cierpienia Zbawiciela.

Żądałem od ciebie ofiary z całego twego biednego istnienia dla wielkich potrzeb Papieża i Kościoła. Powierzyłem ci bolesne niewierności tylu Moich kapłanów. Byłaś tym przejęta i zbolała, ofiarowałaś Mi całą swoją nicość.

Twoja nędzna osoba, pozbawiona wszystkiego, jest niczym, ale ze Mną jest wszystkim. Mało kto przewiduje, jakie przestępstwa wywołują zniszczenie tego świata. Potrzeba wynagrodzenia cierpieniem i śmiercią jest wielka. Nie byłoby zbawienia dla tylu dusz, gdybym Ja, Zbawiciel wasz, nie ofiarowywał się nadal Ojcu.

Ale nie powinienem być sam!

Tobie nędznej została odkryta ta wielka tajemnica. Przygotowałem ciebie przez te lata łaski. Jakże pragnę, by wszystkie twoje biedne uczynki były zatopione w milczeniu i ukryciu!

Bądź odważniejsza. Opuszczenie wszystkich niech cię nie przeraża. Trzeba by tak było. Zawsze pragnąłem działać przez ciebie, lecz jakże miłosierne było zbliżenie się twego Boga! Staraj się rozumieć to coraz lepiej. Ale im... nie wystarczy twoja praca. Ty zrób cały twój wysiłek, a o reszcie nie myśl. Jest to zadaniem tej wszechpotężnej Obecności, która jakby wyniszcza cię. Proś zawsze o pomoc Matki Naszej Maryi, by ci pomogła do zrozumienia i lepszego życia. To jest Moje wezwanie coraz żywsze: Niech każda twa myśl, słowo i czyn będą święte, nie zważając nigdy na sądy ludzkie. Gdy się zaś dojdzie do takiego zjednoczenia, życie na wygnaniu będzie męką nie do zniesienia. Trzeba to jednak znosić pogodnie, ukrywając tęsknotę. Moje ziemskie życie było właśnie takie. Zrozum to, że całe życie Chrystusa było tylko krzyżem i męczeństwem.

Odczuwaj razem ze Mną obojętność Moich drogich kapłanów, którzy niegodni, dalecy, niechętni i z przymusu ofiarują Mnie Ojcu.

Obojętność Moich kapłanów jest Mi boleśniejsza od wszystkich grzechów popełnionych przez ludzi. Wzmaga ten Mój ból niedbalstwo osób zakonnych. Jakże boli Me Serce, gdy są one uprzejme dla wszystkich, a obojętne dla Mnie! Oczekuję na nich wszystkich z nieskończonym miłosierdziem. Jeśli nie skorzystają z tego nieskończenie Ojcowskiego wezwania ich Zbawcy, zamknę przed nimi drzwi Mojej nieskończonej Miłości.

Zniknij dla oczu wszystkich, umierając na krzyżu ciągłej ofiary, by ci Moi umiłowani kapłani ujrzeli Mnie i uwierzyli. Ich pycha chce usunąć tę Świętą Obecność w tym nędznym stworzeniu, wybranym przez Moją miłosierną dobroć, by było głosem i wołaniem wzywającym do powrócenia do Mnie, bo zbliża się godzina najwyższego rozrachunku.

Co za niebezpieczne złudzenia, że świat ten będzie trwał wiecznie... a może jego koniec jest bliższy niż sądzimy? Tak jak kwoka przy zbliżaniu się burzy woła, szuka i zbiera swe małe, tak Ja, wasz kochający Zbawca, nalegam i zwołuję, byście ostatniego dnia nie byli tak daleko ode Mnie. Ty w dalszym ciągu proś, błagaj i ofiaruj Mnie na każdym ołtarzu z wiarą Matki Naszej, by mogli się zbawić wszyscy tym Dziełem Zbawienia.

- Jezu mój, Ty chcesz, by przynajmniej ważniejsze rzeczy były spisane tutaj dla zachęty dusz. Wszystkiego jednak nie jest możliwe zapisać, bo jesteś zbyt wielki.

Od roku 1959 ukazywałeś mi się nawet przy pracy (sprzątanie w domu, praca w ogrodzie). W czasie Mszy świętej świątecznej widziałam Cię na wielkim krzyżu zakrwawionego. Mówiłeś wtedy do mnie i wyjawiłeś stan dusz obecnych wówczas. Rano przed Mszą (była zakrystianką), gdy jeszcze nie było prawie nikogo w kościele, otwierały się święte drzwiczki do Tabernakulum i mówiłeś mi o obojętności i niewdzięczności tylu osób...

- Moi bardziej ukochani, mający oświecać cały Kościół: kardynałowie, biskupi, kapłani i klerycy wezwani przeze Mnie, wahają się i zatrzymują... Pomóż Mi, błagaj Mnie za nimi. Poleć ich Madonnie, Matce i Ucieczce tych dusz wybranych.

Dozwoliłem, by wszelki obowiązek został ci zabrany, by pozostawiono ci tylko niższe prace ukryte. Teraz więc tylko Ja, twój Najwyższy Pan żądam, byś kochała Mnie ciągłą ofiarą i zjednoczeniem ze Mną w Eucharystii.

Tak jak Moja Matka, która kocha Mnie i służy w stopniu nie osiągniętym przez żadne stworzenie. Czy rozumiesz Ją? Jakżeż będziesz się starała naśladować Ją? Jej głęboka pokora jest kluczem do nieskończonych darów: do upragnionego ukrycia, do współczucia i dobroci ze wszystkimi.

Zniknąć w Bogu! Cudzie nieskończonego miłosierdzia!

Nie należeć już do tej ziemi i do nikogo. Umrzeć samej sobie nawet w wymogach natury... Błagaj o to Naszą Matkę Maryję.

Listopad 1965

Wierz, wierz mocno. Gdybyś mogła odrodzić się w sercach Moich kapłanów. Ofiaruj się bez zastrzeżeń razem ze Mną w Eucharystii: błagaj, milcz ze wszystkimi, mówiąc jak najmniej w tym Adwencie.

Przyjąłem twą wdzięczność i jeszcze raz pokazałem ci, jakie jest Moje Dzieło i czego pragnę.

- Panie, ja wiem, Ty chcesz bym nigdy, nawet myślą, nie oddaliła się od Twego Tabernakulum i od Kalwarii. Powtarzam Ci ze łzami: gdybyś Ty, mój dobry Boże, nie okazywał nam Twego miłosiernego Odkupienia we Mszy Św. i Tabernakulum, co by było z nami? Kto by się wtedy zbawił? Twoje miłosierdzie jest tak wielkie, że wchodząc do kościoła, choć przez kilka minut moc Twoja objawia mi się. Jeszcze dziś rano, Panie, chciałeś mi okazać, jak Ci jest bolesną obojętność drogich Ci kardynałów, biskupów i kapłanów w składaniu tej Najświętszej Ofiary.

- Gdybyście mogli pojąć wartość niezmierną Mszy świętej - to Odkupienie Boga, które zatrzymuje tyle kar przez was zasłużonych...

Całej nocy nie wystarczyłoby do przygotowania się. Napisz, że ta Przenajświętsza Ofiara nie jest celebrowana, jak wymaga jej wielkość i potrzeba. Gdybym jej dalej nie utrzymywał, co by było z wami? Dusze biednych wiernych są takie zimne, że nie rozumieją Mnie, bo ci którzy ich prowadzą są tacy obojętni... a chcę okazać im miłosierdzie dla wszystkich dusz im powierzonych.

Ostatnie dni roku 1965

Ty jesteś taka mała, a dzieło w którym Mi pomagasz takie wielkie. Powinnaś spisać te pragnienia twego Boga.

Będzie to kotwicą miłosierną, która zbawi kapłanów i tyle dusz.

Błagaj za wyższych w zarządzie Kościoła kapłanów. Gdyby kapłani byli bardziej Moimi, zbawiłbym świat.

18.II.1968

Działam tak tylko Ja i jest to Moja prawdziwa droga od pierwszej chwili Mego Wcielenia. Któż mógł Mnie uznać za Boga - Człowieka, tak oczekiwanego Zbawiciela w łonie nieznanej wszystkim dzieweczki, tak czystej i niepokalanej? I tak było aż do śmierci i do wniebowstąpienia.

Rozważaj też ukrycie i wyniszczenie na ołtarzu, nawet najbliżsi Mi nie wierzą... mógłbym się oddalić...

Dlaczego nie dziękujesz Mi z całą wiarą, że trzymam cię ukrytą i pogrzebaną w Moich niepojętych upokorzeniach? Polecam ci teraz: oprzyj się wszystkiemu, błagaj ze Mną Ojca, ofiarując Mi serce i miłość Naszej Matki Maryi. Wytrwaj i idź, twoje cierpienie podtrzyma tego kto upada, upada i nie chce się już podnieść. Oby Moje spojrzenie Ojca i Zbawcy mogło pójść za tobą: tylko Moje. Zniknij dla ziemi, nikt cię nie zauważy, już nie istniejesz dla nikogo. Idź za Mną milcząc, oddaj się Mi, jak Moja Matka, o ile potrafisz - bez miary.

Wielki Post 1968

Uznanie twej nędzy, otchłań twej nicości, uwielbia Mnie więcej niż wszelka cnota. To Moja światłość miłosierna oświeca twą niegodność. Czując się ostatnią grzesznicą na ziemi, nie możesz nie wzywać Mego Miłosierdzia. Ja przebaczam bez ograniczeń, przebaczam tym, którzy uznają się za niegodnych. Łącz cały rodzaj ludzki ze sobą, wszystkich, kochając i współczując. Czy jest jaka wina, której ty możesz nie popełnić? Ta straszna rzeczywistość niech ci pomoże do wytłumaczenia, do zakrycia, do przebaczenia i kochania zawsze, nie żądając wzajemności. Będziesz miała całe Moje nieskończone miłosierdzie, tylko dając je innym. Pomoże ci to trwać ze Mną na pustyni, w zupełnym wyniszczeniu, depcząc, choćby krwawiąc, każde wymaganie serca i ciała. Żyj dając Mnie żyć, dobrze wiedząc za jaką cenę: umierając, jakby nie zgadzając się na taką nędzną naturę.

Wielki Piątek 1968 - Nieskończone Miłosierdzie

Znasz już Moją miłość nieskończoną, która przewyższa wszelkie pojęcie ludzkie i wszelką miarę, bo gdyby grzechy były czerwieńsze od szkarłatu, Ja je obmyję we Krwi Mojej (Iz. 1, 18).

Żaden grzech czy występek, uznany i opłakany, nie oprze się Memu przebaczeniu. Trzeba uznać całą własną nędzę, by Mnie poznać i uwierzyć, uwierzyć Mi, by nauczyć się widzieć Mnie i współczuć bliźnim, nawet najbardziej zepsutym. Bo czyż istnieje taka wina, której ty nie mogłabyś popełnić? Ukochasz i będziesz współczuła wszystkim, kochając Moim Sercem, wynagradzając i ofiarując ze Mną. Idź za Mną i wierz nawet po uchybieniach i małej ofiarności. Ja patrzę na serce skruszone i upokorzone, które wierzy w Moje przebaczenie i w Moją miłość, które daje wszystko temu, kto uznaje się za ubogiego i lichego. Nie żądam od ciebie na tej ziemi świętości, lecz pokory uznającej się za grzech i wierzącej w Moją miłość. Jęcząc nad własną nicością, lecz pogodnie uznając się za błoto, woła do Mnie: “Ojcze, Tyś moje Wszystko, Tyś święty, Wszechmocny, Wiekuisty - a ja Twoje nic, grzech i nędza, wspomóż mnie, przebacz i zlituj się!”

Po cóż Moja zbawcza Męka, Moja Krew, Msza św., Eucharystia i Sakramenty dla dusz świętych? One nie potrzebują tego, ale to jest dla nędznych, słabych, grzesznych, zawsze bliskich Mego Serca.

Zrozum to dobrze.

Nie poddawaj się nigdy zniechęceniu: jest to najgorszą pychą. Lepiej gdy się czujesz ostatnią na ziemi, znosząc ciężar tylu nędz, bo wtedy uwierzysz Mi więcej i poczujesz bardziej, że tymi braćmi są grzesznicy, zwłaszcza Moi drodzy kapłani, którzy się ode Mnie oddalili.

Październik 1968

Ja w dalszym ciągu posługuję się tobą, choć ludzie cię odsuwają. Kochaj Mnie i wzywaj za wszystkimi, bo tyle złego kryje się w duszach konsekrowanych, zimnych i dalekich od ducha Mej Ewangelii. Dobroć i współczucie są prawie nieznane. Mówią, że to dla obrony i ze zwyczaju, sądzą, oskarżają, obrażają i sprawiają tyle ciągłego cierpienia. Jakże to jest dalekie od Mojej Ewangelii! I są tak wysoko odpowiedzialni za Mój Kościół i za rządy Zgromadzeniami. A Mój lud, który od nich zależy, jak może Mnie uznać w nich, w ich przykładach i nauczaniu? Oni to są przyczyną tylu zboczeń i odstępstw. Prawdziwa miłość nie jest znana: zwraca się uwagę na słomkę, którą fałszywa gorliwość podnosi ze zgorszeniem. Dla zachowania przykazania, czy reguły przekracza się święte przepisy miłości i współczucia.

Więcej miłości, myśleć dobrze, nie sądzić.

19.X.1968

Co zrobić, jeśli źle zrozumieją? Pisz dalej jednak...

Jakże pragnę i oczekuję byś mogła powiedzieć wszystkim, że tylko w Eucharystii jest i będzie zbawienie ludzkości. Jest ona źródłem świętości dla kapłanów i ucieczką dla wszystkich! Trzeba by kościoły więcej się kochało, nawiedzało i starało o nie. Zbyt często, nawet osoby wyżej postawione, zbyt mało troszczą się o kościół, raczej dbają, by sale i środowiska różnych dzieł były wspaniale urządzone. A przecież trzeba raczej dbać o kościoły, o te kotwice zbawienia.

30.X.1968

Przyglądaj się Memu życiu, rozważaj je, a będzie coraz mocniejsza twoja odwaga w dążeniu za Mną. Zanim zostałem poznany, byłem prześladowany, nie zważano nawet na Moje dziecięctwo. Całe Moje istnienie jako Odkupiciela i Zbawiciela było wygnaniem, nienawiścią i prześladowaniem ukrytym lub otwartym, ale ciągłym.

Idź za Mną po tej drodze, ale nie tak jak dawniej... wieczność się zbliża i twoje spojrzenie niech nie zatrzymuje się ani na chwilę na tym, co ciebie otacza. Idź za Mną w każdej chwili dnia z wiarą i oddaniem się Mojej Matki. Tylko ten przykład jest do naśladowania. Myśl o Mnie i pobiegnij choć na kilka chwil do Moich stóp, klękając przy ołtarzu, czekam tam na ciebie, by coraz bardziej cię oczyszczać i pomóc w pracy przy duszach.

Adwent - 1968

W każdej chwili, którą spędzasz z twoim Bogiem w skupieniu, ratujesz dusze, wiele dusz - bardziej niż słowem. Nie myśl o sądach ludzkich, bo chciałem cię tylko po to, obdarowałem cię miłosierdziem tylko po to. Maryja niech cię pobudzi Swą ciągłą adoracją. Pewnie, że nie przyjęła by Ona najwyższej godności zostania Moją Matką, gdyby się obawiała sądów ludzkich.

Pamiętaj o tym w chwilach najboleśniejszych i idź za Mną.

Żyj tak jakby nikogo dokoła nie było, dając wszystkim miłość i zrozumienie. Sądy ludzkie niech cię nie wzruszają. Wszyscy osądzają cię za nic, ale Ja Sam, Pan Najwyższy, nie biorąc pozwolenia od nikogo, mogę posłużyć się tobą dla zbawienia dusz i dla chwały Ojca.

Naucz się ogołocenia, opuszczenia, wzgardy, braku czci i pozbawienia wszystkiego. Kochaj, szukaj i przekładaj milczenie, by trwać przy Moich rozkazach i błagaj Mnie za wszystkimi.

Miłość dla Mojej Matki, która jest również twoją, niech cię pobudza do naśladowania Jej. Nakazuję ci zawsze jedno: Kochaj Mnie i ich za Mną, jak Maryja.

Boże Narodzenie 1968

Biedne Dziecię urodzone w grocie!

Któż może zrozumieć takie miłosierne zamiary?

Przeżywaj to Moje upokorzenie, pozostając przez resztę swego życia jakby kamieniem - od wszystkich potrącanym - nic nie mówiącym.

Tam, przy Moim Ołtarzu dawaj wszystkim miłość i miłosierdzie, zwłaszcza kapłanom.

Pamiętaj zawsze: kamień nie narzeka i milczy, choćby go wszyscy potrącali i niszczyli.

10.I.1969

Jak nigdy, nakazuję ci, byś coraz bardziej znikała. Niech to będzie twoim codziennym wysiłkiem. Ty to rozumiesz, bo od pierwszego miłosiernego spotkania ze Mną, weszłaś na tę drogę, stała się ona twoją potrzebą. Ja Sam byłem zawsze twoim jedynym Mistrzem. Ja Sam zesłałem ci tyle goryczy i utrapień, by otoczyła cię dokoła pustynią. I żądam od ciebie, byś coraz bardziej tym żyła, nawet gdy musisz mówić o Mnie.

23.I.1969

Milcz i idź, niech to będzie twój ciągły wysiłek. Nie jest dla ciebie możliwym trwać w tym zawsze, ale nie zniechęcaj się upadkami. Nawet i one wielbią Mnie, bo przypominają ci twą nicość i konieczność mojej pomocy. Wszelkie cierpienie, połączone z ciągłą modlitwą, zbawia dusze. Kiedy nie możesz przekazać komu mych słów, poleć go Memu miłosierdziu, modląc się ze łzami.

30.I.1969

Choćbyś była zawsze tak nędzna, sama i zapomniana, takie prawdziwe nic, to dla Mnie będziesz wszystkim. Pomóż Mi bym był poznany od wszystkich. Moja miłość nieskończona do braci prosi cię o to. Nie ma dla ciebie ogrodzeń, czy tajemnic. Nie obawiaj się cenzury ludzkiej i mów do nich: Kazał mi to Pan!

Wielcy potrzebują książek, a małym Ja Sam się objawiam...

I I . K T O C H C E P Ó J Ś Ć Z A M N Ą...

Sierpień 1967

Od lat żądam od ciebie pomocy, choć jesteś tak nędzna.

Chcę byś przybliżyła do Mnie pewne dusze, by szły za Mną bliżej. Rozważ i naucz się! Nie wśród uczucia rodzinnego szukam powołań, nie!... Tylko Ja rozumiem potrzebę, która skłania czasem do szukania pomocy i zrozumienia u ludzi. A ileż to potrzeba żalu i łez, by się przezwyciężyć! Jakże może Moje Serce zostawić bez pomocy, nawet niezwykłej, tę duszę udręczoną szukaniem! Silne i ofiarne powołania przygotowują raczej braki, sprzeciwy, oraz brak opieki i uczucia.

Zbyt wiele dusz kapłańskich i zakonnych zatrzymuje się i gubi, bo nie rozumieją, że iść za Mną, to umrzeć dla siebie. Widzieć Mnie w przykrych niezrozumieniach, być osądzonym według ciasnych zapatrywań ludzkich, a umieć przyjąć to w milczeniu i być zadowolonym! Zadowolonym z braku zaufania, tylko wtedy wiara we Mnie jest heroiczna. Wierzyć, że jestem Ojcem, Bratem, Przyjacielem i pomocą, kiedy wszyscy opuszczają, pragnąć tylko podobać Mi się i oddać Mi chwałę... Taką drogą prowadzę Moich konsekrowanych. Nie zawsze to jest łatwe, Ja Sam znam trudności wyjścia z takich sytuacji, ale nadejdzie triumf Mojej miłości! Gdy zbliżą się do Mego Serca, odbiję na nich Mój obraz.

Daj Mi wszystko, wszystko za Moich kapłanów, ale zawsze w ukryciu. Ileż to z nich opuściło Dom Ojca... A iluż to żyje, jakby On nie istniał! Trzeba oddać za nich siebie, swe życie, każde pragnienie apostolstwa, miłość do rodziny, nawet zaprzeć się wspomnienia o nich. Ofiara powinna być z u p e ł n a, wtedy może otrzymać wszystko dla zbawienia swych braci. Niebezpieczną przeszkodą zwłaszcza dla dusz zakonnych jest zajęcie się rodziną, choćby doświadczoną... Nie umieją Mi zaufać! Kto obraca się za siebie, nie jest Mnie godzien! (Ł. 9, 62). Ileż to dusz kapłańskich żyje bardziej dla swej rodziny, niż Moim Ołtarzem!

Ja Sam zajmę się wszelkimi potrzebami rodziny, ale żądam wiary, żywej wiary, która otrzymuje wszystko.

Jakże pragnę, by było znane to pragnienie Mego Serca. Chcę by dusze oddające się na Moją służbę były same, by miały krótkie i rzadkie odwiedziny krewnych, którym ma wystarczyć modlitwa za nich. Jakże są znieważane wizytami i rozmowami nawet kraty klauzury! Te oazy zbawienia nie spełniają już pragnień Mego Serca.

“Niewiasto, wielka jest twoja wiara, niech ci się stanie, jak uwierzyłaś!”

Taką jest cała Moja Ewangelia. Ale dlaczego nie wierzą?

Bo serce i umysł są zajęte pychą i jest to przeszkoda, która zatrzymuje tyle dusz zimnych, obojętnych i zawsze wątpiących.

- Czy to możliwe, żeby Bóg mnie kochał?

Czy jest On blisko tych, którzy Go szukają? A gdy się ma jeszcze tyle wad? Moje Komunie są zbyt zimne, jestem obojętny co do innych praktyk. Nie rozumie mnie spowiednik ani przełożony. Czy jest wiara, którą Ja poleciłem? “Powiedz tej górze: przesuń się!” Jakże mogę się ukazać tym sercom? Zawsze są zajęci sobą i wyliczają swoje wysiłki, ofiary. Ci, którzy wierzą, przyjmą Mnie ukazując swą nicość i nie ukrywając jej! Nie myślą o sobie, zdając się na Mnie, nie lękając się swej nędzy. Nieskończoność Mej miłości zajmując serce przemienia je, ale tylko jeśli wierzą. Wiara żywa zdradza miłość heroiczną. Wiara bez obliczeń zaludni ziemię świętymi. Tak przygotowuję Moich drogich, by pociągnęli inne dusze. Chcę działać - przez wierne Mi dusze. Poprowadzę je po Mojej drodze, a one nie zapytują: dlaczego? Ojciec spojrzy na nich z upodobaniem, bo uwierzyli. A czy może być większe szczęście nad zadowolenie Boga?

Tymczasem świat święci swoje triumfy, zapierając się Mnie, jak tylko może i wszystkimi środkami, wśród wszelkiej kategorii osób, nawet kapłanów! Ja zaś przygotowuję Mój wieczny triumf heroizmem Moich świętych. Przygotowuję ich i trwam przy nich, ale tylko Moja wszechmoc ich podtrzymuje.

Kto kiedy zrozumiał lub będzie mógł zrozumieć cenę Odkupienia ludzkości, dokonaną przez Boga - Człowieka?

Były to cierpienia fizyczne i moralne, upokorzenia, krwawe walki - wywołane przez piekło - męczeństwa nieustanne i niewytłumaczone, a dlatego nie zrozumiane i źle ocenione! Często posługuję się lichymi narzędziami, którymi Sam kieruję i bronię tych Moich arcydzieł łaski i miłosierdzia.

Chcę by ci Moi konsekrowani byli strzeżeni z wielką miłością, choćby przez nędzne narzędzia, bo wtedy Ja Sam będę działał bezpośrednio tym więcej, im narzędzie będzie lichsze. Ukryta, ale kierowana przeze Mnie, prowadź dalej swe dzieło uświęcenia. Zawsze tak było z Moimi wybranymi: wybierałem tych, którymi inni gardzili. Mogłem przecież powierzyć tę odpowiedzialność osobom godnym i mądrym, ale nie uczyniłem tego, bo wtedy działaliby oni a nie Ja. Teraz przez to nędzne i wzgardzone narzędzie, działam Ja, opiekuję się i czuwam, bo to jest możliwe tylko dla miłości.

Rzeczy te Ojciec Mój ukrywa przed mądrymi, a objawia je maluczkim. Lecz trzeba tu przyjąć, zgodzić się na pozostanie małym i na wszystko, co tylko Moja Wszechmoc może dokonać.

Jest to niepojęte dla większości dusz zakonnych, które jednak dążą do świętości. Być małym, to głupota dla Moich kapłanów, zbyt dalekich od tej nauki n i e z a w o d n e j świętości.

Ja Sam wzbudzam takie małe dusze i pomagam im pozostać wiernymi na tej drodze. Małą w Moich oczach jest ta osoba, która zajmuje ostatnie miejsce, w przekonaniu, że na nie zasłużyła. Najdroższą dla Mego Serca jest POKORA. Małym jest ten, który unika uznania ludzkiego, nawet przełożonych. Małym jest ten, który mówi mało do innych, w przekonaniu, że nie wie wiele. Małym jest ten, kto żyje pod Ojcowskim wejrzeniem Boga, od Niego tylko zależy, nawet w swych myślach. Mały kocha swego bliźniego i umie pomagać, i dawać, pragnąc naśladować Me nieskończone miłosierdzie. Królestwo niebieskie należy do małych, ale już tu na ziemi mali cieszą się pokojem i pogodą, bo dla nich nie istnieją wykręty, chytrości i dwoistość. Wszystko jest u nich jasne, tak jak ich spojrzenie, w którym odbija się niebo.

Dlaczego nie wierzy się, nie kocha i nie ufa?

Bo ma się za wiele nauki ludzkiej i serce człowieka to przepełnia. Kocha i żąda miłości - daje, ale chce nagrody - cierpi, ale chce ulgi. Mały zaś nie myśli nawet, by czegoś żądać: milczy i ukrywa się, bo ma wszystko, mając Boga!

To powinno być znane i praktykowane przez wszystkich, zwłaszcza przez osoby zakonne! Lecz pragnę, by przyjęli to wszyscy.

Pragnę zwłaszcza, by kapłani byli małymi w sądach, w pragnieniach i w sercu. Nikt nie kocha tak mocno, jak dziecko. Nie zna ono granic i gdy daje, oddaje się całe bez granic. Mały milczy w trudnościach i upokorzeniu, nie myśli się tłumaczyć. Mały zwraca się tylko do Ojca i powierza Mu wszystko. Niechże ten przykład wzruszy dusze niezdecydowane, skrupulatne, bojaźliwe, aby nie były zbyt zajęte tylko sobą. Myślą tylko o postępie, wyliczają swe wady i cnoty... Dla małych to nie ma wartości, przekonani są, że są naprawdę n i c z y m, że nie mają żadnej cnoty lub zasługi, zależni są zupełnie od Boga, liczą tylko na Niego we wszystkim.

Nie przestraszać się ostrego charakteru, ani osób trudnych do ustępstw.

Tajemnicą pozostania małym jest nie myśleć o sobie.

Ja wszystkiemu zaradzę i będę ich świętością. Wierzcie tylko temu mocno.

Mali są przejęci Moją Obecnością Eucharystyczną. A wielcy nie wierzą Mi już: dochodzą, studiują i krążą po świecie, by dopomóc sobie w zaprzeczeniu Mi. A ilu się ich oddala? Nie można policzyć!

Gniew Ojca ciąży nad nimi, a cóż będzie z nimi na wieki?

By Krew Moja nie była dla nich niepożyteczna, przyjmuję ofiarę maluczkich dusz. Chcę, by szły one za Mną ofiarując się i milcząc.

Teraz zwracam się do Moich kapłanów i dusz zakonnych.

Pewnego dnia - największego w ich życiu, złożyli oni tę uroczystą obietnicę, że zostawią wszystko i pójdą za Mną! Ale od jakiegoś czasu, Ja nie wystarczam już dla ich serca. Muszą biegać, pracować, szukać dusz, żyć z nimi, wszystko to rodzi przywiązanie do świata...

Tyle ruchu powoduje zmęczenie, przygnębienie, zdolne doprowadzić do zniechęcenia.

Dlaczego to wszystko?

Bo już Mnie nie pragną, oddalają się. Są to kapłani, którzy przy Ołtarzu biorą Mnie w swe ręce, ofiarują, chociaż nie wierzą, śpiesząc się i jakby pozbywając się ciężaru. Przyjmując Mnie, nie zwracają do Mnie ani słowa, ani westchnienia.

Dają Mnie na Pokarm duszom, mówią o Mnie do ludu, ale czują się Mi obcy, nieznani.

A te tysiące dusz zakonnych, mają wszystko w swym ręku: szpitale, szkoły, misje i uważają siebie za niezbędnych. Mają myśleć o wszystkim. Wtedy zmęczenie jest uważane za prawną wymówkę od wszystkiego: a więc dłuższy spoczynek, ferie i wizyty wypoczynkowe. Dlaczego tyle zgromadzeń ginie, jakby wymiecione huraganem? Do czego służą te istnienia, które się stały niepotrzebne i męczące dla świata, który chociaż sam zły, wierzy tylko świętym? Nikt, tak jak świat, nie zna się na heroizmie tych dusz wybranych i od nich oczekuje pomocy! Te trochę dusz, które usiłują iść za Mną w pokorze i ukryciu, uważane są za niepożyteczne, nic nie czyniące dla zbawienia świata. Co za straszna ślepota!

Wśród ciemności i niebezpieczeństw, Moje Miłosierdzie wybiera te osoby, by wyniszczeniem samych siebie, wołały i powtarzały swoją ofiarą, że można jeszcze uświęcić się wierząc w Ojca, który ich stworzył z miłości, by dać im potem wieczne życie. Mają wierzyć w Odkupiciela zamordowanego dla ich zbawienia, lecz zawsze gotowego do przyjęcia ich, przebaczenia i oczyszczenia w Swej Przenajdroższej Krwi, a który teraz żyje wśród nich, zapomniany po kościołach. Gdybyż to mogli zrozumieć tę nieskończoną miłość! Nie czulibyście się już sami, choćby wszyscy byli przeciw wam. Czujecie się zaś tacy samotni, bo nie wierzycie i szukacie stworzeń, zawodząc oczekiwania Boga!...

Gdyby na ziemi, na tej dolinie płaczu, zabrakło choćby na jeden dzień świętych, pokryłyby ją ciemności śmierci i zaciążyłby nad nią straszny gniew Stworzyciela! Ja zaś wzbudzam i przygotowuję Moich wybranych wszechmocnym pokarmem Eucharystii. Przecież to Ja Sam w nim działam, oczyszczam, udoskonalam. Po cóż więc szuka się innych środków: czytań, rozmów, kierownictwa? Gdy przyjmują Mnie, Ja Sam przemieniam dusze: usuwam trudności, oświecam i umacniam. Żądam tylko gorąco pragnienia złączenia się ze Mną i przebywania następnie przy Mnie. O tym Moim gorącym pragnieniu nie mówią nawet kapłani, chyba tylko niektórzy z nich na rekolekcjach.

Odnowa szkodliwa

Dzisiaj o konieczności odnowy praw Kościoła - Mego Kościoła, a nie teologów, mówi się, dyskutuje, ucinając i odrzucając. Z powodu tego Daru oczekiwałem, że się okaże cała wiara, miłość i przywiązanie Ojców Soboru. Lecz tylko Mój Wikary (Paweł VI), przeze Mnie oświecony, pozostał Mi wierny, w a l c z ą c przeciwko krytykom i oskarżeniom swoich najbliższych. Jego wiara dała go poznać całemu światu: Kochał on Mnie, wierzył we Mnie i używał wszelkich środków, by ten wielki Dar nie został ukryty w całym mnóstwie zastrzeżeń i odnów, żądanych przez liturgię. Ale ta liturgia nie była zrozumiana! Sobór nie poszedł drogą wskazaną przez Mego Ducha. Jedno tylko prawo ożywiłoby świat: przywiązanie do Św. Ołtarza, odkrywając Boga, który żyje w Kościele dla każdej duszy.

Oczekiwałem, że ich praca po latach studiów ześrodkuje się cała na tym. Więcej światła i życia w ciągłej adoracji, więcej gorliwości i ofiary w budowie kościołów i Tabernakulum, tym O ś r o d k u kultu, a nie ciężarze lub przeszkodzie.

Bicie na alarm

Obyś mogła wołać na świat cały o goryczy Mego Serca!

Kościoły Moje streszczają się do mizernych s a l z e b r a ń , choćby nawet nazwano je spotkaniami modlitwy.

A wszystko to po to, by przyszło zjednoczenie z odłączonymi. Jednak Ja chciałem, by Mój Kościół był wiecznym zwierciadłem dla dalekich Braci. Tymczasem szuka się zjednoczenia, przyjmując ich prawo, które nie trzyma się Mojej drogi zaparcia, surowości i heroicznej świętości. Moi kapłani konsekrowani, światło i sól ziemi... teraz chce się dla nich małżeństwa...

Chcę, by byli Moimi naśladowcami... A Syn Człowieczy nie miał kamienia, na którym by głowę oparł... Miał tylko długie noce błagania, ofiary i przebłagania za grzechy całego świata...

Spowiedź jest ciężarem, bo nie jest rozumiana. Żądam od Moich kapłanów, by ofiara była zupełna, gdyż Kościół ma wyjść z tego oczyszczenia soborowego ś w i ę t s z y i jaśniejszy, choćby liczba jego wiernych się zmniejszyła. Ja mu pomogę, podtrzymam go, by wierni jak prawdziwe baranki dały się wieść swemu Zbawicielowi.

By odrodzić się, Kościół potrzebuje ofiar mocnych, które by nie mierzyły swego cierpienia i nie prosiły o ulgę. Nie zabraknie im Mej mocy, jeśli ich wiara będzie heroiczna. Gdy są złączeni ze Mną, ich nicość znika, Ja Sam Wszechmocny jestem w nich. Gdyby dusze zrozumiały, że złączone ze Mną, umierając dla pychy i pragnienia bycia znanymi, chwalonymi i uznanymi przez przełożonych, mogą stać się ze Mną współodkupicielami świata, ogniem który oczyszcza kapłanów i Kościół.

Napisałaś te słowa raczej krwią serca, którą tylko Ja Sam widzę i znam. Trwaj nadal przy Mnie i słuchaj Mnie, przyjmując wzgardę należną twej nędzy. Upokarzaj się zawsze wewnętrznie, a Ja oświecę cię i przywołam Braci... Niech tobą wszyscy wzgardzą, tylko wtedy będziesz mogła Mi służyć.

Niepożyteczność dialogów

Nie ma pokoju na ziemi. Środki ludzkie i pomoce nawet duchowe dają mało. Ja Sam formuję dusze... Zbliżają do Mnie nieliczne książki i długie rozmowy. Wiara w Moje Miłosierdzie przemienia dusze. Słabość natury nie przeszkadza najściślejszemu zjednoczeniu ze Mną. Szorstkość charakteru, niestałość humoru, wrażliwość, jeśli się je zwalcza uwielbiają Mnie. Powtarzam to, bo tyle dusz myli się i nawet gubi w rozpaczy, bo uważają się zawsze za dalekie od doskonałości i chciałyby być bez żadnej winy wobec Mnie.

Zapisz to: nie szukam na ziemi doskonałości, bo ojczyzną jej jest niebo. Na ziemi chcę mieć osoby nawet z wadami, ale szczerze p r z e k o n a n e, że takimi są. Jakże kocha Mój Ojciec te dusze, które się za takie uznają. Nie zważa wtedy na ich wady, choćby były liczne.

Moc pokory

Pokorne westchnienie powtarzane wewnętrznie w każdej chwili i w każdym miejscu: Panie, mój Ojcze, zmiłuj się nade mną, pomóż mi i przebacz! - przenika niebo! Tyle wysiłków i starań, by czystość nie zawiodła... rachunki sumienia, spowiedzi... Dusza zawsze się martwi o myśl, słowo, spojrzenie, a tymczasem pod pozorem tego ukryta pycha pali i niszczy inne cnoty. “A pięć panien pozostało w ciemności”... Dziewice odrzucone! Nawet grzesznicy nie są przekonani o swej nicości!

P O K O R A, to uznanie swej n i c o ś c i , nawet w stosunkach z bliźnim. Każda wymówka, upokorzenie, wszystko trzeba przyjąć chętnie, z przekonaniem że się na to zasłużyło. Ja Sam mierzę drogę duszy pokornej, bo nie ulega to kontroli przewodnika duchowego, nawet najbardziej doświadczonego. Pokora! Chciałbym byś napisała o tym całe tomy, a Ja chciałbym wydrukować to w sercach Moją Krwią Przenajdroższą.

Gdyby szukano przyczyny kwestionarzami, statystykami i wszelkimi innymi środkami po całym świecie, by odgadnąć jak ta biedna ludzkość tak strasznie oddaliła się ode Mnie, chciałbym byś powtórzyła wszystkim: pycha jest przyczyną każdego zboczenia z drogi.

Wiele razy mówiłem ci już o tym: Dusze wybrane przeze Mnie do kierowania Moim Kościołem... wszelkim wysiłkiem i ofiarą, znanymi tylko Mnie, starają się wznieść coraz wyżej, otoczyć się urzędami i godnościami. A ich mieszkania? Nie uznaję ich, są tak światowe!

Gdzie są ci bohaterowie prawdziwej pokory?

Ubodzy, często nawet żebracy, doświadczeni przez ból i nieszczęścia: cóż za przeciwieństwo! Dokonywałem przez nich, gdy prosili, licznych cudów. Było to nagrodą tych, którzy kładli się pod nogi innym w milczeniu. Milczeli nawet w największych niezrozumieniach, uznając się godnymi poniżenia. Powtórz to tym, których chcę uprzedzić, nie patrząc na ich godność lub stopień naukowy.

Powtórz w Moim Imieniu, że Kościół nie będzie mógł powstać do nowego życia, a świat powrócić do Mnie, jeśli nie wrócą oni do prawdziwego życia. Świat nie potrzebuje nauki, wielkich wynalazków i mądrych przełożonych, ale dusz pokornych i ukrytych, zadowolonych, że uchodzą za najmniejsze ze stworzeń, za istoty niepotrzebne, niegodne i szkodliwe. Jedna taka osoba w mieście lub okolicy uświęciłaby i odnowiła wszystkich.

To moje pragnienie nie jest zrozumiane nawet przez osoby dobrze usposobione. Przestrasza wyrzeczenie się tego, czego najbardziej pragnie serce ludzkie: potwierdzenia, zaufania, szacunku, udania się apostolstwa. Lecz Moją drogą Zbawiciela było nieudanie, niezrozumienie nawet intencji najświętszej. Drogi tej trzymałem się aż do zdrady Judasza i aż do wybuchu niewdzięczności ludzkiej. Ci którzy prawdziwie będą chcieli iść za Mną, niech będą pewni, że nie doznają zawodu.

Święci

Lecz prawdziwy i wielki pokój jest dla pokornych. Powtórz to i zapisz. Nakazuję ci to! Ileż chwały otrzymuje Ojciec od tych dusz! Pokorny, mały i ubogi Franciszek dokonał wielkiego dzieła i założył wielki zakon.

- Antoni Padewski, wielki cudotwórca wzywany przez wszystkich: dlaczego? Szukał we wszystkim upokorzenia, więc teraz może wszystko.

A proboszcz z Ars? Od początku zrozumiał, że iść za Mną, to wyrzec się wszystkiego. Życie jego było pasmem upokorzeń. Sam, odosobniony, unikany od wszystkich i obmawiany, spędzał noce całe na podłodze ubogiego kościółka. Diabeł dręczył go do samej śmierci. Dzięki temu nawrócił całą swą okolicę i zbudował świat cały.

Zupełne zdanie się na Jezusa

Żądam od Moich konsekrowanych, by przyjęli wszelkie cierpienie silną wolą, opierając się we wszystkim na Moim Sercu. Ja Sam chcę ich podtrzymywać, pomagać w trudnościach, idąc razem z nimi.

Niech każdy ich oddech będzie ofiarą, złączeniem, błaganiem i milczeniem, bo wszystko mija prędko. Co za wartość może mieć uczucie i uznanie osób nawet wyróżnionych? Nie pozwalać sobie na żaden czyn dla zdobycia miłości i uznania, nigdy! Błogosławione cierpienie, w którym serce cierpi dla ludzkiego niezrozumienia. Całą wieczność będzie miał na podziękowanie za to Ojcu. Trzymaj się zadania poleconego przez Bożą łaskawość. Nie zatrzymuj się, choćby ciemności były coraz większe.

W I E R Z !

To jest Mój nakaz, bo wszystko jest możliwe temu kto wierzy.

Serce wierzące staje się jak skała, o którą rozbija się wszystko: potwarze, upokorzenia i niezrozumienia. Wierzący mają cuda Mej wszechmocy.

Pragnienia, uznania ludzkie, zajęcie się rodziną, rozproszą się. Taka jest moc Mojej miłości. Ale dzisiejsze pokolenie uważa to za uchybienie własnej osobowości. Idzie się więc szybko tą drogą: kapłani, dusze zakonne... O, co za bolesna ślepota!

Moja Ewangelia tego nie uznaje. Żądam od kapłanów, by Mnie uważali za swego Zbawcę tylko na tej drodze, poddając się Mi z całej swej woli. Zwłaszcza niech nie przejmują się swymi ciągłymi upadkami w walce z charakterem i tylu złymi skłonnościami.

Jakże pragnę by wszyscy uwierzyli, że nie jestem Bogiem, który wciąż karze za każdy błąd, za jedną myśl lub intencję niedobrą! Zaprawdę, nie znacie Mnie! Milszym Mi jest serce pokorne, powracające ufnie do Mnie choćby tysiąc razy, niż więcej zajęte sobą, by nie upaść, zamiast kochać Mnie.

Sądy ludzkie potępiają i brzydzą się wadami osób i trudnymi charakterami. Ja na nie czekam z miłością. Przebaczam im i oczyszczam, przywracając im Moją łaskę. Powróćcie więc, podnieście się i uwierzcie.

Zbyt często, nawet dusze kapłańskie zapominają o tych słowach wzruszających Ewangelii: syn marnotrawny mówi... “Wstanę i wrócę do ojca!” Myśli się tu zwykle o wielkich grzesznikach. Ale czy nie odnosi się to raczej do tylu dusz konsekrowanych zimnych i pełnych wad, a oddalonych przez fałszywą bojaźń i pychę?

Pycha jest grobem duszy. Dokucza ciągła walka i upadki, odchodzą więc na dni, miesiące i lata, choć tak oczekiwani przez Boga! Lata świeżych energii i gasnącego entuzjazmu, wobec wiecznych wad. Zapomina się, że jest się tylko biedną istotą ludzką, słabą i mocno opanowaną przez świat, i namiętności.

P O W R Ó Ć ! Napisz to sobie na sercu, na karcie i wszędzie gdzie oko twoje może zobaczyć: powróć prędko, powróć z żalem.

Ta odnowa jest dla Boga milsza, niż dzień spędzony w gorliwości i zadowoleniu z siebie.

Błądzenie kapłanów i kierowników Kościoła oddala od niego tylu wiernych chrześcijan, którzy pozbawieni dobrych przykładów w życiu, idą drogami wygodniejszymi narażając swe zbawienie wieczne.

Ta epoka wymaga dusz ofiarnych, nie dbających o potwierdzenie ich postępowania, czy też wyjaśniania. Świat ginący szuka tych latarni, bo nie słowa, konferencje i podróże uratują go, lecz ciągłe błaganie, zaparcie się i milczenie połączą je z Moją Kalwarią.

O gdybyż wszyscy znali i przyjęli to pragnienie Boga!

Wszelki wysiłek jest skierowany do odnowienia Konstytucji, sposobu życia wymagając dni i nocy studium i pracy, współzawodnicząc między zgromadzeniami o lepszy wynik.

A tymczasem jedna tylko rzecz jest potrzebna: żyć, kochać i praktykować pokorę, naśladując mój przykład oraz jak największe zbliżenie do Eucharystii.

Niech nic cię nie zatrzyma przed zapamiętaniem tych stronic.

Rozważaj te nauki i powtarzaj je kapłanom, by wytrwali w dobrym.

Któż był bardziej poniżony od waszego Stworzyciela?

Całe piekło i złość ludzka łączyły się razem w każdej chwili Mego życia śmiertelnego i trwają przez wieki. Każdy Mój krok i uczynek były śledzone, krytykowane i utrudniane. Nienawiść ludzka i piekielna zdawała się zatrzymywać i kłaść kres Memu ludzkiemu istnieniu. Mogłem dokonać waszego odkupienia tylko wśród niesłychanych cierpień i utrapień. Tajemnicę tę trudno zrozumieć.

Nieskończona dobroć Mego Ojca chce prowadzić dalej to Moje dzieło zbawienia, wzywając do tego niektóre dusze. Zbliżam się do kapłanów, byś im powtórzyła Moje słowa.

Niezrozumiała tajemnica miłości Bożej sprawia, że są oni szukani i zachowani przez Swego Stwórcę. Pragnę, by Moi konsekrowani żyli zawsze blisko Mnie i pod Moim wejrzeniem. A jeśli spotkają ich doświadczenia, to niech pamiętają, że w modlitwie znajdą odwagę do wytrwania.

Gdybyś zrozumiała wartość modlitwy i powtórzyła to wszystkim duszom, ziemia nie byłaby już doliną łez.

Modlitwa to stosunek bezpośredni z Ojcem, zawsze słuchającym.

Wzywajcie Go w każdym zajęciu, cierpieniu, wątpliwości i prześladowaniu:

Ojcze, Boże mój, zmiłuj się, wysłuchaj mnie!

To wezwanie zdobywa miłosierdzie i otwiera niebo nawet największym grzesznikom. Gdybyż to mogli pojąć wszyscy mieszkańcy ziemi, a zwłaszcza kapłani!

Dlaczegóż się więc oddalają od Domu miłosiernego Ojca?

Powinni spotkać Mnie na modlitwie i widzieć we Mnie Przyjaciela, Brata, Towarzysza wygnania. Modlitwa - to zwrócenie się w każdej chwili do Stwórcy, a wtedy wszechmoc Boża dopomoże niezawodnie.

Nawet dzieci zrozumieją łatwo ten obowiązek nie oddalania się nigdy od spojrzenia Ojca, mówiąc do Niego, prosząc o pomoc i ofiarując Mu wszystko.

A zwykłe prace? Jakże one mogą być pożyteczne!

Nie utrudniają one przecież zwracania się do Mnie. Były one przecież zajęciem Matki Najświętszej. Całe Jej istnienie to było spełnianie w ukryciu zwykłych domowych prac.

Służyć - to prawdziwy duch Mojej Ewangelii. Jeśli ta Moja nauka będzie szczerze praktykowana, pokój i miłość zapanuje w Moim - tak umęczonym Kościele i we wszystkich domach zakonnych.

Brak miłości nadprzyrodzonej jest udręką Kościoła

Tyle dusz doprowadzonych do oburzenia, porzuca suknię zakonną, chociaż nie oddalają się od Chrystusa. Przyczyna takiego odstępstwa pochodzi czasem od przełożonych lub też od współbraci.

Od lat, nawet nie zdając sobie sprawy, dochodzi się do pychy różnie nazywanej: obowiązek trzymania mocno steru władzy, ukochanie bezwarunkowo Reguły lub Kościoła, czy Zgromadzenia, staranie się o większe ogrody lub budynki, by nie być źle uważanym w świecie... To jest zupełne panowanie pychy, a grób miłości ewangelicznej. Dusze powoli zatruwają się tym duchem faryzejskim, męczą je zwyczaje i rozkazy pozbawione dobroci, przepisy sztywne i bezwzględne, nie natchnione z pewnością Moim Sercem. Pragną więc większej wolności, która pozwoli im służyć Mi, jak Ojcu, a nie jak tyranowi - gotowemu zawsze do zapisania w księdze życia każdego braku, przełamania przepisu, sylaby zapomnianej w modlitwie.

Pragnieniem od dawnych lat ukrytym jest służyć Mi bardziej o s o b i ś c i e z własnego serca i całą możliwą miłością. A nie ze strachem i obawą popełnienia jakiej ułomności. Uchybienia nieuchronne duszy, która służy Mi jak tylko może, nie obrażają Mnie. Któż bowiem lepiej od Stwórcy zna lepiej swoje stworzenia?

Szczególniej ci, którzy są wyżej zdolnościami lub urzędem, widzą, że ich zgromadzenia coraz bardziej się zmniejszają, aż znikną, jeśli nie biorą natchnienia z Ewangelii i wymagają za wiele od braci. Ja Sam znam trudności - często wielkie - charakterów, wychowania i zdrowia. Kieruje się duszami nie wymaganiem, ale dawaniem od siebie, ofiarowywaniem się.

Szczere pragnienia zdobywają Moje Serce bardziej, niż wielkie czyny pozbawione pokory i miłości. Ani jedna chwila twego istnienia nie była pozbawiona Mojej Ojcowskiej opieki. Również to, zwłaszcza gdy walka staje się trudniejsza i zbliża się pokusa zniechęcenia. Myśl, że Bóg wybrał cię dla Siebie, tylko dla Siebie, od pierwszej chwili twego istnienia na ziemi, a potem czuwał zawsze nad tobą, współczuł, rozumiał, przebaczał i kochał zawsze bez miary, niech będzie słońcem, które cię ożywia przez całe twe życie.

Walcząc i potykając się, ale nie upadając, powtarzałaś Mi ciągle, że chcesz Mnie kochać, być zawsze przy Mnie i służyć Mi wiernie.

A Ja mówiłem ci miłosiernie, że przyjmuję twą miłość, ale chciałbym by była zupełną!

Zwyciężyłem!

Teraz jedyne twoje westchnienie aż do śmierci będzie takie:

Dziękuję Ci, mój Boże i Stwórco!

Jestem cała Twoja na zawsze!...

Nie będzie już obawy, wątpliwości i cierpień serca, wyniszczonego na twoim ołtarzu, lecz wielka ufność.

Wierz mocno w twego Zbawcę. Jestem twoją drogą i życiem, nie będziesz już sama, poszukiwanie i oczekiwanie już minęło!

Wrzesień 1967

“Niech was nie przestraszą walki, jakie trzeba będzie znieść. Ja wam dopomogę znieść wszystko i zagłuszyć pragnienie powodzenia, stworzyć dokoła pustkę wyrzeczeniem się. Będzie to kosztowało łzy, ale tylko wtedy gdy będziecie oderwane od miejsc, osób i przyzwyczajeń, dokonam w was cudów Mego miłosierdzia. Wierzcie Mi z całych waszych sił i starajcie się Mnie pocieszyć. Oczekuję odpowiedzi - tego t a k waszemu Bogu, żyjąc dla Mnie w każdej chwili.

Mój Ołtarz niech się stanie ośrodkiem każdego waszego oddechu. Przynieście Mi swoje niewierności, Ja je obmyję w Mojej Krwi.

Bądźcie, tylko Moimi, w każdej myśli i uczynku - zawsze.

Oczekuję was przy Moim Ołtarzu.

Chcę dać wam wszystko, oddać się cały bez miary. Patrzcie na Mnie w przeciwnościach, niezrozumieniach, obojętności ze strony stworzeń. Chcę was uwolnić od wszystkiego i od wszystkich. Uciekajcie się z całą ufnością do Maryi, a Ona was wspomoże do rozpoczęcia wszystkiego na nowo. Samotność uwalnia was od przeszkód i otwiera Mi drogę do zbliżenia się do was.

Grudzień 1967

Nie martwcie się waszą czasem niewiernością, bo to co od was żądam jest wielkie. To czego pragnę od was, okażę wam, gdy zbliżycie się do Mnie z ufnością. Jeśli wy dacie Mi wszystko, Ja zamienię to jako Bóg na rzeczy przez was upragnione. Myślcie o Mnie, ufajcie i wierzcie. Jeśli nie wprost, to jednak wskażę wam drogę, jak macie iść. Obiecajcie podzielać ze Mną obelgi Moich najbliższych, ofiarując Mi obojętność i niezrozumienie jakie otrzymuję od nich. Wasze bolesne milczenie ulży Mi w nienawiści, jaką wciąż otrzymuję.

“Przyszedł do swoich, a oni Go nie przyjęli!”

Jeśli Mi otworzycie i przyjmiecie, dam się wam, jak tylko Bóg to może uczynić. Idźcie za Mną, powtarzam wam, nie oddalajcie się od Boga - od Mego spojrzenia. Powtarzajcie Mi, że jesteście Moimi kapłanami, tylko Moimi, aż do śmierci. Ja was podtrzymam. Chcę, byście powtarzali braciom, że ich kocham i oczekuję na nich przy ołtarzu. Powierzam wam to zadanie zbawienia, ufam waszemu przywiązaniu do Mnie w każdej chwili.

Nie żądam od was umartwień cielesnych, lecz ofiary całkowitej z was samych i z tego, co wam jest miłe.

Pierwsze walki są najtrudniejsze. Nieprzyjaciel czuwa i zastawia wciąż sidła, ale Ja was nie pozbawię Mej mocy. Wierzcie, że jestem Bratem, Ojcem, Zbawicielem, który idzie obok was przez to smutne wygnanie, smutne, lecz błogosławione.

Czyż może być większe szczęście, jak żyć obok Boga?

Żądam waszego tak na każdą wymogę milczenia i skupienia, kiedy to nie przeszkadza obowiązkowi. Chcę byście byli sami i dalecy od wszystkich, chociaż otoczeni przez innych. Nie odmawiajcie Mi tych drogocennych chwil, kiedy powtarzacie Mi z wiarą, że chcecie Mnie tylko kochać i pocieszać za wszystkich.

Napisz tu o Mojej nieskończonej miłości, jaką otaczam Moich kapłanów. Wzrusza cię to Moje nieskończone miłosierdzie. Wiesz, jaką miłością kocham tego, kto Mi się cały oddaje.

Nie żądam od niego pokut, ale by szedł Moimi śladami, uważając Mnie za swoje Wszystko i nie zatrzymując się, jeśli noga się potknie.

Prawdziwa pokora jest tkaniną złożoną z walk i upadków, uznanych pogodnie.

Dusza która Mi oddaje się z wiarą, uwielbia Mnie bardziej niż wiele osób, które Mi służą, ale są dalekie.

Styczeń 1968

Polecam ci w dalszym ciągu tych Moich kapłanów. Chciałbym w każdej chwili Sam zajmować ich umysł, być ich ukochanym, upragnionym. Idź za nimi, ofiarując wszystko w milczeniu, by nawet cień nieufności ich nie dotknął. Ich ofiarowanie się, jeśli jest odnawiane z coraz większą miłością, uwielbia Mnie bardzo.

Uchybienia, które trafiają się nawet sercom czystym, nie powinny ich niepokoić, bo nie zasmucają Mnie one. Właśnie wtedy oczekuję, by uciekli się do Mego Serca, uznając swoją nicość. Ja jestem ich mocą i zasługą, oni sami są niczym. Nawet cień ich nieufności sprawia Mi ból, bardziej niż winy wielu dusz!

Maryja, Matka kapłanów będzie się nimi opiekowała, pomagała zostać przy Mnie, w ofierze Ojcu.

Coraz bardziej polecam ich tobie, by Mi wierzyli mocno. Tylko ten, kto wierzy nie widząc, zasługuje na wieczną nagrodę.

Jestem przy nich i wiem o każdej ich walce. Wiesz, jak czekam na ich powrót i pragnę ich synowskiego oddania się! Powtórz im, by nie cofali się nawet myślą. Niech widzą Mnie zawsze przy sobie. Ja Sam i znam, i rozumiem wymagania ich serca. Ja Sam, chcę ich użyć ku chwale Ojca i dla zbawienia dusz.

Luty 1968 - Stoję u drzwi i pukam

Od dawna już powtarzam ci, z jakim pragnieniem oczekuję na T A K ofiarne kapłanów i dusz zakonnych. Za wiele się wątpi, mówi się, że trzeba działać roztropnie i oczekiwać... Ich t a k powinno być szybkie i mocne. Ja chcę i żądam zawsze tego, zwłaszcza by odnawiano to na adoracji. Obejmę ich Moim ojcowskim miłosierdziem, bo tylko we Mnie upływa ich istnienie.

Niech się nie martwią swymi codziennymi uchybieniami. Ja ich nie pamiętam! Miłość pokorna i gorąca uwielbia Mnie, Podzielam z nimi każdy trud i troskę, żądam tylko zupełnego należenia do Mnie, nawet w myślach, powierzając Mi rodzinę, braci, zajęcia, wszystko. Jeśli się oddalą od tej drogi, znajdą się sami, zabłąkani i dalecy od miłosiernych rąk Ojca, który z wielką dobrocią broni ich i strzeże. Nie żądam męczeństwa cielesnego, ale oddania całego serca, oczyszczanego ciągle w Mojej Krwi. Poznają Mnie w tych walkach z obowiązkiem, ze zdrowiem i z tym wszystkim, co sprzeciwia się ich pragnieniom. To prawda, Ja wiem o wszystkim: o każdym pragnieniu ukochania Mnie, tylko trzeba mi to często powtarzać, a Ja odpowiem zawsze.

Marzec 1968 - Moi Mnie nie poznali

. . . Niech Mnie widzą coraz bardziej w każdym obowiązku, który spełniają tylko dla Mnie. Nie zostawię ich ani na chwilę, będę im towarzyszył z największą miłością. Ty też idź za nimi, kochaj ich i broń sercem Maryi.

Jakże jest niepojęte serce ludzkie! Zostawili wszystko dla Mnie, ale gdy minął zachwyt, przy pierwszej trudności życiowej, odchodzą. Iść za upokorzonym i poniżonym jest zbyt trudno i chociaż pozostając na Mej służbie, są dalecy ode Mnie i jakby już nie poznają Mnie. Rozważ to. Jest to smutna rzeczywistość obecnych czasów.

Uczuciowa gorliwość i entuzjazm nie uwielbiają Mnie. Tyle dusz łudzi się, że tylko to jest pójściem za Mną i uwielbia Mnie. Ja żądam wyrzeczenia, wysiłku i walki, nawet pozbawionej wygnania, nawet pokornego i ufnego ofiarowania swych braków, wraz ze szczerą skruchą, wierząc Memu Ojcowskiemu współczuciu. Chcę by byli zjednoczeni ze Mną, ofiarowali Mi każde większe cierpienie, oddając się ze Mną Ojcu, by Moja krwawa Męka nie była bez pożytku. Niech nic nie zatrzymuje Moich kapłanów, Ja będę ich wszystkim, jeśli wierzą we Mnie zawsze.

Kwiecień 1968 - Faryzejstwo

Żądam zagłębiania się coraz większego w Moich niepojętych upokorzeniach, łącząc się z twoim stanem grzesznicy... Ja Jestem Świętością. Pozostań blisko Mnie nie z gorliwością, ale z wołaniem serca, które uznaje swoją nicość i wierzy, wierzy i ufa. Jak Mnie wzruszają te szczere westchnienia: “Ojcze, zmiłuj się nad nami”. Nie zajmuje się sobą, winami dobrowolnymi, własną nędzą, nie myśli też o sobie, tym bardziej o swojej cnocie, bo tylko Ja jestem waszą cnotą!

Zbliżcie się i dajcie mi wszystko, wszystko! Chodźcie za Mną. Nie zatrzymujcie się, jeśli wszystko was męczy i nie myślcie, żeście daleko ode Mnie. Nie, jesteście Mi bliżsi niż ktokolwiek, ale wierzcie temu, nawet gdybyście myśleli, że jesteście dalecy. To Ja pozwalam na te uczucia obojętności, lęku zwątpienia i zmęczenia.

Starajcie się widzieć świat daleko od was i żyjcie tak, jakbym Ja jeden istniał dla was. Proszę was o to z Krzyża. Moja i wasza Matka pomoże wam. Nie zatrzymujcie się więc i nie myślcie o swej oziębłości. Ja jestem Miłością, która dokona w was Dzieła Miłosierdzia, wyniszczając w was zło.

Wielkanoc 1968 - Świętość jest wyjątkiem

Nie szukam świętości na tej ziemi. W niebie udoskonalę ciągłe usiłowania, by iść za Mną. Na tym wygnaniu jestem Lekarzem i Ojcem, który miłosiernie czeka, podnosi, obejmuje, przebacza, zapomina i oddaje się. Dlatego pozwalam na wasze słabości, nędze, wątpliwości i zmęczenia, byście czuli potrzebę zwracania się do Mnie, jak do swego Wszystko!

Nie podoba Mi się wasze zniechęcanie po dniu pozornie mało ofiarnym. Oczekuję powrotu z odnowioną wiarą i ufnością, oraz tej modlitwy mniej więcej:

“Mój Zbawicielu, Ty wiesz wszystko, więc zmiłuj się nade mną, przebacz i pomóż, pragnę być taką, jak Ty mnie chcesz. Przez całe moje życie chcę być ubogą i potrzebującą Twej Ojcowskiej litości!”

Jakżeż Mnie uwielbia takie westchnienie! Bo Ja jestem waszą mocą i waszą świętością! Oczekuję, abyście dla Mnie odrzucili sami stanowczo to wszystko co was otacza i zachwyca.

Maj 1968

Mów do kapłanów w Moim Imieniu: powiedz im, że ty jesteś tylko nędznym narzędziem dla doprowadzenia Mnie do nich. Ich stanowcze T A K , choćby nawet bez uczucia, to dla ich wiary uwielbi Mnie i zbliży do nich bardzo. Pragnę by żywe Hostie ofiarowały się Ojcu ze Mną za Moich kapłanów i za cały Kościół. Jakże ich nieskończenie umiłowałem!

Niech wierzą wszystkie dusze konsekrowane, że tylko Ja Sam, przyjęty, ukochany i naśladowany, daję radość i pokój bez miary, bo chcę mieć te dusze tylko dla Mnie, nawet ich myśli. Żądam też ofiary ze słów, niech będą, one tylko potrzebne. Wszystko się zachowa dzięki milczeniu. Ja Sam chcę być zawsze obecny i nawet jedno słowo, nawet dobre, ale niekonieczne, martwi Mnie. Oznajmię przez nich bardziej przez pogodne milczenie, niż przez słowa. Otrzymają oni wszystko, ale też żądam i oczekuję wszystkiego.

Przeżywając tajemnicę Mego Wniebowstąpienia, przygotowują się oni do nieba. Niech przyjmą śmierć z największym pragnieniem. Ja Sam znam ich wysiłki, choć nie zawsze udane. Nie oczekuję zupełnego zwycięstwa, nie. Wzrusza Mnie pokorny wysiłek, pełen wiary i miłości, i szczere przyznanie się do swej nicości.

Odnawiaj zupełne oddanie się Matce Najświętszej i to nie tylko we własnym imieniu. Trzeba powtarzać wszystkim, że Matka tak wszechmocna czuwa nad wszystkimi i opiekuje się nimi. Powtarzaj to zawsze Moim kapłanom, że czuwa Ona w każdej chwili nad nimi z miłością swego Niepokalanego Serca. Ja również otaczam ich całą miłością Zbawiciela.

Czerwiec 1968

Działam na ciebie wprost, bo nie mam w tobie przeszkody pychy, która oddala Mnie od dusz.

Odnowię w Moich konsekrowanych Moje oddanie się, które jest wstępem do wiecznego. Tak postępuję z wierzącymi. Wszystko jest im możliwe. Mają już niebo na ziemi, choć wygnanie jest ciężkie. “Nie ma większej miłości nad oddanie życia za brata!” (J. 15, 13)

Ukochają Mnie tą miłością, a Moja wszechmoc będzie zawsze z nimi.

Im bardziej będą się starać odosabniać milcząc, tym więcej otrzymają miłosierdzia dla braci zagubionych. Nie żądam od nich, by dali Mnie duszom, ale spokojny przykład wzruszy te dusze, bo słowa przeszkadzają Memu dziełu. Otaczam ich miłością nieskończoną, proś by szli za Mną. Każde słowo nie konieczne osłabia Moje oddanie się, oddanie Boga! Oddania tego nie można opisać, chyba milcząc i wielbiąc. Maryja - ta Umiłowana, była najbardziej ukryta i milcząca, bo rozumiała, że nosi swego Boga.

Lipiec 1968

Pragnę - proszę cię - byś trwała mocno w powierzonym ci posłannictwie. Niech nic nie będzie ci trudnym. Przyjmij życie surowe we dnie i w nocy. Tylko w niebie zrozumiesz łaskawość twego Boga, że ci powierzył takie zadanie.

Przygotuj Mi tych Moich drogich kapłanów.

Jakże pragnę, by coraz lepiej zrozumiano, że tylko Ja Sam wybieram ich tylu! Nie dam im opuścić tego namiotu Miłosierdzia Bożego, Ołtarza Świętego. Opuścić, bo ludzie nie mają już do nich żadnego prawa. Opuścić, bo tylko Ja mam prawo do posiadania ich. Miłość przedwieczna Boga, a z nią wszystko, zostały im dane. Niech czekają na Mnie w milczeniu.

Sierpień 1968 - powtarzam Moje wezwanie

Powołanie jest darem Mego miłosierdzia, bo ludzie są często tylko przeszkodą. Wzywajcie Mnie, powtarzam duszom konsekrowanym. Jakbym mógł nie wysłuchać ich próśb? Nie tyle ofiar i surowości, co wierzyć Mi bez miary, tego tylko żądam. Pragnę zawsze oderwać ich od wszystkiego. Chcę by Mój ołtarz był miejscem najbardziej poszukiwanym.

Żądam, by przychodzili do Mnie blisko, nawet gdyby zmęczenie i boleści czyniły je oziębłymi. Niech zostaną blisko Mnie i patrzą na Mnie. Ja wysłucham każdego ich pragnienia umysłu i serca. Nie mogę im odmówić niczego, tylko żądam: Potrzebuję waszej obecności, zacznijcie już tu na ziemi wieczną adorację nieba. Pragnę, by te słowa weszły wam głęboko do serca, stały się waszą krwią i życiem.

Przy Moim ołtarzu otrzymają tyle mocy koniecznej, by iść za Mną pogodnie trudną drogą. Świat chce Mnie widzieć. I nie kazania ukażą Mnie, ale chętne ofiary. Sami oni tego nie potrafią, bo natura ma swoje straszne bunty i tylko Moja miłość może je uśmierzyć.

Niepokalanego Serca Maryi 1968

W mojej nieskończonej miłości powtarzam, że nie żądam kroków heroicznych. Dobroć Moja dobrze zna walki i trudności ludzkiej natury. Dlatego czuwam nad wami i trzymam za ręce, choć często tego nie zauważacie.

Żądam, byście żyli tylko dla Mnie. Chcę zajmować waszą myśl. Budząc się podczas spoczynku czujecie zawsze, żem wasz Ojciec pełen miłości. Jestem Zbawicielem złożonym w ofierze w Eucharystii, który myśli o swych kapłanach i czeka na nich. Rano, choć ciało czuje swój ciężar - myśl, że J A na nich czekam, pomoże im przybiec do Mnie. Nie od wszystkich wymagam tego, ale od nich oczekuję, bo kocham ich bez miary i chciałbym ich mieć zawsze ze Mną. Ich modlitwa nie powinna być umęczeniem i wysiłkiem, ale wylaniem ich duszy przede Mną. Powinni mówić do Mnie, jakby nie mówili do nikogo, choć serce zdaje się być zmienne. Ich główna modlitwa, to Msza święta. Mają tam odnowić własną ofiarę razem ze Mną. Gdyby mogli zrozumieć, jak bardzo Mnie uwielbia ta ofiara! A Komunie święte?

Są to drogocenne ogniwa, które Mnie łączą z nimi na całą wieczność. Chcę także ich posiłków. Niechęć do jedzenia, czasem niezrozumiana, a tak bardzo męcząca, przyjmuję to jako drogocenną ofiarę, jeśli jest dokonane w milczeniu, zapierając się wszelkiej niechęci.

Życie jest wielkim darem, choć krótkim. Prace i zajęcia winny być dokonane dla Mnie, żeby Mi się podobać, nigdy dla własnego zadowolenia.

Wrzesień 1968

Zapłacę za każdą ofiarę bez miary. Żądam ofiary ze słów niekoniecznych, czytania z ciekawości, by umysł i serce były wolne w kochaniu Mnie... Tylko to ma być zajęciem i przedmiotem rachunku sumienia: Mój Boże, czy Cię kochałem? Czy tylko dla Ciebie postępowałem? Zaczynając pracę wśród braci, trzeba się starać dać Mnie wszystkim. Jednym słowem można zwrócić ich do Mnie, bardziej niż niedzielnym kazaniem. Niech się starają ukazać Mnie pogodnie, bo świat wierzy radosnej ofierze. Powtórz to im w Moim Imieniu.

Październik 1968

Wejście jest strome i urwiste, na kamieniach drogi. Zostawiacie krew i łzy. Krew serca! Czy sądzicie, że jesteście sami? Jakże mogę opuścić was, jeśli na was tyle czekałem? Wierzcie, wierzcie Mi z całą odwagą. Któż może was ukochać tak jak wasz Bóg? A jeśli ta miłość jest nieskończona, zrozumcie, że próby bardziej przykre są darem Mego miłosierdzia. Serce ofiarowane Mi z miłością więcej jest warte niż wszelkie prace. Chcę byście byli Mymi żywymi obrazami wśród osób, do których się zbliżacie. niech widzą w was nie tę lub inną pracę, ale Moją dobroć. Chcę byście byli bardziej Moimi, oderwani od waszego sądu - choćby najszczerszego. Żąda od was tego Bóg. W wieczności będziecie dziękować mi za wyniszczenie pychy, jakiego w was dokonałem. Każdy wasz upadek przywiąże was mocniej do wszechpotęgi Stworzyciela. Badajcie się przy każdym rachunku sumienia. Czyż nie jestem zawsze najlepszym Ojcem? Zastanówcie się: przecież inne dusze będą was naśladować i iść za wami. Cóż warte jest stanowisko większe wobec miłości waszego Zbawcy?

Nigdy nie zabraknie wam macierzyńskiej pomocy Maryi. Ona była zawsze poddana, Ona - Królowa Nieba. Józef, zwyczajny człowiek - rządził... Maryja była uległą choć wszystko wiedziała...

To była heroiczna pokora! Ja będę waszym Światłem, jeśli wy udzielicie go zbliżającym się do was z uśmiechem dobroci. Oczekuję nie ofiar i ciężarów większych nad wasze siły, ale tego daru waszego serca oczyszczanego i ubogaconego Moją miłością.

Do czego służą poważania ze strony ludzi? Tylko do oddalenia ode Mnie i może już się nie znajdzie Mnie więcej? Ileż to dusz zakonnych potępiło się, bo starały się wbrew Mojej woli o uznanie przełożonych. Co za straszna rzeczywistość! Starajcie się naśladować świętych, którzy chcieli tylko być upokorzeni i uznani za nic. Wtedy Ja będę z wami.

Październik 1968 - Obok Ołtarza

Moje wymagania jako Ojca i Odkupiciela są coraz większe, dlatego cierpienie staje się żywsze. Wielu nie zna jego wartości, a cierpienie duszy przewyższa wszystko. Czasem cierpienie, ten dar miłości, zatrzymuje wiarę. Zetknięcie się bolesne z przeciwnością, oziębia stosunki ze Mną. A gdy się nie trzyma modlitwy, zwłaszcza przy Ołtarzu, moc i chęć moralna nie mogą się utrzymać.

Powtórz Moim umiłowanym kapłanom, że ten czas spędzony przy ołtarzu jest czasem łaski i miłosierdzia. Powtarzam wam Sercem Boga, że gdybyście znali ten dar (Msza św.) i drogocenność tego czasu, nie liczylibyście się z niczym, by go otrzymywać. Czas jest krótki, a zbawienie wieczne nie jest zabawą. Mój Krzyż, Moja Krew i Moja Męka, by was zbawić, uczą was, że zbawienie wymaga cierpienia, zaparcia i śmierci dla siebie. To miłosierne przywołanie niech was prowadzi do Mnie: wszystkich i na zawsze! Oczekuję was z całym Moim miłosierdziem. Oczekuję na Moich konsekrowanych z miłością nieskończoną. Każde ich westchnienie, zmartwienie i pragnienie są przyjęte przez Moje Serce. Mogą w to uwierzyć mocno. W ciągłej ofierze powtarzać będą nawet wśród zajęć: Mój Boże, jestem Twój, dopomóż mi!...

Każda chwila niech będzie ofiarowana z wiarą Mojej Matki Najświętszej. Jej potężne wstawiennictwo może uratować tych biednych ludzi.

Daleko od spojrzeń ludzkich, Ja dokonuję cuda uświęcenia.

Listopad 1968

Jakże Mnie uwielbiają ich wysiłki ofiarne! Uznanie ich nędzy przyciąga Mnie i obdarzam ich wszelką łaską. Do ich codziennego wstępowania polecam tyle dusz dalekich lub też będących w niebezpieczeństwie potępienia. Jakąż tajemnicą miłosiernej dobroci jest zjednoczenie Boga Wszechmogącego z tymi kapłanami wybranymi, oczekiwanymi i przygotowanymi! Tylko w wieczności otrzyma Bóg całą wdzięczność, uwielbienie i miłość za tyle łask! Ja tak pragnę uświęcenia kapłanów.

Często mówię ci o wielkiej potrzebie Kościoła, o bolesnych oddaleniach i o tej liczbie wzrastającej odstępstw. Te dusze tak wyniesione giną. Ofiara tych konsekrowanych żąda odnowy z wciąż większą ofiarnością. Do ich ofiary, zawsze złączonej z Moją, przywiązane jest zbawienie wielu dusz. Ciągłe cierpienia znoszone w milczeniu, wysiłek zapomnienia o sobie, przyjmowanie cudzego zdania i uległość, choć z wysiłkiem, uwielbiają Mnie, zmuszając niejako do udzielenia zbawienia i przebaczenia.

Zawsze będę z nimi aż do ostatniej chwili, oddalając wszelkie wątpliwości i obawy. Obiecuję ich stałości posiadania Boga. Jego miłosierne ramiona wyciągają się ku nim z tęsknotą. Przyjmując pogodnie każdy nowy dzień, nawet nędzne narzędzie ludzkie będzie uwielbione ode Mnie.

O, Moi drodzy! jestem z wami! Moi umiłowani kapłani, oczekiwani przez Moje Serce, niech was nic nie zasmuca. Moje Ojcowskie ramiona podtrzymują was. Przeciwności nie powinny was zasmucać. Ja jestem zawsze z wami. Każde wasze spojrzenie i słowo pocieszają Mnie. Tego od was żądam, nie odmawiajcie tego waszemu Stwórcy. Ja też, jako Bóg - Człowiek, doświadczałem ciągłego niezrozumienia i upokorzenia. Czy chciałem oddalić się od tych którzy Mnie prześladowali? Nie, zostałem z wami, aby was zbawić. Gorąca miłość ku wam uczyniła Mnie Męczennikiem od przyjścia na świat. Śmierć nie była dla Mnie takim cierpieniem, jak pozostanie wśród ukrytych prześladowań. Rozważaj to często: śmierć, będąca zawsze karą czy cierpieniem, będzie pogodna i spokojna, jeśli dokoła was szerzyliście dobroć zapierając się siebie.

Grudzień 1968

Obchód Mego Narodzenia nie zapala już serc tą wiarą, która przedtem pociągała tłumy do Mego żłóbka. Ale teraz, wiele już razy, nawet przez ciebie, do drzwi osób konsekrowanych i to na urzędzie. Ale ich pycha i egoizm zajmowały całe ich życie. I nie było tam miejsca dla ich Boga. Co za strata nie naprawiona!

Chcę, by tylko Mnie były zwrócone ich istnienia, ich milczenie w trudnościach, ich pragnienie inicjatyw. Tyle dusz, mających różne godności, błądzi tutaj. Konstytucje, odnowa, wiele dzieł organizowanych za cenę czasu, a nawet serca i umysły. Czasem postęp sprawy może tego wymagać, ale jakże często jest to rozminięcie się z celem ich życia. Wieczność to wytłumaczy.

Obyś ty, biedne Moje narzędzie, mogła to powtórzyć wszystkim. Więcej Mnie uwielbi dusza, żyjąca gdzieś w kącie, wyrzekając się wszelkiego pragnienia najsłuszniejszego, by zachować pokój i zgodę, niż osoba fundująca szpitale dla trędowatych, wyładowując swą czynność i zdolność w chwale ludzkiej.

Boże Narodzenie? Chciałbym, żebyście je przeżywali i odnawiali z wielką wiarą i wdzięcznością. Wygnanie ziemskie często rozprasza i zbacza, przestrasza utrapieniami i trudnościami. Niech każdy dzień będzie dla was Bożym Narodzeniem. Niech Mnie do was przybliża, byście Mnie więcej kochali i szli za Mną. Oddałem się wam cały i Moja Krew odradza was coraz bardziej, oczyszczając z każdej najmniejszej niewierności.

Chcę byście kochali Mnie bez miary, tworząc dokoła was pustynię. Trudne jest to żądanie, ale gdy jest dokonane przynosi Niebo w wasze istnienie, choćby doświadczane. Lecz praca i zajęcia nie powinny przeszkadzać zjednoczeniu i ciągłej rozmowie ze Mną.

Nie opuszczaj żadnej okazji bez polecenia, by dążyli za wszelką cenę do zjednoczenia wiecznego z Bogiem. Niech każda godzina życia będzie ofiarą, milczeniem, wielką wiarą i miłością. Jakże Moje Serce współczuje wam, zapomina i przebacza! Obyście Je choć trochę naśladowali: ileż pokoju i dobra zapanowałoby na ziemi!

Styczeń 1969 -Poznawać lepiej zamiary Boże

Przyjmuję każdy wasz oddech i jakże bym chciał, by były one pełne miłości i oderwania osobistego! Moja dobroć otacza was i pomaga coraz bardziej umierać sobie. Z nieskończoną cierpliwością żądam zwrócenia uwagi na Mnie w tym wyniszczeniu. Jest to trudniejsze od samej śmierci ciała, lecz będzie pożądanym spotkaniem z Ojcem, nie będzie tam lęku, jeśli ciągłym był wysiłek kochania Mnie w pokorze, okazując innym dobroć i współczucie.

Tylko dobrzy i miłosierni znajdą u Mnie nieskończone przebaczenie. Stałą wolą oddalą wszelką niechęć i posądzanie. Wtedy napełni ich Moja łaska, tak jak gwałtowne wody rzeki unoszą małą słomkę. Nic ich nie zatrzyma, pokieruje nimi Moje spojrzenie. Moja wszechmocna pomoc będzie z nimi zawsze.

Jakże pragnę być prawdziwie poznanym! Sądzą, że Moja nieskończona Świętość obdarza heroicznymi cnotami, pełnymi pokoju. Dlatego wiele dusz cierpi i gorszy się, jeśli wyrwie się im jaka niecierpliwość.

Nie znają Mnie? Jeśli modlitwa ich, przyjmowanie Mnie w Eucharystii jest często zimne i pozbawione entuzjazmu, wątpi się o swoim stanie łaski, sądzi się, że Ja już jestem daleko od nich. Jednak, nędzne Moje narzędzie, powtórz komu tylko możesz: Ja nie wymagam cnoty i świętości, lecz oczekuję i chcę serc pokornych i skruszonych za niewierność, lecz ufnych i zadowolonych, że są niczym i przekonanych, że nie na tym wygnaniu odczuwa się Obecność Moją!

Pokora jest matką pokoju, nawet wewnętrznego. Czyż prawdziwy ubogi martwi się o swoje łachmany? Na pewno nie. Gdybyż to wszystkie dusze zrozumiały! Rozkoszą Moją być wśród ubogich sercem, zadowolonych nawet ze swej nędzy, bo ona Mnie przyciąga. Udręczeni, niezrozumieni, otoczeni podejrzeniem i obmową, nie mający oparcia ludzkiego, umęczeni chorobami - zstępują do tych, bo oni Mnie wzywają.

Luty 1969

Niech wasze spojrzenie nie zatrzymuje się na tym, co was otacza. Ja jestem waszym Ojcem i chcę zaspokoić każde wasze pragnienie, to też nie dziwcie się niczemu. Jest rzeczą zwykłą na tej ziemi, że się nie wie co kryje się wewnątrz niej. Wysiłki tych, którzy zdają się na Mnie, będą ukoronowane łaskami. A idąc za Mną po tej ścieżce znajdą dom otwarty. Będę tam na nich czekał z miłością. Boleści i cierpienia oczyszczają i niszczą wrodzoną pychę, tego strasznego potwora, który oddala ode Mnie tyle dusz wybranych. Kościół Mój walczy, bo zabija go okrutnie pycha, zwłaszcza tych, którzy powinni sami go podtrzymywać i bronić.

Autorytet prowadzi do potępienia, gdy ma w sobie pogardę dla niższych, odmawiając im pomocy, sądząc wszystko i wszystkich.

Miłość bliźniego jest bramą do Nieba. Ja Sam stawiałem im Siebie za wzór w każdej chwili. Zjednoczenie z Ojcem, właściwe Mojej naturze Boskiej, czyniło możliwym wygnanie, tak często niemożliwe do przeżycia.

“Ileż to jeszcze będę musiał zostać z wami? Jest to tylko jedną oznaką cierpień Serca zawsze niezrozumianego. Zjednoczenie ze Mną powoduje ciągłą modlitwę i ofiarowanie się, pomimo zwykłych niewierności, zawsze nie chcianych, ale przyjmowanych spokojnie.

Nauka ta może być niezrozumiałą dla was.

Właściwością natury ludzkiej są Ubóstwo, nędza i niezdolność do czynienia dobra. Głębokie uznanie tego będzie prawdziwą pokorą i skłoni Moją wszechmoc do uczynienia z nędznego robaka świętego. Nie kocha Mnie tak jak nakazuję ten, kto się dziwi, że jest zawsze ułomny. Nie będzie też nigdy kochać, ani współczuć bratu. Jak może sądzić, czy narzekać serce, które się czuje samo zdolne do wszelkiego zła? Niech się uda do Mojej miłosiernej dobroci, jak małe dziecko, które wie, że nie może się bronić wobec ciągłych niebezpieczeństw.

Proszę Moich drogich kapłanów, by szli zawsze tą drogą, bo jest ona najkrótsza i najpewniejsza. Na tej drodze nie ma lęków, ani skrupułów i daje ona wreszcie radość niewytłumaczoną.

Prawdziwie miłosierni są pokorni, zadowoleni ze swej nicości, a zawsze zawstydzeni dobrocią swego Ojca w niebie, który nie pozwala, by byli umęczeni namiętnościami i przez diabła. Nie będą się bali śmierci, bo uznają że są niczym wobec nieskończonej świętości Ojca, a nicość jest zawsze przyjęta.

Marzec 1969

Niech nic was nie zasmuca, bo wszystko jest dymem, który rozwieje się szybko. Dymem są sądy ludzkie, zadowolenia, niezrozumienia. Trzeba Mnie widzieć we wszystkim i ocenić wszystko jak śmieci. Tylko wtedy pokój nie będzie naruszony. Na łożu śmierci, w obliczu wieczności wszystko zaciemni się dokoła i zginie.

Szczęśliwy, który wtedy będzie mógł powiedzieć: Panie, szedłem drogą jaką chciałeś. Nikt mnie jednak nie rozumiał. Śmiejąc się, czy płacząc, zawsze patrzyłem ku Tobie.

Wielki Piątek 1969 - U stóp Krzyża

Wołam was do Krzyża. Kto będzie mógł pojąć to upodobanie?

Weźcie do serca gorycze Boga - Człowieka, przeżyjcie Moją Mękę, waszego Zbawcy. Kiedy kto umiera na ziemi, nie woła do siebie byle kogo, ale osoby najbliższe, które go mogą zrozumieć. Usłyszcie Moje wołanie, które rozległość świata przyjmuje jeszcze jak echo nieskończonej męki. Wszystko jest dymem i nicością w was, i dokoła was. Tylko wtedy możecie Mi być ulgą, ulgą dla waszego Boga.

Spójrzcie na Moje Ciało poszarpane. Wszyscy mieli wtedy prawo znieważać Mnie i szydzić ze Mnie. Pozwólcież więc, by ludzie obrażali was i zapominali o was. Nie obrażajcie się. Bądźcie pogodni i milczcie. Matka Moja ofiarowała się ze Mną Ojcu, ale boleść Jej nie była zrozumiana na tej ziemi.

A Magdalena? Jak wielkie były jej grzechy, takąż była i miłość. Rozumieją to wszyscy, że nie świętość i niewinność pociąga Mnie. Gorzkie łzy Magdaleny zdobyły Mnie, a jej wielka wiara nie dały jej ani na chwilę spoczynku. Kto Mnie szukał po Zmartwychwstaniu? Przecież nie Apostołowie. A Magdalena nie spała i szukała swego Mistrza.

Otrzymawszy Moje przebaczenie, Magdalena żyła tylko dla Mnie, nikt jej w tym nie dorównał. Poszła za Mną na Kalwarię, okazywała Mi wszelkie możliwe starania. Każda chwila spędzona w grobie rozrywała jej serce i poszła stamtąd jedynie, by towarzyszyć Maryi. Nie chciała jednak snu i ciemna noc widziała ją biegnącą do grobu, a Ja czekałem tam na nią, by ją wynagrodzić. Prawdziwa miłość nie zna rozłąki, zaledwie znosi to, co obowiązuje.

Serce Moich kapłanów powinno kochać Mnie podobnie. O wszystkim powinni zapomnieć, byleby Mnie posiąść. Cierpienia, łzy i udręka serca są wielkimi darami, bo mogą pozyskać Boga. Niech obiecają każdej chwili, że chcą być Moimi, że wszystko inne jest im obojętne, że pragną kochać Mnie miłością pokorną Magdaleny.

Kwiecień 1969

Jakże pragnę być przyczyną każdego cierpienia fizycznego, czy moralnego i ukrytego, uważanego więcej niż perła drogocenna, bo połączona z Moimi cierpieniami ma wartość nieskończoną. Cudowną dźwignią do Mego Serca nie są cnoty, zasługi, udane prace apostolskie i uznanie bliźniego, o nie! Wszystko to jest na ogólnej drodze. Mój dom wieczny jest tylko dla serc głęboko pokornych i oczyszczonych ciągłą skruchą za nieuniknione uchybienia, złożoną Mi z dziecięcą ufnością, które nigdy nie śmieją sądzić i gardzić swym bliźnim. Dla tamtych są przedpokoje czyśćca. Na rachunku sumienia żądam dobroci, umiejącej zachować milczenie, znosić i odpowiadać wszystkim, i zawsze w pokorze.

Oby mogli Mnie zrozumieć wszyscy Moi kapłani!

Ja chcę oczyścić każdą ich myśl, ruch i słowo, by we wszystkim ulegli Mnie, odbijając jak w lustrze. Nie znoszę myśli zwróconej do innych. Cóż znaczy ich ja? Wysiłek podobania się coraz bardziej, niech będzie tylko dla Mnie. Nawet sposób pracowania, chodzenia, odpoczywania, niech będzie zawsze delikatny, bo Ja nie oddalam się ani na chwilę. Nie chcę by usta Moje zraniły kiedy bliźniego, choćby była racja. Nawet co do pracy nie wygłaszać sądów ujemnych. Powinniśmy wierzyć, że chcą dobrze pracę wykonać i to może z wielkim wysiłkiem. Przecież nie każdy ma jednakowe zdolności... Nawet jedno słowo pogardy rani Moje Serce.

W sytuacji wątpliwej najlepiej jest zamilczeć. Jakże umacnia słowo zachęty dane osobom mniej zdolnym.

Gdyby wszystko załatwiało się spokojnie, Raj byłby już tu na ziemi. Trzeba do tego, by w życiu umiało się więcej milczeć i pokrywać wszystko uśmiechem. Wcale nie potrzeba, by inni wiedzieli, jakie to było ciężkie! Świat rozdarty namiętnościami i nienawiścią chce widzieć Mnie dobrego, który kocha i daje.

Życie obecne jest przeżywaniem Mojej Męki, fizycznej lub moralnej. Jest to boleść, która niszczy biedne ciało. Jest to męka pracy przyjętej z miłością, choć natura ją odrzuca. Jest to m ę k a niezrozumienia od innych i sądzenie mylne. M ę k a jest dla biednej natury ludzkiej, gdy mimo dobrej woli nie zawsze kieruje się cała do Boga. Jest m ę k ą dręczącą, gdy nie może zerwać wszystkich więzów i zatopić się we Mnie. Ja, jako Bóg, pojmuję to. Nieuniknione odchylenia nie sprawiają Mi bólu. Pomagają one do zrozumienia, że zawsze trzeba uciekać się do Mnie. Trzeba się też uciekać do Matki Najświętszej błagać Ją usilnie:

Matko Moja, przygotuj Mnie, oczyść Mnie i zbliż do Jezusa!

Maj 1969

Dałem ci poznać tyle rzeczy, ale nie dla ciebie samej. Jakaż zła moc będzie mogła teraz oddalić kapłanów od Mego Serca?

Coraz bardziej żądam, by wyniszczali się dla Mnie, wtedy każde cierpienie byłoby pogodne. Ileż to dusz byłoby wtedy zbawionych! Co szkodzi, że nie wszyscy by to zrozumieli. Wystarczy, że Ja SAM znam wartość tego oraz dusze pokorne i proste. P O K O R A - chciałbym wypisać ją na niebie zgłoskami słońca: tylko pokora może przełamać Moje tajemnice. Czy może być na niebie, na ziemi lub wśród stworzeń jaka przeszkoda zdolna oderwać ode Mnie?

Ta pewność powinna być zawsze waszą ufnością.

Wszystko, co trafia się wokół jest dymem przejściowym, może być nawet nienawiścią piekła i wszystkich stworzeń.

Niech żyją dla Mnie i tylko dla Mnie.

Proszę, by się zdali zupełnie, zaufali Mnie! Zaufanie we Mnie uczyni ich wszechmocnymi! niech wierzą Mi w przeciwnościach, bo jestem ich obroną. Niech idą za Mną, naśladując Mnie a wtedy ich przykład będzie pomocą dla tylu dusz. Znam ich siły, lecz niech ukrywają wszelki żal lub niepokój w Moim Sercu, przyjmując wszystko, byleby trwała nadal pogoda i spokój. A teraz zapamiętajcie: by mieć pomoc, zrozumienie, zaufanie - trzeba samemu dać to bliźniemu. Tylko dając, choćby ze skaleczeniem, można być przykładem dla innych.

Pomoc macierzyńska Matki Miłosierdzia niech im pomoże zaczynać zawsze od nowa. Droga jest krótka.

Wieczność będzie za krótka do podziękowania, że prowadziłem ich na drogę wiodącą do Mego Serca. Jako Baranek Boży nie otworzyłem ust Moich żeby się poskarżyć! Kto zrozumie wartość milczenia w bólu i obrazach... Wartości tej nie obejmą oczy ludzkie, a Ja, Dobroć Nieskończona, uświęcam to cierpienie ukryte wszelkiego rodzaju: boleści, wykończenie ciała, gorycze duszy...

Są to przepaści niezbadane, nawet dla umysłów wyższych, teologów, uczonych, ekspertów, aby się wypełniły słowa Ewangelii... ukryłeś to przed wielkimi, a objawiłeś maluczkim... Im bardziej świat pogrąża się w materializmie zaprzeczając Mi istnienia i zdradzając, tym bardziej oddaję się tym niewielu, którzy wierzą we Mnie. Duch Mój ciągle odrzucany od najbliższych - kardynałów, biskupów, kapłanów i zakonników - Ja chcę być z wiarą przyjęty i naśladowany.

Pycha piekielna zaślepia

Posłużę się tymi nielicznymi, by nawrócić Mój Kościół, zaciemniony duchem piekielnej

pychy.

Pycha zaślepia umysł, który już Mnie nie uznaje twierdząc:

Bóg nie istnieje!

W tylu sercach konsekrowanych, przez wzgląd na innych, lub w wyniku dobrowolnej wątpliwości, tak się powtarza:

Bóg nie istnieje!

A biedne dusze zwykłych wiernych przyjmują to, gubiąc się.

Czerwiec 1969 - Śmierć ziarna pszenicznego

Żądam wysiłku, by się otoczyli skupieniem. Nie jest to zawsze łatwe. Jedyną tajemnicą jest umrzeć dla siebie, zapomnieć o sobie, zgodzić się by nikt o nas nie myślał, ani się nami zajmował.

To jest konieczny warunek, bym Ja Sam był ich Wszystkim. Pragnę bardzo, by każda myśl, czyn i intencja były tylko dla Mnie. Nie zniosę w nich ani jednej myśli ziemskiej. Żądam zdania się na Mnie, ich Ojca i Wszystko. Niech zaufają wiarą heroiczną w każdym doświadczeniu i czują zawsze Moją rękę ojcowską na swej głowie.

“J A J E S T E M” powtórzyłem żołnierzom, którzy przyszli po Mnie do Getsemani, a oni upadli na ziemię. “Ja Jestem” powtarzam wątpiącym w Moje zbliżenie się miłosierne. Aby triumf był zupełny, trzeba by cała Moja Męka odnowiła się. “Ukrzyżuj! - Niech żyje Barabasz!” Zaparcie się Mnie było strasznym cierpieniem, które przyprawiło Mnie o śmierć przed śmiercią na Krzyżu.

Niepojęte cierpienia! Moi najwierniejsi słudzy - święci - znali trochę takie przeżycia. Mieli oni wygnanie, więzienie, prześladowanie... Teraz jest pora milczenia i ufności...

Zapomnienie i lekceważenie przez ludzi jest tajemną dźwignią, która prowadzi do wiecznego zjednoczenia ze Mną. Ja zawsze otaczam ich Moim wieczystym milczeniem, ukrywając ich przed spojrzeniami zbyt ludzkimi.

1 lipca 1969 - Przenajdroższej Krwi

To wielkie święto mało jest cenione nawet przez kapłanów.

Oddałem całą Moją Krew z największą miłością. Czekałem i czekam, by jaka dusza odpowiedziała: dar za dar! Oddałem Moją Krew z miłości najwyższej. Tę wielką tajemnicę rozumieją tylko święci: miłość silna daje wszystko. Oddaję wszystko ciesząc się z tego. Tylko tą drogą Moi konsekrowani znajdą Moje miłosierne ręce zawsze gotowe do przyjęcia ich.

Milczeć, ustępować i ujarzmiać żywą naturę, bym Ja mógł w nich zwyciężyć. Sąd ludzki nie ma wartości dla Mnie. Niech odnowią swe oddanie z całą pogodą, nie myśląc o sobie przygotują ze Mną drogę zbawienia dla tylu dusz.

Niech ukrywają się coraz bardziej, przyjmując wymówki i upokorzenia, nie pytając o ich powód. By Mój triumf był zupełny, powinni trzymać się tylko Mojej drogi zaznaczonej Krwią Najświętszą. Niech ich odpowiedzią wszystkim na wszystko będzie dobroć.

Chciałbym powtórzyć wszystkim ludziom żyjącym, że jestem Bogiem Miłości, który kocha zawsze, a obrażony - przebacza.

Jakże Mnie wzmacnia duch ofiarny, nie zajęty sądami ludzkimi.

Gdy walcząc usilnie, stara się służyć Mi w prostocie, Ja zstępuję i jeszcze raz przemieniam go we Mnie. Tylko w Niebie można zrozumieć te cudowne dotknięcia łaski!

III. P O D S T A W Y Ż Y C I A Z A K O N N E G O: D O B R O Ć - P O K O R A - M O D L I T W A

Sierpień 1969

Rozkoszą Moją są serca zapomniane, otoczone wzgardą i upokorzeniem. Zachowanie milczenia od iluż niebezpieczeństw ochrania duszę! Widziano Mnie upokorzonego, wyśmianego, ale milczącego - choć byłem Bogiem!

Chwała wieczna duszy zależeć będzie od jej cierpienia z wiarą i miłością. Ci, którzy byli na ziemi kochani, rozumiani i wspomagani (przez świat), nie znajdą miejsca w Niebie obok Męża Boleści. Ale ta Moja nauka nie jest rozumiana od dusz konsekrowanych. Ileż to życia upływa bezużytecznie, choć jest związane ślubami. Większa część zgromadzeń zakonnych wypaczyła swoje zadanie, szukając powodzenia i dobra dla siebie. A przecież prawdziwe powodzenie polega na przeszkodach, trudnościach, chorobach i ubóstwie - prawdziwym duchowym ubóstwie.

Dobre serce u przełożonej jest największym darem dla zgromadzenia. Widzi wtedy wszystko Moim okiem Ojca: nic nie uważa za tragiczne i nie do naprawy, lecz wszystkich kocha, przebacza i pomaga im.

Nie odpowiadają już swemu celowi te domy zakonne, w których przełożona tworzy sobie piedestał chwały i trybunał sędziego.

Pokorny przełożony jest zawsze gotowy wspomagać, tłumaczyć, przebaczać i współczuć nawet winowajcy. Naukę tę chciałbym wydrukować w sercach rządzących Kościołem i klasztorami. Któż bardziej od Boga zna nędzę moralną swych stworzeń? Wierzy się duszom wielkim, anielskim, a gorszy się i oddala dusze pełne wad.

Jakiż straszny zawód spotka przy końcu rachunku tych przełożonych! Kto zaś stanie się Moim Obrazem szczerego współczucia, nie będzie sam również sądzony.

Moje prawo dobroci nie jest rozumiane. Dobrzy, współczujący, szerzący pokój nie zaznają sądu surowego.

Jeśli ta Moja nauka nie wejdzie do serc zwłaszcza przełożonych, zgromadzenie zniknie na ziemi.

Pamiętajcie, nie inne winy spowodują tę karę, lecz surowe rządy i serca oraz sądy bezlitosne.

Trzeba kochać, współczuć, wysłuchiwać, dawać. Nie oddalać nikogo. Na sądzie ostatecznym powstaną ci odrzuceni, by sądzić tych, którzy narazili ich na rozpacz, nie umiejąc im współczuć i przebaczać.

Pragnę gorąco wnieść nowe tchnienie do życia zakonnego: będzie to zwiększenie wiary. Sądzi się, że ma się wiarę, a prawdziwie nie wierzy się we Mnie. Największym dowodem tej wiary będzie milczenie w cierpieniu, zwłaszcza spowodowanym przez inne osoby.

Wierzyć, że Bóg wie o wszystkim i trwać w pokoju. Jakimże uczuciem jest dla Boga, gdy zstępuje do grobu dusza pod ciężarem bolesnej obmowy i milczy! Milczy, bo Bóg wie wszystko!

Wiary! Wiary! Ta Moja droga nie jest zrozumiana, lecz unikana ze strachem. Dlatego społeczeństwo jest nędzne, bo pozbawione światła Moich świętych. Ale czy są znani ci święci? Są oni ukryci, pozbawieni pociągu zewnętrznego, przygotowani przez Moje Serce, nie zawsze tacy, jakbym chciał. Lecz ich małość pociąga Mnie. Chcę być przez nich zrozumianym i pociągać inne dusze ich milczeniem.

P O K O R A Maryi! Chcę powtórzyć to wszystkim konsekrowanym, zagubionym w mroku pychy: Była tą Wielką, ale kto Ją wtedy znał? Niosła swego Stwórcę, a nie chcieli Go przyjąć. Jakże wtedy cierpiała! Przyczyną takiego błądzenia w Moim Kościele są też i inne namiętności, ale pycha poznania nawet prawd tajemnych, chce odkryć bodaj ich strzępy i stwarza podziały niepokojące. Tylko pokora Maryi Mnie pociągnęła do dokonania największego dzieła miłości: Odkupienia! były prawdziwe cuda, wymykające się wszelkiej ludzkiej kontroli!

Obecnie przywiązują za wiele wartości do studium i do odnowy. Serce prawdziwie pokorne, pozbawione wszelkiej nauki ludzkiej, mogłoby rządzić nie jednym ale stu zgromadzeniami. Nie trzeba oczekiwać wielkich działaczy dobra i nauki, by zaprowadzić dobre nowe życie na świecie.

Dokonać tego może tylko pokora i dobroć. Był czas, że pogoda i radość były widoczne na twarzach dusz Bogu poświęconych. Specjalnie młodzi się tym odznaczali. Teraz najlżejsza przeciwność zasmuca ich. Dlaczego? Żyje się teraz daleko ode Mnie, choć się jest w Moim domu. Dotąd cierpienie radowało na myśl utworzenia jednej Ofiary ze Mną. Teraz szuka się szczęścia wśród stworzeń. Cóż za złudzenie! Stworzenia! Są one przeszkodą i zgubą dla tylu dusz! Ja Sam daję je jako pomoc, ale ich użytek?... Dla tych, którzy naprawdę Mnie szukają i chcą iść za Mną, droga powinna być wolna, ogołocona i samotna. Lecz Moje nauki o samotni Tabernakulum nie są zrozumiałe i dlatego stworzenia są zbyt potrzebne. Tymczasem ludzie powinni być kochani, wspomagani i obsłużeni, a potem zostawieni. Moją wielkość pozna się tylko w zupełnej samotni serca. Tłumaczy to pragnienie świętych być wzgardzonymi! Wzgardzonymi - dlaczego? By oddalić się od stworzeń i być uważanym za nic. Taką jest prawdziwa nauka świętości.

Ach te wykręty uczucia i pychy ludzkiej, by dojść do uznania i zaufania przełożonych! Kto wie, ile dusz zakonnych jęczy w otchłaniach piekielnych za to, że służyły przełożonym bardziej, niż Bogu - Stwórcy!

Jakież niebezpieczeństwo kryje się w zbytnim przywiązaniu do przełożonych! Dusza jest wtedy związana i nie szuka prawdziwego dobra bliźniego i chwały swego Boga. Powinno być jednym wysiłkiem u dusz zakonnych, by żyły wewnętrznie same, niezależne, pod Moim wejrzeniem.

Serce Moje nie pragnie tyle tego odnowienia zewnętrznego, a świat zagubiony patrzy na dusze zakonne, jak na swe kotwice zbawienia. Cóż to za straszna pomyłka, dostosować swój sposób życia do życia tych dusz, by je pociągnąć! Tymczasem chrześcijanie oczekują świetlistych przykładów życia ubogiego i pokornego, prawdziwych dusz zakonnych. Po cóż szukać innych przyczyn, by wytłumaczyć trudny obecny stan Kościoła? Mój chwalebny zastęp dusz konsekrowanych, który bronił Kościoła we dnie i w nocy, teraz porzuca swą zakonną odzież i broń, i rozprasza się wśród ludzi tego świata.

Sytuacja trudna z powodu błędnego ekumenizmu

Lekkomyślność dowództwa wojska może przynieść wielkie szkody.

Kardynałowie i biskupi znużyli się ołtarzem i dlatego wojsko rozprasza się. Granice są niestrzeżone, droga dla nieprzyjaciela otwarta, nawet gdy nazywa się on: “BRACIA ODŁĄCZENI”

Zjednoczenie było pragnieniem Mego Serca, ale nie połączenie z nauką życia pogańskiego.

Oczekuję od nowych bohaterów dobroci i pokory, by dali początek nowemu życiu świętości w Moim Kościele. Moje nieskończone Miłosierdzie nadal przebacza i znosi, bo Niepokalane Serce Matki błaga i wyprasza zbawienie. Maryja jest zbawieniem Kościoła i ucieczką w każdym nieszczęściu.

Jest zawsze obecna przy swoich synach, Jej dziewicza stopa zderzyła się z jakimś synem nieszczęsnym z przeszłości, a teraz chciałoby się przyjąć jego opłakane nauki.

Największą modlitwą jest Różaniec. Tylko ta modlitwa może zbawić największych grzeszników i oddalać od świata wszelką karę.

Tajemnice Różańca łączą nędzę biednego człowieka ze Wszechmocą Stwórcy.

Różaniec jest najdroższą modlitwą duszy zakonnej. Ofiarowany z miłością rozproszy wszelkie wątpliwości i smutki, a napełni pokojem.

W ciemnej grocie betlejemskiej Maryja dała Mnie ludzkości strapionej, by ją ratować. Teraz przy Tabernakulum towarzyszy znowu wierzącym i mówi: “Jest tu i woła was!” Powtarza to wszystkim, lecz zwłaszcza tym, którzy mieszkają ze Mną pod jednym dachem. Po cóż więc prosić i oczekiwać od innych pomocy? Żeby zrozumiano, co daje zbliżenie się do ołtarza, ileż by prawdziwej świętości wzbogaciło ziemię, a potem niebo! A przyjmując Mnie w Komunii świętej proście Mnie o pokorę i dobroć z całą pewnością wysłuchania.

O, jakże wzbogaca duszę racjonowanie milczenia, gdy się jest niesłusznie oskarżonym! Zbliżyć się do najpokorniejszej Dziewicy i iść za Nią. Kto to potrafi? Tego nawet nie mógł w całej pełni sprawiedliwy święty Józef. Ja Sam w Maryi adorowałem i błagałem Ojca, bo była Ona Moją świątynią i Moim Najświętszym Ołtarzem, choć takim ukrytym.

Pragnę gorąco, by tajemnice Mego Dziecięctwa i życia ziemskiego były więcej znane i rozważane. Na waszych oczach byłem jako słabe Dziecię, Chłopię, Młodzieniec i Mąż. Lecz Bóstwo Najświętsze było również ze Mną od pierwszej chwili Mego Poczęcia. Odmowy przytułku Mojej Matce były tak bolesne, jak zniewagi Męki. A ponieważ przyszedłem na świat, by go odkupić i zbawić, każda chwila była męczeństwem.

Ta ziemia pełna win, była skąpana we łzach Boga - Dziecięcia. Nie płakałem z potrzeby małych, ale nad grzechem i utratą dusz.

Małe rączki Dzieciny wyciągały się często do Matki, szukając Jej pieszczoty. Maryja nie mogła wiedzieć o tym, bo musiałem sam znosić męczeństwo.

Obyś mogła wołać do wszystkich, ile kosztowała twego Zbawiciela jedna dusza!

Nawet nie znałem wzmacniającego spoczynku dzieci, bo bezpośrednie zjednoczenie z Ojcem zdawało się wciąż wyniszczać człowieczeństwo.

A więc w każdej chwili Mego życia adorowałem, kochałem, ofiarowałem się i wynagradzałem.

Ci, którzy choć studiując o Zbawicielu, jednak są dalecy ode Mnie przez pychę, nie mogą pojąć Mej nieskończonej ofiary. Tylko pokora może otrzymać mądrość Ducha Świętego.

Chciałbym, by tajemnice Mego Dziecięctwa były więcej rozważane, zwłaszcza przez dusze zakonne. Mniej by się bano cierpienia, bo jest ono potrzebne do odkupienia.

Nie zrozumiały Mnie te dusze zakonne, które gorszyły się z trudności mówiąc: “Ależ to życie jest takie trudne!” A przecież powinno ono być prawdziwą kopią Mego życia Zbawiciela.

Dlaczego nie rozumiecie, że utrapienia są jeszcze bardziej potrzebne, niż powietrze dla ciała?

Dlaczego nazywacie piekłem różnorodność zapatrywań i charakterów, co powoduje niedobrowolne starcia w życiu?

Czyżby i chorych bano się, jak potępionych?

Ileż to więcej wymaga zrozumienia dolegliwość, właściwa naturze ludzkiej, niż cierpienia ciała!

Pogodne współczucie, zwłaszcza ze strony rządzących, zapewnia istnienie zgromadzenia, nie wielkość jego dzieł, powodzenie studiów, ani liczba członków. To wszystko jest często tylko ruiną.

Coraz mocniej nawołuję, choć Mnie nie rozumiecie: “Wróćcie do Mnie!”...

Rozrywki obecnego społeczeństwa pociągnęły tyle dusz zakonnych. Wszystko ma wartość i powinno być dokonane starannie, ale Mnie to się szuka na końcu i ze zmęczeniem. Tyle obojętności, smutku i zmęczenia towarzyszy życiu tylu konsekrowanych. Dlaczego?

Bo są zbyt dalecy ode Mnie!

Ale dlaczego jest takie trudne zjednoczenie ze Zbawicielem waszym? Trzeba wierzyć Mojej nieskończonej Dobroci, która wszystkich kocha i przebacza!

Odnawiajcie z żywą wiarą poświęcenie się, zwłaszcza podczas Mszy świętej!

Niech Ołtarz będzie waszą upragnioną ucieczką w każdej chwili. W milczącym ukryciu kochajcie i adorujcie z Maryją!

Służcie pokornie z heroiczną miłością waszej Matki!

IV. ORĘDZIA

Madonna poleca: Wróćcie do Pana drogą pokory!

Każdy z nas zrobił bożka z siebie samego. W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy wszyscy opanowani pychą. Brak wiary jest następstwem pychy, a także brak pokoju.

Madonna mówi zwłaszcza o Kościele i o zgromadzeniach. Mówi wyraźnie, że nie żyjemy naszym oddaniem się Bogu. Wracamy na świat naszym duchem pychy i ludzie nie widzą już w nas naśladowców Jezusa, nie lubią nas, ani szanują. Nie starając się wszelkim wysiłkiem powrócić do warunków naszej nicości, który nam pozwoli być braćmi wśród braci, będziemy zmuszeni wrócić pod karzącą rękę Boga. Jakże będzie smutny ten koniec, jeśli zawczasu temu nie zapobiegniemy.

Madonna chciałaby, byśmy doszli do tego by służyć jeden drugiemu. Nie przestaje mówić przy spotkaniu: “Gdybyście mogli zrozumieć wartość tego napomnienia macierzyńskiego!”

Pragnęła, by zwłaszcza kapłani i dusze zakonne uniżali sami siebie.

Mówiła:

“Niech przychodzą do Mnie, a ja im dam lekcje pokory. Dam im Ja sama. Obiecuję im zawsze swoją pomoc i łaski - nawet materialne...”

W swoich poleceniach powtarzała, że pragnie być nazywana Matką. Mówiła, że nie mamy dokładnego wyobrażenia o Niej. Uważamy Ją tylko za Królową Nieba, podczas gdy Ona jest tak blisko nas. Zna wszelkie utrapienia ludzkości i ukazuje się nawet w sposób niezwykły. Nie powinniśmy dziwić się, bo czas jest krótki i nie należy tracić ani chwili.

Wysiłek, by żyć święcie powinien być ciągły, bo nie wiemy co nas czeka. A jesteśmy tak obojętni i to jest przerażające.

Celem głównym nawiedzeń Maryi jest oświecić nas o stanie kościoła. Obecne zamieszania są na skutek pychy tych, którzy są wysoko - nie tyczy to Ojca Świętego, którego pokora jest wielka - ale jego otoczenia (późne lata sześćdziesiąte). Brakuje u nas wiary, bo pycha wyjałowiła nasze serca. Pan nie jest już centrum i celem naszego życia, wszyscy uważają się za uprawnionych do dyskusji o rzeczach najświętszych. Kapłani zależni od nich są przerażeni, a przyczyną tego - trzeba to powtórzyć raz jeszcze - jest to, że ci, którzy są wyżej, sądzą, że wystarczą sami sobie. Z tej pychy pochodzą zazdrości, nieufności, podziały i odosobnienia.

Mówiąc o zgromadzeniach rzekła:

“Powołując się na Sobór opuszczono wąską ścieżynę, tak poleconą przez Pana”.

Nie jesteśmy już czuli na potrzeby dusz. Mówiła z boleścią, że jesteśmy obojętni i powierzchowni. Gdy pycha owładnie nami, nie czujemy już potrzeby skupienia, ani zależności od Pana na każdym kroku. Poleca usilnie, by nie dbać o uczucie i szacunek stworzeń.

Powtarzaj w sercu, że się poświęcasz cała Maryi. Nie opuszczaj najmniejszej okazji do cierpienia i upokorzenia.

Do odpowiedzialnych za dusze

Mamy mylne pojęcie co do klasztoru. Klasztor jest nie tylko miejscem dusz wybranych... Jest to tajemnica miłosierdzia. Klasztory są przytułkiem, do którego Pan powołuje r ó w n i e ż pewne dusze, by się zbawiły. W tym jest tajemnica Boża. Nie miałyby siły założyć rodziny i byłyby narażone na zgubę. Oto dlaczego istnieje to miłosierdzie. Są chwałą Bożą nie te zgromadzenia, które zasłynęły różnymi dziełami, ale te, które są otwarte dla bardziej nieudanych i dla tych, które nie mają miejsca w świecie. Wtedy stają się ich zbawieniem. Inne dzieła miłosierdzia mogą spełniać również świeccy. Dzieł zaś zbawienia niepewnych osób nikt inny spełnić nie może.

Tych osób o których się mówi, że są “do niczego”, nie można uważać za niezdolne do doskonałości. U nich świętość jest już zdobyta w tej odrobinie, którą mogą dać!

Jakże się mylimy w naszych sądach! Jesteśmy jak faryzeusze, bo za jedno słowo niestosowne bierzemy się ze zgorszeniem za głowę...

Będziemy z tego sami sądzeni.

Jeśli dowiemy się o czyjejś niestosowności, nie otwierajmy zaraz drzwi by ją wydalić. Pan żąda tylko aktu skruchy. Dawne sądy są tylko owocem wiekowej pychy, która zakrywała oblicze Pana, Ojca miłosierdzia.

Kiedy Pan przegląda liczne klasztory, mówi że nie są one Jego mieszkaniem. Oddala się więc od nich, a one wcale tego nie spostrzegają. Oddaliła Go ta twardość serc względem żyjących obok. Powiedział nawet, że drobiazgowa wierność Regułom i uwielbianie przełożonych czynią ich podobnymi do tych, którzy go otaczali i poili goryczą w ciągu Jego życia publicznego. Wymawiali, że uzdrawiał w szabat. Takie postępowanie jest obrazem wszystkich tych osób wobec nędz moralnych i potrzeb własnych braci i sióstr. Pan chce, by to przekonanie przeniknęło zwłaszcza rządzących. Nie chce, by w wyborze p r z e ł o ż o n y c h patrzyło się na dary zewnętrzne, ale na serce, na to czy umieją kochać, współczuć i przebaczać. Inaczej nie zasługujemy na Jego łaski... a sądzimy, że je mamy!

Klasztory powinny być miejscami miłosierdzia i zbawienia. Gdybyż mogły się przejąć tymi naukami!

Pan mówi: “Ci którzy stoją na czele powinni zasłużyć na nazwę: Ojca i Matki”. Tego uczy Ewangelia. My zaś wyobrażamy sobie, że doskonałość życia zakonnego polega na wysiłku pozostania prawie niepokalanymi - wyższymi od innych. Nie będą oni w piekle, ale mogą tam być ci, którzy nie mają miłosierdzia dla innych. Któż może powiedzieć, że zna duszę, a tym bardziej sądzić ją?

Pan mówi: Ja zadowalam się tym, co każdy może Mi dać.

Sądzenie bliźniego

Każda istota wyrasta jak trawa, z kamienia, z ziemi dobrej lub błota. Nie można żądać, żeby z błota lub kamienia wyrosła trawa taka, jak z ziemi dobrej. Pan da nam łaskę zrozumieć to. Tylko w tych warunkach możemy nie bać się śmierci. Inaczej mamy powód do obawy, że najwyższe spotkanie nie będzie dobre, choćbyśmy z obserwacji Reguły i Ślubów byli bez zarzutu. Tylko dobroć, zakrywająca wszystko, pozwoli nam pójść pewnie na spotkanie z Bogiem.

Oto jest wzór tego, kto ma rządzić:

- Tym wzorem jestem Ja Sam. Miałem wyczucie nawet dla Judasza, znając jego nędzę i przewidując smutny koniec jego. To też bardziej wadliwi i nędzni będą bardziej kochani i otoczeni opieką od innych.

Przełożony nie powinien zważać na zmęczenie, na urazy osobiste, a nawet osobiste potrzeby, by pomagać innym. Jego wielkim obowiązkiem jest, o ile mu na to pozwolą siły, wysłuchiwać każdego pragnienia, nawet ostatniego z poddanych.

Nie chcę, by przełożony zasługiwał na szemranie i oskarżenia swoich podwładnych. Wina ta staje się rzeczą zwykłą z powodu licznych cierpień.

Nie trzeba oddalać ze zbytnią łatwością i lekkomyślnością podwładnego od jego zwykłej pracy, bo Ja mam swoje zamiary miłosierne co do każdej duszy. Przełożony zda ścisły rachunek, jeśli temu przeszkodzi, sprzeciwiając się Mojej Woli.

W każdej porze dnia - a nawet i w nocy - przełożony powinien być gotowy do przyjęcia, by wyjaśnić, pomóc i ułatwić każdą sprawę.

Przełożony nie powinien nigdy robić wymówki. Wymówki są mu niepotrzebne, jeśli żyje według Moich zasad miłosierdzia i dobroci.

Niech będzie bliskim swoich synów nawet pismem i odpowie zawsze na list. Niech będzie hojnym nawet w jakimś małym prezencie, który będzie tym milszy, im bardziej jest związany z jakimś wyrzeczeniem.

Orędzie do kapłanów

Pan, w swym nieskończonym miłosierdziu, od jakiegoś czasu raczy żądać z naleganiem, by pewna liczba kapłanów starała się być wierna świętości życia.

Gdyby przykład Mego sługi, Proboszcza z Ars, był naśladowany, zbawiłby on cały swój naród. Żądam tego od tych kapłanów, którzy Mnie rozumieją.

Chciałbym widzieć spędzone pokorne życie u stóp Tabernakulum.

Aktualne zabłąkanie oddala ode Mnie zbyt wielu kapłanów.

Sądzą oni, że pomogą braciom przeżywając swe życie. Ale tylko zjednoczenie ze Mną sprawi, że Odkupienie trwać będzie dalej.

Chcę być ich Wszystkim, a wtedy z tą “małą liczbą” odnowię biedną ludzkość, która na próżno szuka u kapłanów pomocy. Wierni swej konsekracji, pod opieką Madonny - wzywanej wytrwale - staną się oni zarodkami odnowy Mego Kościoła.

Mój lud powinien znajdować kapłanów nie na placach i zebraniach świeckich - nie tam ich chcę mieć - ale w kościołach. Tam kapłan powinien mówić zawsze o Mnie i u Mnie szukać pomocy. Nawet gdyby mój kapłan był tylko sam, by pójść za tym wezwaniem, niech się nie zatrzymuje.

Wkrótce inni pójdą za jego przykładem.

Oby mogli pojąć Moi kapłani jaką miłością ich otaczam!

Oczekuję ich bezwarunkowego oddania się!

Orędzie dla klasztorów

W swym nieskończonym miłosierdziu, z naleganiem właściwym Bogu, Pan raczy żądać, by każda dusza zakonna powróciła do pokornego i ukrytego życia, choćby była zmuszona żyć w otoczeniu innych.

Lecz kiedy mówi o swoich umiłowanych, wezwanych do życia jedynie dla Pana, Jego wymogi stają się większe. Nasze społeczeństwo zbyt obdarowane Opatrznością uważa, że cały swój dobrobyt zawdzięcza sobie, a w ten sposób porzuca swego Boga. Często Pan mówi w taki sposób:

“Tak jak niegdyś na drogach Judei byłem odsunięty, bo nie było miejsca w zajazdach, ani w ich sercach, tak teraz jestem zostawiony na stronie i nie dbają o Mnie, począwszy od tych, którzy zajmują stanowiska wysokie w godności i autorytecie, aż do ostatniego robotnika. Nawet konsekrowani wątpią o Mym istnieniu, a wielu myśli o Mnie niewyraźnie wraz z wszelkim prawem do badania, pytania i zaprzeczania.

Najświętsze tajemnice - podstawy Mego Kościoła - moc tylu świętych, którzy przez długie wieki mieli je za źródła świętości, teraz są rozbierane przez ukrytą pychę.

Po co wierzyć Mi i myśleć jak o Kimś dalekim - Bogu Stwórcy - którego nieskończona wielkość stwórcza wszechświata była potem zostawiona samej sobie, a synowie Moi byli zaślepieni pychą, która wszystko usprawiedliwia.

Z miłością wielką Ojca i Zbawiciela proszę Moich umiłowanych, by Mi więcej wierzyli i kochali, ofiarując Mi każdą chwilę swoją z zupełnym oddaniem i wyniszczeniem się nawet wobec przełożonych i sióstr. Chcę być kochany z wiarą, bez przywiązania do przełożonych i sióstr. Wielką chwałę odda Mi dusza szukająca Mego spojrzenia i z całym wysiłkiem tworząca dokoła pustynię, oddająca się wszelkim potrzebom sióstr, lecz zostająca Moją zupełną własnością.

Będą szczęśliwe te dusze, u których nigdy uczucia ziemskie - nawet najsłuszniejsze nie dotkną ich serca. Teraz jest pora życia wiarą całkowicie, by wynagrodzić straszną niewiarę ludzką.

Nauka o cierpieniu

Moje nieskończone Miłosierdzie przez całe wieki wybierało sobie narzędzia ubogie i wzgardzone, by przywołać, a często przyzywać synów zabłąkanych, jakich Ojciec szuka i kocha, jak tylko Bóg to potrafi.

Tak jak pewnego dnia ze strony największego z aniołów podniósł się okrzyk piekielny: Nie chcemy Ci służyć! - tak teraz większość stworzeń w swych sercach, myślach i czynach powtarza: Nie chcemy Ci służyć!

Nędza duchowa, oddalenie od Mego prawa i wzgarda Mojej Woli jest straszna! Jak może syn, który wyszedł z Mego Serca przez Akt stwórczy, a jeszcze bardziej przez Odkupienie, znaleźć pokój zapierając się Mnie?

To Moje wezwanie powrotu do Ojca mało dusz rozpoznaje. Pycha zaciemnia to wezwanie zbawienia i pozostawia w nędzy moralnej nieskończoną ilość dusz. Jaki ciężki rachunek sumienia będą musieli zdać ci, którzy upierali się, by nie widzieć i nie słyszeć tego, co pragnę uczynić dla ich zbawienia.

N A J Ś W I Ę T S Z A E U C H A R Y S T I A

Ta wielka Ofiara jest odprawiana pośpiesznie, bo inne zadania czekają

na kapłana. A czyż Msza Św. nie jest ciągłym zbawieniem tego biednego

świata?

Lud coraz bardziej zagubiony, nie widzi swego Pasterza przy ołtarzu, bardziej

mu odpowiada widok księdza na modlitwie. Im bardziej wzywam do Moich

stóp, tym więcej Kościół dyskutuje i walczy.

Dlaczego teraz Mnie się tam nie znajduje? Przecież tu jestem z wami aż

do skończenia wieków!

Dla tego, który Mnie kocha, nie byłby możliwy spoczynek nocny, bez

przyjścia choć na kilka chwil do Ołtarza.

Przyjście na dobranoc! Powinno tak być zawsze, ale często boi się szyderczego

spojrzenia bliźniego i Ja, wasz Bóg, od którego zależy życie i zbawienie, jestem

zapomniany!

Ale czekam! Czekam, że Mnie przyjmiecie z wiarą i ufnością, zwłaszcza

w imieniu grzeszników.

Uciekajcie się do Matki waszej, wzywając Ją, a Ona was przyprowadzi

niechybnie do stóp Syna Swego, do Jezusa wołającego zawsze:

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, a Ja was ochłodzę!...

* * * * * *

Życie jest krótkie, a dni człowieka są jak kwiat polny...

Trzeba ratować wiarę!

Ja nie pobłogosławię nigdy takiego apostolstwa beze Mnie, lecz natchnę co mają czynić.

Nie pomoże do zbawienia dusz ta mnogość zewnętrznych dzieł, te podróże i konferencje. Niech nie tracą jednak odwagi, jeśli ich kościoły są puste. Niech żyją sami blisko Mnie, a będę z nimi i nadejdzie chwila, że kościoły będą przepełnione.

13.X.1963

Spełniaj swój obowiązek jak możesz najlepiej, ale sercem i myślą bądź zawsze przy Mnie. Wtedy Moja pomoc i wszechmoc będzie z tobą. Łącz się też ciągle z Moją Ofiarą.

16.X.1963

Otoczyłem cię nieskończonym miłosierdziem, choć tak niegodną, byś Mi służyła do przekazania kapłanom Moich najgorętszych pragnień. Dla wielu będą to być może ostatnie napomnienia, lecz nie mogę ich zostawić do życia w błędzie, stworzonym przez świat, który coraz bardziej oddala się ode Mnie.

Napisz, że tylko zbliżając się do Mnie po ukończeniu swej pracy, która nie jest właściwą pracą, tylko zajęciem przejściowym - ich prawdziwą pracą jest powracać do kościoła i trwać tam - tam pokieruję nimi i dam natchnienie. Wtedy nie gazety i dzienniki pokierują nimi, ale Ja sam. Nie będą już potrzebne różne próżne rozrywki dla młodzieży, bo zbliżając się do Mego kapłana który umie trwać przy ołtarzu, odczują Moją Obecność! Wszyscy zaś, którzy przyjdą do niego w potrzebie, a znajdą go obok Mnie - nawrócą się.

Ja, Wszechmogący obiecuję to. Będą musieli znieść kpiny tych, którzy nie rozumieją życia kapłańskiego. Ale wielu powie: “Mieliśmy nareszcie Pana z nami!”, bo Ja sam będę działał. Nie pragnę by byli otoczeni tłumami, zachwytem i prędką odpowiedzią.

Jakże wyglądało zewnętrznie Moje dzieło zbawienia?

Ileż to kapłanów, znanych tylko Mnie, po śmierci było nasieniem nawrócenia, wydało trwałe cuda nowego życia na terenie użyźnionym cierpieniem i łzami!

Tylko wtedy, jeśli będą się trzymali Mnie, nie dbając o względy przełożonych, współbraci, autorytetu i ludu, tylko wtedy parafie powrócą do Mnie, bo ujrzą kapłana zawsze blisko Mnie.

Prawdziwą przyczyną braku wiary jest tylko to: ludzie widzą kapłana, który się miota, krąży i postępuje tak jak oni, a prócz tego szuka pochwał i pomocy od nich! Cóż to za przykład!

Ale niech sobie przypomną przykład proboszcza z Ars.

Zasmuca Mnie twoja najlżejsza wina i boli każde twe spojrzenie, nawet wewnętrzne, zwrócone do stworzeń... Ty masz się zajmować sprawami Ojca Mego (Ł. 2, 49). Rozważaj ten miłosierny nakaz. Zwróciłem się do ciebie, by odnawiać w każdej chwili ofiarowanie się Ojcu Memu za Kościół, za Mego wikarego i za kapłanów, którzy Mnie tak obrażają, szukają szerokiej drogi i oddalają się. Zachowaj milczenie ze wszystkimi, zapieraj się każdego pragnienia, nawet słusznego. Twoja nicość i grzech, ale zawsze uznająca to, jest dla Mnie wszystkim. Moi zaś kapłani już by Mnie nie chcieli wśród nich - zrozum cierpienie Mego Serca, jak to było pewnego dnia, gdy mówiłem do tłumów idących za Mną, a oni nie mogli Mnie pojąć. Teraz również powtarzają ci moi najbliżsi: “Mowa ta jest trudna!” Wymagania życia współczesnego są dalekie od przykładów ich Boga - Zbawiciela wyniszczonego, oddalonego, milczącego i cierpliwego. Proś i wzywaj światła i przebaczenia, ukryta w tajemnicy Naszej ciągłej Ofiary.

Oczyszczaj się i wyniszczaj ciągłymi upokorzeniami. Przygotowałem w tobie Moje schronienie. Wiedziałem, że zbliża się dzień w którym Moi kapłani - rozważ to - nie grzesznicy, nie dalecy ode Mnie, lecz ci których przyjąłem, wykarmiłem i obroniłem w Moim własnym domu - przyjmują ducha tego świata, a odrzucają umartwienie i modlitwę, odstępują zmęczeni ode Mnie.

Przysięgną wobec świata, jak Piotr, że nie znają Mnie, choć żyję blisko nich w kościele: Nie znamy Go! A potem jak Judasz, zdradzą Mnie. Jak tłumy obdarowywane łaskami, zawołają wspólnie: Nie chcemy, aby On królował, mieszkał z nami... wyrzućcie Go z Tabernakulum!... a nawet: Tak, ukrzyżujcie Go! Ten okrzyk piekielny unosi się z tych serc Mnie poświęconych. Sprawiedliwość Boska jest mocno wyzywana. Czy będą oni mogli być jeszcze zbawieni?...

25.X.1967

Od przeszło miesiąca kazałem ci napisać, co mówiłem dla kapłanów. Obowiązek pochłania twoje dni i zapominasz o Moim nakazie.

Moje życie Eucharystyczne jest takie: znienawidzony, oddalony, unikany i wzgardzony, podczas gdy Ja ciągle ofiaruję się Ojcu, by nie pochłonęła ich otchłań! Tylu z nich jest na brzegu wiecznego potępienia: to są Moi drodzy kapłani i ... tyle dusz zakonnych! Łączcie się z Moim ciągłym ofiarowaniem się i czcijcie Mnie. Każdy oddech niech będzie ofiarowaniem się i przebłaganiem. Żyję ukryty w tobie, szukając pomocy. Czy rozumiesz nieskończoną łaskawość twego Boga? Proś gorąco Matkę Naszą, bo Ona była Moim pierwszym Tabernakulum. Zewnętrzne upokorzenia Wcielenia i inne nieskończone cierpienia osładzała Jej miłość macierzyńska ku Mnie. Proś Ją, by nauczyła ciebie kochania Mnie i strzeżenia w swoim sercu podobnie jak Ona.

27.XI.1967

Ludzkość jest u szczytu przewrotności

Powtarzaj Mi z wiarą i pokorą Naszej Matki, że wierzysz, kochasz i czcisz - czyń to za moich kapłanów, którzy Mi tego odmawiają... oddalają Mnie i nie wierzą. Łącz twoje łzy z moją Krwią, ofiaruj ją bez przerwy Memu Ojcu, by Oni powrócili, bo ich niewiara przebija Mi Serce. Oczekuję na nich od lat. Gdybyż oni mogli pojąć, że Bóg, ich Zbawca, oczekuje z nieskończonym pragnieniem, by ich posiadać, by zająć ich zimne serce, często zabłocone!

Przyprowadź do Kościoła tych twoich braci ciągłą ofiarą. Twoje błaganie niech będzie jak oddech we dnie i w nocy. Oddalaj wszelki wzgląd ludzki, przyjmuj z wiarą niezrozumienia, nieufność i upokorzenia, a zmartwienie ze straty tylu konsekrowanych, niech będzie jedynym powodem twej męki.

Powtarzaj Mi swe zupełne oddanie się za powrót moich

przyjaciół, niech się staną mniejszymi i pokorniejszymi, rozumiejąc, że wielkim pragnieniem ich Boga jest, by się zbliżyli do Ołtarza, tego ośrodka zbawienia i by żyli Mną. Świat czuje, że są pełni zajęć czysto ludzkich. A Ja chcę by porzucili siebie, by stali się małymi i prostymi. Tylko wtedy Kościół będzie święty, Jeśli oni zwrócą się cali do Ojca.

Styczeń 1966

Zbyt trudno jest mówić ci o Moim miłosierdziu, bo mało kto zrozumie ciebie. Lecz przyjmij i ten trud z wielką miłością, gdyż wtedy kapłani Moi posłuchają wezwań swojego Stwórcy.

Jest to łaska, jakiej ci udzielam, bo mówić będziesz w Moim Imieniu. Nie pomyślisz nawet o żadnej swojej zasłudze, bo jesteś tylko niegodnym narzędziem Moim. Przyśpiesz ufnym błaganiem ten dzień Mego Zbawienia.

Czy możesz być pewną dziś wieczorem, żeś była wierną Krzyżowi cierpienia w milczeniu i oderwaniu od wszystkiego?

Jakie było twe skupienie i wdzięczność po spowiedzi?

Jakże Mi jest bolesnym, gdy zapominasz, choćby na chwilę,

$ że nie należysz już do ziemi!

Oczekuję na twoje błaganie przy ołtarzu za dusze, które giną.

Staraj się zwyciężać we wszystkim, niech nic ziemskiego ciebie nie pociąga.

Staraj się we wszystkim upokarzać, bo pokora jest drogą obowiązującą Mnie do oddania się z całą Moją wszechmocą. Kiedy zapominając o swej nędzy oddajesz Mi się cała, otrzymujesz wszystko od Mego nieskończonego Miłosierdzia.

20.I.1966

Moje Królestwo nie rozwija się, a ci którzy za tym wzdychają nie poznają Mnie. Pozostać z całą wiarą na Alwernii mego Tabernakulum. Błagaj, wynagradzaj, przepraszaj i proś o powrót tych kapłańskich dusz. Milcz zawsze, adoruj Mnie padając na kolana i cierp ile tylko możesz.

16.III.1966 - Błędne pojęcia

Gdybyś mogła zrozumieć na ile oddalił się ode Mnie mój lud, nie mogłabyś oprzeć się smutkowi. Dobrobyt i egoizm, połączone z najstraszniejszą nieczystością, zalały świat. Moja Sprawiedliwość błaga o modlitwy ze wzniesionymi rękami, błagając o przebaczenie. Proszę i nalegam, by Moi przedstawiciele nie ustępowali przedstawiając wygodną i łatwą drogę zbawienia. Dusze się zbawiają tylko na ścieżce wąskiej, wskazanej przeze Mnie. Teraz chrześcijanie powinni być z a c z y n e m, powtarzam - Z A C Z Y N E M, który odnowi innych chrześcijan, pociągniętych i owładniętych przez nieprzyjaciela. Od Moich najdroższych oczekuję tej pomocy, zanim będzie za późno. Mają oni podtrzymać wiernych pozostałych mocnymi w wierze, nie ulegając żadnej namowie do odnowy.

Zrozum, ta wstrętna pycha pociągnie tylu, a mała liczba wiernych, trzymających się Ewangelii - tego zaczynu zbawienia - odnowi pozostałych.

Nie odchodź od Krzyża twego Boga. Ofiaruj wszystko, błagaj i milcz. Wzywaj Maryi, Ucieczki tylu grzeszników. Wzywam cię ciągle, byś w zupełnym ukryciu szła za Mną w milczeniu.

Niedziela Męki Pańskiej - 1966

W tych dniach twoje przywiązanie do Mojej woli nie było stałe: wiele razy zatrzymywałaś się... Zajęłaś się osobami. Ale powracałaś szybko i

upokarzałaś się z żalem. Powracaj szybko do Mnie, gdy się upokorzysz i uznasz twą nicość i nędzę. Zapisz to: upokorzyć się, uznać szczerze swą winę - nawet wobec osób - tego pragnę gorąco. Żyjąc tą cnotą będziesz z a w s z e Moją towarzyszką, Moim domkiem.

Świat odrzucił Mnie daleko. Ja, wasz Stwórca i Ojciec, jestem ukryty i odłożony na stronę przez obojętność i oziębłość zwłaszcza Moich kapłanów. Ich zachowanie powtarza Mi w każdej chwili: “Poczekaj! Nie jest roztropnie okazać się Bogiem, który żąda życia ostrzejszego i pełnego wyrzeczeń. Ludzie obecnych czasów zirytują się i nasze zadanie spotka zawód. Teraz trzeba postępować roztropnie, nie żądać zbyt wiele i stosować się do ich zapatrywań. Twe życie jest zbyt surowe, to też postąpimy teraz tak. A ty poczekaj!

Jeśliby Moi kapłani ukazali Mnie w swoim życiu prawdziwym Bratem i Ojcem, złożonym w krwawej Ofierze za wszystkich, powiedzieliby o tym ludowi swoim życiem ś w i ę t y m i wszystko by się zmieniło. Pozostań, ile tylko możesz, na Krzyżu z Maryją i ze Świętymi.

Twoim posłannictwem jest: powtórzyć światu Moją Mękę, by zbawić go.

Jedyną drogą jest powrót do Mego Ołtarza, do Eucharystii. Tylko wracając do tego źródła Miłosierdzia, wszelka świętość staje się możliwa dla kapłanów i dusz zakonnych. Przebaczenie, umocnienie i pokój uzyska każdy, kto powróci do Mnie i nigdy się już nie oddali. Takim jest wezwanie waszego Zbawiciela. Bądź heroiczną w spełnianiu tego aż do końca.

Ja żyję z wami, jak kiedyś w Palestynie. Czekam na was z czynieniem cudów.

Niech więc nie zostawiają Moich Tabernakulum w takim zimnym opuszczeniu. Ten, który może was zbawić, jest z wami, a wy Go nie chcecie i nie wierzycie Mu?...

Moi gorliwi kapłani uważają Kościół za swój dom. Napełnię wtedy Sobą ich życie, tak często smutne i samotne. Uważają za wielki obowiązek nosić Mnie często do chorych. Jest to ich pierwszym obowiązkiem, niech go spełniają z wielką wiarą i miłością. Lecz z czasem liczba tych kapłanów się zmniejszyła. Serce młodzieży otacza lód: Moje miłosierne wezwanie nie

może tam przeniknąć. Szukają więc środków by znaleźć powołania. Lecz powołanie jest wezwaniem Najwyższego i ludzie nie mogą go wzbudzić!

Jedynym i nieomylnym środkiem jest przykład życia eucharystycznego i adoracje w dzień, i w nocy dokoła Ołtarza.

Nie może młodzieniec myśleć o Mnie i pragnąć Mego spotkania, jeśli kapłani rozmawiają o rzeczach obojętnych, a uważanych za potrzebne. Kapłan powinien przy każdej okazji zachęcać młodzież do częstej Komunii świętej, choćby codziennej, z wielką wiarą, a także uczyć ją, przynajmniej wieczorem nawiedzania Mego Tabernakulum, dając im przykład jak się ze Mną rozmawia.

Lipiec 1967

Nie dałaś mi jeszcze tego, czego żądałem i żądam nieustannie. Jakże chciałem żebyś Mnie zrozumiała i ukochała, jak Moja Matka! Tylko Ja zajmowałem Jej myśli. Każde zajęcie było dla Mnie. Spojrzenie Jej szukało Mnie, starając się przeniknąć Me Serce, by usunąć każdy ból i złagodzić Moje zmartwienia Odkupiciela, które dręczyły Mnie przez całe życie. Nic nie istniało dla Maryi, tylko Boska wola Ojca - dając Mi ciało, strzegąc Mnie, opiekując się i oddając się cała!

Rozważ: Czy miała Ona kiedy chwilę, która by nie była dla Mnie?

I co odróżniało Maryję od innych niewiast? Ukochała Ona głębsze ukrycie i starała się o nie pilnie. Trójca Przenajświętsza znała Jej wielkość i otrzymywała z Jej Niepokalanego Serca ciągłą chwałę i uwielbienie.

Już dawniej mówiłem ci o przykładzie Naszej Matki i chciałem byś Mnie kochała i służyła Mi jak Ona. Naśladuj Ją już budząc się rano... Lecz jaki był spoczynek Maryi? Przyjmowała go, by odnowić swe słabe siły. Lecz Jej Jezus, Jej Bóg, budził Ją, by była Mu bliższa i szła za Nim.

Pragnęła budzić się w czasie spoczynku, a Ja wysłuchiwałem Jej prośby. Noce... ileż to dusz korzysta z nich dla swej zguby!... Łącz się z Sercem Maryi, wynagradzaj, czcij Mnie wraz z Nią. Ofiaruj Mi ból, zmęczenie, wszystko: ofiaruj to Ojcu, wynagradzając i milcząc.

Rekolekcje w 1967 roku

Nikt nie może dać innemu tego, czego nie ma sam

w swym sercu.

Oczekiwałem ciebie na tej puszczy. Przyjmij ofiarnie każdą próżnię ze strony stworzeń. To Ja jej chcę, bo często ludzie są przeszkodą... Oddaj się bez zastrzeżeń, przyjmij krzyż... Świat potrzebuje krwawego odkupienia... ty to rozumiesz!

Dusze konsekrowane nie mogą promieniować Mym Światłem, dobrocią i prawdą na ten świat pogański, jeśli nie przejmą się tym, biorąc ode Mnie, czcząc Mnie w Eucharystii. Ty to wiesz, często dary Miłosierdzia Bożego powinny być opłacone, choć nędzne życie ludzkie jest niczym... ale daj Mi nie to - daj Mi twoje życie.

Dałem ci w tych dniach wielki dar, posłuszeństwo dało ci samotność. Teraz niech ciągłym twym wysiłkiem będzie: trwać samej i milczeć. Badaj siebie, zaczynaj na nowo i trwaj.

Zrozum to: zbliżenie się Boga wymaga zaparcia, oddalenia się od ludzi i milczenia.

15.VIII.1967

Ofiaruj się cała, by Moi kapłani i dusze konsekrowane żyli Moją Eucharystią, tylko wtedy dojdą do świętości. Wtedy świat uzna, że ma świętych, nie takich jak teraz: zawalidrogi

I. POSŁANNICTWO WYNAGRADZAJĄCE

Uroczystość Najświętszego Serca 1955

... Szukaj zawsze ostatniego miejsca, najciężej pracuj i niech nic nie wyda ci się zbyt upokarzające, by wynagrodzić zniewagi Jezusa w Najświętszej Eucharystii.

21.VIII.1962

Nie powinno ci chodzić o to, by ci wierzono. Mówisz z posłuszeństwa, by Jezus był bardziej kochany i wielbiony w Przenajświętszym Sakramencie.

Nie bój się o jutro, tyś Jego biedną służebnicą. Zaufaj Mu bez miary.

Chrystusa Króla - 1962

Wszystko nas zajmuje: katechizacja, zebrania, udane przedstawienia, przychylność przełożonych i sióstr. A Jezus powtarza zawsze, że życie nasze jest zbyt ludzkie, On zaś jest wielkim Z A P O M N I A N Y M, zawsze O S T A T N I M.

Jakżeż te słowa są bolesne na ustach Jego:

A Ja zawsze jestem ostatni !

Trójcy Świętej - 1963

Nie zostawiaj Mnie nigdy samego duchowo w Tabernakulum, nawet budząc się w nocy. Potrzebuję takiej uwagi. Tyle dusz jest obojętnych, ale dzięki tobie okażę miłosierdzie.

Pozostań zawsze przy Mnie: czy pracując, czy cierpiąc.

17.VII.1963 - Pierwsze wezwanie do kapłanów

Choć jesteś taka mała, otwórz Mi twe serce z ufnością. ofiaruj Mi wszystko, aż do twego ostatniego tchnienia, w tej Mojej wielkiej intencji, by zbliżyć dusze, zwłaszcza kapłanów, do Źródła wszelkiej świętości, do Mego Ołtarza.

Jakżeż się od niego oddalili wszyscy, zwłaszcza oni i nawet sobie sprawy z tego nie zdają! Czynią wszystko: zbierają się, studiują tyle, piszą książki, by polepszyć swoje parafie i zbawić dusze, ale zapominają o Wszystkim. Tym sposobem narażają się, że odbiorą skuteczność nawet Soborowi. Umierają z głodu, by nie naruszyć największego, jedynego kapitału, jaki się znajduje w Tabernakulum. Jeśliby żyli bliżej Mojej Eucharystii zapomnianej - wszystko, wszystko ożywiło by się w duszach. Każdy kapłan powin

Duch światowy jest ruiną duchowieństwa

Rozważ ile kosztowało Jezusa zbawienie: konanie, łzy gorzkie i Krew aż do ostatniej kropli. Któż Mnie wówczas podtrzymał i zrozumiał Mnie, tak znieważonego i wzgardzonego? Rozważ serce i wolę twego Zbawiciela. Głowa Jego, ta Stolica Boskiej mądrości, spuszczona ku ziemi w zupełnym upokorzeniu!

Oczy Najświętsze, światłość wszechświata, zamknięte na wszystko, nie patrzące nawet na swą Matkę. Usta skrzywione, lecz otwarte, by powtarzać: Przebaczam wam i kocham nad miarę!

Ręce wyciągnięte, zawsze pragnące przez wszystkie wieki obejmować Moich kapłanów. Nogi przybite nieruchomo w uległości i posłuszeństwie.

Dusze nie tyle zbawia się czynem, co zgodą na śmierć, by inni mieli życie. Tak masz spędzać twe dnie: z głową schylona ku ziemi... Wszyscy, mający autorytet, niech postępują z tobą jak chcą: nie istniejesz dla nikogo. Oczy są zagasłe, a nie tylko zamknięte na wszystko co cię otacza: miejsca, praca, osoby. Tylko wtedy nie stracisz zjednoczenia ze swym Zbawcą. Usta niech zawsze będą prędkie do tłumaczenia i pomocy. Milczenie niech będzie całkowite, bo umarły nie mówi, a ty wiesz o tym.

Trwaj pod ciągłą opieką twej Matki, powierzaj wszystko Jej Niepokalanemu Sercu, wzywaj Jej i dokonuj razem ze Współodkupicielką tego biednego świata posłannictwo ci powierzone: Rozważ,: Czy był znany od kogo Zbawiciel ukryty w cieniu swej Matki?

A jednak najboleśniejsze Odkupienie dokonywało się każdej chwili w tym domku Nazaretańskim, by zakończyć się na Kalwarii. Zaczęło się ono od Jej pokornego T A K, pełnego heroizmu. Razem z nią, w zupełnym ukryciu, odnów się z Jezusem w Eucharystii, odnawiaj Jego dzieło Odkupienia. Kiedyś ludzie poznają jego wartość!

Ofiaruj Mi swoją nicość, Ufaj, nawet wtedy gdy rozproszenia i pokusy zdają się oddalać ciebie ode Mnie. Odnawiaj ciągle swoje oddanie się, choćby cię to bardzo kosztowało. Odnawiaj jako wynagrodzenie za obojętność moich drogich kapłanów.

9.III.1966

Twój biedny umysł nie może pojąć win, wciąż popełnianych na ziemi: są to grzechy młodych, grzechy starszych, ukryte i jawne - ileż ich jest!

Okrzyk: Ukrzyżuj! - jest ciągły. A moi kapłani biorą w tym udział! w pierwszym szeregu jest tyle dusz Mi poświęconych, które żałują, że poszły za Mną. Okropne przekleństwa śien by dążyć do Tabernakulum po dniu pracy. Tam też wierni powinni by szukać go - nie gdzie indziej, tylko w kościele.

Herezja czynu

Tyle dzieł, które zdają się być konieczne, tyle inicjatyw które wymagają chodzenia i mówienia, są prawdziwymi złudzeniami chęci ruchu. A dusze czują, że Mój kapłan jest ubogi i zajęty światem.

Wszystko to - mówi on - dla zbawienia dusz.

Jakżeż to dalekie od prawdziwego apostolstwa !

Gdzież tu obietnica wszechpotężnego Boga: Pobłogosławię i zbawię te parafie w których mój kapłan spędza swój wolny czas przed Tabernakulum modląc się, a nawet studiując. Będę wtedy jego światłem i powoli przemienię wszystko.

Dziś chce się raczej widzieć nadbiegające zachwycone tłumy.

Nie! Na prawdziwe dobro trzeba czekać i kto wierzy prawdziwie we Mnie, nie zechce od razu zbierać owoców.

Niech nigdy ci nie będzie ciężko w pomaganiu do powrotu do Mnie kapłanów. Niech twoje życie będzie tym małym ziarenkiem zasianym, aby się wypełniło Moje wielkie pragnienie.

W Moim życiu ziemskim tłumy przybiegały, by Mnie zobaczyć i prosić. Teraz jestem wśród was i Ja sam tylko jestem waszym zbawieniem i mogę wam dopomóc.

25.VII.1963

Niech nic cię nie rozprasza, żyj ze Mną, staraj się adorować Mnie we wszystkich Tabernakulach świata (duchowo). Ofiaruj Mnie Ojcu przez Serce Mej Matki, jak możesz najczęściej. Ofiaruj się coraz goręcej, by być za wszelką cenę we dnie i w nocy Moją towarzyszką wygnania w smutnej samotni świętych Ołtarzy.

30.VII.1963

O Ojcze mój, ofiaruję Ci wszystko, by Twoi kapłani wrócili do świętych Ołtarzy, żyli bliżej nich i często przebywali w Twoich Kościołach. Powtarzasz wciąż, że dopóki nie będą spędzali godzin w Twojej Obecności, błogosławieństwo Twoje będzie dalekie od ich prac.

15.VIII.1963

Powtarzaj z pokorą z całego serca: “Ojcze mój, ofiaruję Ci się z duszą i ciałem za każdym moim westchnieniem za Twoich kapłanów, aby powrócili blisko Tabernakulum.

Jestem otoczony tylu duszami konsekrowanymi, a jednak jestem naprawdę SAM. Myślą one i usiłują, by im się udała praca i apostolstwo. Tak, wszystko jest dla dusz, ale tylko dla dusz, Ja jestem ostatni. Polecam ci: Żyj bliżej Mnie, jak tylko możesz. Moi kapłani dowiedzą się o tym i będą wtedy zmuszeni powrócić do Mnie, bo okupią swe zbawienie ofiarą twego życia.

22.VIII.1963

Każesz mi, Jezu, bym zapisała Twoje nieskończone miłosierdzie, a ja piszę to na klęczkach. Dajesz mi zrozumieć, jak bolesna jest dla Ciebie samotność Twoich Kościołów, zwłaszcza ze strony Twoich kapłanów.

Jest tyle do zrobienia - mówią oni, ale Ja nie jestem zadowolony z tego pośpiechu, chociaż oni myślą, że to konieczne. Za ich przykładem lud się też oddala, nawet dzieci. A dusze zakonne przejmują się tym również: trzeba pracować i mieć powodzenie.

Wybrałem i przygotowałem z taką miłością Moich kapłanów, by przyprowadzali z sobą dusze, zwłaszcza dziecięce i to nie czasem tylko, ale często.

Problem powołań

Starają się urządzać dobrze święta przez akademie, śpiewy i zabawy, a Ja zawsze pozostaję na ostatnim miejscu.

Ileż to powołań bym dał, gdyby lud widział często Mego kapłana blisko Mnie! Iluż to wierzyłoby bardziej w Moją Obecność, gdyby kapłani Mnie otaczali.

Zniszczę te zgromadzenia, które chcą jedynie wykazać się pięknymi dziełami, tylu dyplomami i wygodnymi domami. Nie są Mi one potrzebne.

Błogosławione zaś to zgromadzenie, choć mało znane, Które Mnie kocha i służy w pokorze.

W tylu kościołach nikt o Mnie nie myśli, jestem tak zaniedbany i opuszczony. Ofiaruję się ciągle Ojcu i błagam o miłosierdzie dla wszystkich.

Nigdy nie zagaśnie światło zgromadzeń, które dbają przede wszystkim o Kościół. Ja będę zawsze z nimi.

Polecam ci: módl się i znoś wszystko. Ofiaruj Mi wszystko w intencji, by Moje pragnienia były poznane. Żyj tak, jakby nic innego nie istniało dla ciebie. Służ Mi tak i dotrzymuj Mi towarzystwa we dnie i w nocy z wiarą i miłością Mej Matki i świętych, którzy Mnie kochali.

11.X.1963 - Prawdziwe apostolstwo

Służ Mi ofiarą z całego twego życia. Chcę, by Moi kapłani byli bliżsi Mnie i tylko Mnie. By wierzyli, że gdy spędzać będą swój czas blisko Mego Ołtarza, Ja będę z nimi i zmienię serca ludzi. Lecz gdy nie będą uważali Mnie za Właściciela swoich parafii, niech nie oczekują powołań, tam działać będzie Moja sprawiedliwość.

Ileż to dni straconych na nauczaniu - jak to mówią - parafian.

A Msze św. nie odprawione, brewiarz i modlitwy opuszczone!

A wielu mówi: Trzeba ratować wiarę!

Ja nie pobłogosławię nigdy takiego apostolstwa beze Mnie, lecz natchnę co mają czynić.

Nie pomoże do zbawienia dusz ta mnogość zewnętrznych dzieł, te podróże i konferencje. Niech nie tracą jednak odwagi, jeśli ich kościoły są puste. Niech żyją sami blisko Mnie, a będę z nimi i nadejdzie chwila, że kościoły będą przepełnione.

13.X.1963

Żyć pod swoim spojrzeniem Ojca, dając pokój dokoła, do niczego nie mając pretensji, dając z siebie wszystko - tym sposobem zapewni się sobie życie wieczne.

W niezgłębionej tajemnicy Trójcy Świętej, Boga Wszechmogącego, wybrałem przy przyjściu na świat nędzną grotę. Bóg Wszechpotężny potrzebował wtedy wszystkiego, jak ostatnie z dzieci! Życie Jego było coraz to trudniejsze, aż zakończyło się Kalwarią. Cierpienie było darem Mojej Miłości nieskończonej, by pomóc wam do zbawienia.

Moi kapłani czują dobrze, że cierpienie oczyszcza, odrywa od wszystkiego i czyni mniej niegodnym żyć obok Mego Ołtarza, bo chociaż miłosierdzie Moje przyjmuje największych grzeszników, to nieskończona Świętość Boga wymaga czystości od tych, którzy się Doń zbliżają.

Nieuniknione trudności apostolstwa powinny dodawać odwagi kapłanom. Dlaczego więc unikają miejsc i sytuacji trudnych? Jest to wielkie złudzenie tylu kapłanów, bo czy jest koniecznym mówić ludziom o Zbawicielu, czy raczej uciekać się do Zbawiciela, wstawiając się za ludźmi? Teraz sądzą, że

p r a w d z i w y m kapłanem jest ten, kto umie zdobyć sympatię u ludzi, kto udaje się często na miejsce zebrań światowych uważając, że trzeba Mnie zanosić ludziom. Ale nie jest tak. Trzeba zrozumieć, że dusze zbawiają się najpewniej idąc po Moich krwawych śladach: nie przy oklaskach i pochwałach ludzkich, ale przez ukryte cierpienie, zmywając łzami własne i cudze grzechy.

Życie ukryte, pracowite i uległe, zbawi najwięcej dusz, ale jest raczej teraz unikane nawet przez kapłanów.

A przecież Odkupienie już się dopełniało w ubóstwie i ukryciu. Zwłaszcza to zupełne wyniszczenie dokonuje się w Eucharystii.

Wielkość tej tajemnicy zachwyca.

Bóg znajduje się wśród synów żywy i prawdziwy, jak za swego istnienia ziemskiego.

Lecz wyniszczył się tu do tego stopnia, że ustąpił miłości nawet swe postacie ludzkie.

Lecz nie jestem prawdziwie czczony, bo dlaczego kościoły są tak opuszczone i zimne?

Brak tam często kwiatka, podczas gdy w mieszkaniu najuboższym zawsze się znajdzie chociaż jaka doniczka!

Lecz najboleśniejsze jest zimno serc nawet kapłańskich dla tego wielkiego Sakramentu.

Jakby się bali znaleźć tam sami.

Tak, bo Moje dobrowolne wyniszczenie jest ciągłą wymówką dla ich pychy, dla namiętnego pragnienia zwracania na siebie uwagi i bycia chwalonym!

**********************************************************************

Koniec